November favorites

November is mijn verjaardagsmaand en dan gebeuren er natuurlijk leuke dingen - verjaardagsgerelateerd of niet.

Na het overdadige filmbuffet dat oktober was (26 films in de cinema!), deed ik het wat kalmer aan in november en ik zag een bescheiden 3 films in de bioscoop:

Rien à perdre werd hier al besproken, maar over The Marvels heb ik nog niets gelost.

Wat raar is, want het was toch een film waar ik dit jaar heel hard naar uitkeek, zeker nadat ik Captain Marvel destijds twee keer in de cinema heb gezien - en nu ook nog eens op Disney+ voor ik naar het vervolg trok.

Voor ik er nog iets anders over zeg: ik heb mij rotgeamuseerd met deze film, de humor zat juist goed, Goose de kat heeft een glansrol en ik wil eigenlijk meer van deze personages. Ik zag de film in een goed gevulde cinemazaal waarbij iedereen meelachte en -leefde doorheen de hele film. Dat er dan in de media gezegd wordt dat het zowat de slechtste Marvelfilm in lange tijd is (euh, Black Panther: Wakanda forever (2022) en Antman and the Wasp: quantumania (2023) waren in mijn ogen véél slechter - zeker die laatste) en dat dat vooral aan de vrouwelijke hoofdpersonages ligt, is gewoon misogynie. Punt.

Dat je voor deze film de vorige moet gezien hebben, is niet echt een belemmering op zich, maar dat je ook Wandavision (voor de backstory van Monica) en Miss Marvel (om te weten waar Kamala Khan ineens vandaan komt) op Disney+ best doorgenomen hebt op voorhand, is toch veel gevraagd van een doorsnee kijker en dan kan ik wel begrijpen dat mensen niet meer zo enthousiast zijn. Het feit dat er misschien minder bezoekers zijn, is daarnaast ook gewoon de fout van Disney zelf. Waarom nog bakken geld betalen voor een cinematicket (zeker als je met het hele gezin gaat) als de film enkele maanden later toch op hun streamingdienst staat en je die dan voor een fractie samen kunt bekijken?

Anyway, 't was zeker geen slechte film.

En schreef ik hierboven niet dat ik drie films in de cinema zag? Jazeker, de derde die ik zag was namelijk de slotfilm van het Razor Reel filmfestival.

Zoals ik al in mijn favorieten van oktober schreef werd ik door de organisatie gevraagd om in de jury van een filmprijs te zitten. En dat was de Young Blood Award die uitgereikt wordt aan een debuut- of tweede genrefilm van een regisseur.

Op zaterdag 4 november werden we (de driekoppige jury) naar een restaurant gebracht waar we tijdens het eten de 6 films die in aanmerking kwamen uitvoerig bespraken en uiteindelijk tot een consensus kwamen.

Onmiddellijke afvaller was Restore point, een Tsjechische dystopische film die er weliswaar goed uitzag, maar naast zwaar om volgen ook nogal saai was... Over de andere 5 films werd er wat langer gediscussieerd omdat wat de favoriete film bij 1 van de anderen was, net mijn minst favoriete was en dat ook beaamd werd door jurylid 3. Mijn persoonlijke favoriet was Birth/rebirth en die is het ook niet geworden, maar hij heeft wel een speciale vermelding gekregen.

Winnaar werd uiteindelijk Best wishes to all, een Japanse nogal geschifte film en dat was mijn persoonlijke nummer 2. Ik kan er dus mee leven.

De genomineerde films kon ik allemaal met screeners thuis bekijken, maar op de avond van de uitreiking zelf was ik natuurlijk in Brugge aanwezig en mochten we na het uitreiken nog kijken naar de slotfilm van het festival: Paradise.

Dit kan je beschrijven als een Tarantino rip-off van den Aldi waarin cowboys en -girls al schietend op hun fiets door de straten rijden waarbij alles ook nog eens in neonkleurtjes gedrenkt is.

Hoofdrol is weggelegd voor Patricia Allison, die de meesten wel zullen kennen uit Sex education, maar ik was niet echt onder de indruk van zowel haar acteren als de film in het algemeen...

En dat was niet de enige jury waar ik in zat, want in plaats van deel te nemen aan een quiz, mocht ik helpen verbeteren bij de quiz die onze quizploeg mee organiseerde:

Het was een geweldig leuke avond en dat kleine beetje macht dat je hebt als verbeteraar doet wat met een mens.

November was ook theatermaand want ik zat maar liefst 4 keer in een zaal voor een voorstelling:

Tir Arthur is een theatervoorstelling gebaseerd op een bijfiguur uit het boek Suikerspin van Erik Vlaminck en de spin-off ervan, Miranda van Frituur Miranda. Het is een monoloog gebracht door Warre Borgmans met live muziek als begeleiding. Een mooie aanvulling op de wereld van Suikerspin.

Ik trok ook naar een try out van HHVB23 van Xander De Rycke, die eind december 3 shows van zijn komisch Vlaams tv- en filmjaaroverzicht in de Lotto Arena speelt. Nu ben ik allesbehalve een fan van naar Antwerpen te trekken en het eindejaar is sowieso moeilijk met het werk en al, dus was ik blij dat ik dit voorproefje mocht mee beleven in Denderhoutem. De show wordt trouwens op 5 januari op Canvas uitgezonden en 't zal een goeie worden.

De week daarna zat ik in de zaal voor Kwestie van smaak van Lukas Lelie, die gelukkig niet al te veel over zijn kersverse nieuwe zoontje in zijn show verwerkt heeft (ik zat al klaar om de zaal uit te rennen als dat wel het geval was geweest - hatelijk als comedians een heel show rond hun baby vullen). Ik heb me met andere woorden geamuseerd.

Enkele dagen later zat ik dan in Aalst in de zaal voor Missie 2023, het jaarlijks wetenschapsoverzicht van Hetty Helsmoortel, waarin ze op begrijpelijke en grappige wijze hoogtepunten uit het afgelopen jaar bespreekt. Een aanrader.

Omdat het ook mijn verjaardag was, werd ik door het zusje getrakteerd op een brunch. Het was lekker, de koffie smaakte en we hebben serieus kunnen bijpraten - wat wil je nog meer?

En van lekkere koffie gesproken: ik doe al graag eens een hazelnootsiroopje in mijn latte en normaal gezien is dat er thuis eentje van het merk Monin (ik heb drie varianten van hun hazelnootsiroop in huis *oops*), maar ik ontdekte dat ook Douwe Egberts een hazelnootsiroop heeft:

En ik vind die eigenlijk nog lekkerder dan die van Monin...

Ik gaf al verschillende keren aan dat ik eind oktober ontdekte dat ik 3 maanden gratis AppleTV bij mijn nieuwe tv kreeg (die ik dus in augustus vorig jaar kocht) en in november heb ik toch al 't een en 't ander bekeken:

Silo was de eerste reeks die ik bekeek en mensen, 't is een nieuwe favoriet! In een dystopische wereld wordt in een gigantische ondergrondse silo met 150 verdiepingen geleefd. Wie zich misdraagt, wordt naar buiten gestuurd voor een zekere dood. De laatste sheriff vloog zo buiten en de nieuwe sheriff (glansrol voor Rebecca Ferguson) ontdekt dat er toch één en ander niet klopt in hun wereldje... Ik hoop dat hier ooit nog een tweede seizoen van komt want het einde was echt een WTF?-momentje.

Daarna begon ik aan Ted Lasso, wat overal bejubeld wordt en ik dacht "'t zal wel..." en jawel mensen, 't is zo! Ik bekeek het hele eerste seizoen (10 afleveringen van een half uur) in één weekend uit en ik zit nu al over halfweg het tweede seizoen. 't Is een schitterende variant op het fish-out-of-water idee met Ted als American footballcoach die trainer wordt van een Engelse voetbalploeg.

En als laatste bekeek ik de animatiefilm Luck, over een meisje met enkel maar "bad luck" dat op haar achttiende uit de pleegzorg wordt gezet en die via een zwarte kat in het land van "good luck" terecht komt en de chaos die ze daar veroorzaakt... Jammer genoeg geen aanrader, maar kat Bob (met de stem van Simon Pegg) was wel hilarisch.

Als laatste vernoemenswaardig feit kwamen we begin november samen met de leesgroep waar we Meer dan een broer bespraken.

En dan volgt nog mijn onvermijdelijke book haul - allemaal dingen die in november verschenen zijn maar 't is nog beperkt:

Bookshops & bonedust is het nieuwe boek van Travis Baldree en een prequel op Legends & lattes, het schitterende cosy fantasy boek dat ik begin dit jaar las. De kans is groot dat ik het nog dit jaar zal lezen.

Murder in Williamstown is het nieuwste en 22e boek in de Phryne Fisher mysteries. Dit zal zeker niet meer dit jaar gelezen worden aangezien ik nog maar 6 boeken ver ben in deze serie en ik ze chronologisch tot mij wil nemen.

Als laatste kocht ik nog de bluray van Barbie - ok, da's geen boek maar wil ik wel vermelden - dé zomerfilm van 2023 die ik zeker in huis wou halen. En het doosje is roze, hoe cool is dat!