Hoe kleine dingen de dag aangenaam maken...
- Een onverwacht gesprek op de trein.
- Gratis toiletten in Kinepolis dankzij ING.
- De terugkeer van de Pumpkin spice latte bij Starbucks.
- Een nieuwe prullenwinkel ontdekken en daar een Zwartepietenspel met een zwarte kat vinden.
Maar genoeg gezeverd, on with the show...
Australische einde-van-de-wereldfilm waarbij je je serieus begint af te vragen hoe je zelf die laatste 12 uren op aarde zou gaan doorbrengen.
Voor James in de film is dat een "end of days party" bij de broer van zijn vriendin, maar eer hij daar geraakt moet hij eerst afscheid nemen van een ander liefje en redt hij de 12-jarige Rose van een paar ontvoerders en probeert haar ter herenigen met haar vader.
Zoals iemand na de film opmerkte (de regisseur was aanwezig voor een Q&A), is het een hoopvolle film geworden, zelfs al weet je dat de wereld zal vergaan.
De film werd op 25 dagen gedraaid met beperkte middelen, veel special effects moet je dus niet verwachten, maar sfeer, jongens, sfeer met hopen!
St. Vincent (19.30u, Kinepolis) 5/5
Ik kan het het beste verwoorden met het begin van de bespreking op de site van het filmfestival:
Twee vragen
waarop de antwoorden respectievelijk niemand en nooit zijn. Wie is er beter dan
Bill Murray? En wanneer is Bill Murray beter dan wanneer hij een mensenhatende
"grumpy old man" speelt die een
12-jarige wel eens zal tonen hoe de wereld in elkaar steekt?
Om maar te zeggen dat Bill Murray in héél goeden doen is en er achter zijn grommelende ouwe man een mens met een peperkoeken hart steekt die voor de kleine Oliver een pracht van een vriend wordt.
Absoluut een aanrader en niet alleen voor degenen die houden van een lach en een traan (als je zo ingesteld zou zijn...).
En toch ook nog even dit: waar blijven ze die fantastische (en gelukkig niet enerverende) kinderacteurs toch halen? Eerst Rose in These final hours en hier Oliver, een ventje dat je meteen in huis zou halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten