Hoe kleine dingen toch steeds een mens de dag kunnen vergallen...
Ik was gisteren redelijk tevreden opgestaan (op je eigen ritme wakker worden doet dat met een mens) en zag er dan ook naar uit om een dagje in de cinemazalen door te brengen.
Maar wat gebeurt er dan?
Een dwaze aap die met zijn camionette parkeert vóór onze onderdoorgang net op het moment dat ik wil vertrekken met de auto en die mij dan nog begint uit te schelden omdat ik durf mijn ongenoegen te uiten. Hij moet daar om te beginnen al niet staan, wie is hij dan om te reclameren...
Dan, in Gent aangekomen en een parkeerplaatsje gevonden op een gunstige plek, wil de parkeerautomaat geen ticketje printen terwijl ik wél betaald heb, dat werd dus een briefje schrijven voor eventuele controleurs en de hele verdere dag mezelf zitten opvreten van ongerustheid. Gelukkig liep dit nog met een sisser (dus: geen boete) af.
Dat moest er eventjes uit...
En dan nu: filmpjes!
Macondo (17.30u, Kinepolis) 3/5
Opgroeien in Wenen als je uit Tsjetsjenië komt, je vader daar gestorven is maar je weet niet hoe en je je met foute vriendjes inlaat, het overkomt allemaal de 11-jarige Ramasan.
Eerlijk gezegd, ik zat me tijdens de film verschillende keren af te vragen waarom ik in 's hemelsnaam hiervoor had gekozen, ik zie dit gedoe namelijk al de hele dag op mijn werk en toen die gastjes ook nog eens de schoffies met recalcitrante taal begonnen uit te hangen, wou ik eigenlijk de zaal verlaten.
Jammer, want het is een degelijke film, en op den duur begin je wel een beetje mee te voelen met Ramasan (trouwens prachtig vertolkt).
Enig nadeel: of ze nu Tsjetsjeens of Oostenrijks Duits praten, je verstaat er evenveel van...
Bella addormentata (20.00u, Kinepolis) 2/5
Wie mijn blogpost van een paar dagen geleden gelezen heeft, weet dat ik aan een film met Isabelle Huppert niet kan weerstaan en aangezien dit de enige op het filmfestival was, moest ik er naartoe.
En het werd een opgave...
Ten eerste omdat het een Italiaanse film met Franse ondertitels betrof, waarbij de Franse dialogen gewoon niet ondertiteld werden, wat een extra inspanning vroeg.
Ten tweede omdat het onderwerp - het euthanasiedebat in Italië - niet direct lichte kost was en het ook nog eens een raamvertelling betrof met zodanig veel personages dat je op den duur door de bomen het bos bijna niet meer zag (commentaar achter mij in de zaal: "Nu begrijp ik er echt niets meer van.").
Ten derde omdat de film écht een half uur te lang duurde, op een bepaald moment had ik het serieus gehad en werd de stoel waarin ik zat verschrikkelijk oncomfortabel.
Soit, 'k heb er mijn Huppertfix mee gehad en filmfestival is soms ook vermoeiende films zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten