Kijktip: Rien à perdre

En we zijn bij een nieuw hoofdstukje met de hashtag #VirginieEfiraMadeMeDoIt aangekomen. Afgelopen woensdag verscheen haar meest recente (en waarschijnlijk voor een hele tijd haar laatste want ze is in augustus voor de tweede keer mama geworden - op haar 46e!) film: Rien à perdre.

En zoals zowat het grootste deel van haar films valt deze weer niet in Vlaanderen in de bioscoop te bekijken, dus moest ik me opnieuw wat verder gaan verplaatsen dan normaal. Deze keer niet naar Brussel of Duinkerke, maar naar Moeskroen of all places.

Gewoon omdat dat de dichtstbijzijnde bioscoop (Cinéma For&ver) was voor mij en eerlijk gezegd? Ik deed er op deze zondagvoormiddag minder lang over met de auto dan om naar Brussel met de trein te gaan, het ticket was maar 6.50€ en ik had gratis parking. Ze gaan mij daar nog zien als het nodig is...

De film dan: Virginie Efira speelt Sylvie, een alleenstaande moeder van twee zonen, Jean-Jacques van 16-17 jaar en Sofiane van 8-9 jaar oud. De film opent met J-J die Sofiane 's nachts in een winkelkarretje naar het ziekenhuis brengt omdat hij brandwonden heeft opgelopen. Moeder was 's avonds gaan werken en de kleine had zin gekregen in frieten en wou die zelf gaan bakken...

Door dit voorval - dat eigenlijk minder erg blijkt dan het op het eerste gezicht leek - wordt de kinderbescherming op het gezin afgestuurd en Sofiane wordt eigenlijk op barbaarse wijze uit huis verwijderd. Een lange strijd begint om het kind terug te krijgen bij zijn moeder en broer.

Een intense film dus, die ons toont hoe ouders die het beste met hun kinderen voor hebben door een stomme omstandigheid hun kind kunnen verliezen en met lede ogen moeten toezien hoe de situatie altijd maar verslechtert waardoor de kans om hun kind ooit nog terug thuis te krijgen bijna compleet verdwijnt. Want Sylvie is geen slechte moeder maar ze raakt verstrikt in een spiraal van waanzin net omdat ze niet aan haar kind kan en Sofiane wordt gewelddadig in de opvang net omdat hij zijn moeder niet mag zien en dat alles wordt compleet genegeerd... 

Echt vrolijk word je hier niet van en het einde van de film belooft ook niet veel goeds (hoewel het in mijn ogen wel beter had kunnen aangepakt worden). Toch ben ik blij dat ik de rit naar Moeskroen gemaakt heb want Virginie Efira zet hier weer maar eens een dijk van een vertolking neer.

En toch... ik kan nu zeggen dat ik het allemaal wel al eens eerder van haar gezien heb: het aantal alleenstaande moeders op haar acteercv swingt echt de pan uit en het aantal personages met mentale problemen is de laatste jaren ook alleen maar toegenomen. Het wordt misschien stilaan tijd om terug een andere acteerrichting in te slaan: na de lichtvoetige (en soms domme) komedies en nu de loodzware drama's toch eens iets anders uitproberen - maar ik weet jammer genoeg niet meteen wat.