De eerste twee heb ik in een ver verleden in de cinema gezien - ze kwamen uit in 1996 en 1997 - en de derde zat in de trilogiedvdbox die ik ooit kocht voor 7.50€ in de Mediamarkt maar bekeek ik nooit.
Nu de franchise een reboot gekregen heeft met maar liefst 2 films in 2 jaar tijd, vond ik de tijd gekomen om er mij eens goed voor te zetten. En ik had dit misschien voor Halloween moeten bewaren, maar ik "voelde" het nu, in september.
Nu de franchise een reboot gekregen heeft met maar liefst 2 films in 2 jaar tijd, vond ik de tijd gekomen om er mij eens goed voor te zetten. En ik had dit misschien voor Halloween moeten bewaren, maar ik "voelde" het nu, in september.
Beginnen deed ik met het begin, de originele Scream uit 1996, en echt wel de beste uit de reeks. Het verhaal staat nog steeds als een huis en zelfs het dwaze tienergedoe werkte niet op mijn zenuwen, maar da's misschien omdat de meeste acteurs die hier tieners speelden al een goed stuk in de twintig waren en ik mij minder aan hun puistenkoppen moest ergeren.
De openingsscène waarin Drew Barrymore opgebeld wordt door een sinistere stem die haar vraagt wat haar favoriete horrorfilm is, is intussen iconisch geworden en zal in de volgende films tot in den treure gekopieerd worden.
Om maar te zeggen dat ik serieus genoten heb van deze rewatch.
Daarna was het natuurlijk de beurt aan Scream 2 (1997) die ik aansluitend op de eerste bekeek.
En hoe meta kan je gaan als je in de film de fictieve verfilming van de eerste Screamfilm ("Stab") een rol laat spelen?
Wel, zo meta als Scream 3 (2000), die ik dus nog niet gezien had.
We bevinden ons op de set van de zoveelste Stab-film waar opnieuw een moordenaar met het ghostfacemasker opduikt. Sidney (en oudgedienden Gale Weathers - Courtney Cox - en Dewey - David Arquette) maken hun opwachting.
Het griezeligste aan heel deze film is het kapsel van Courtney Cox, die had waarschijnlijk ruzie met haar kapper want holy sh*t...
Ik was ook heel de tijd in de war want Dewey mankt al twee films lang en ik meende mij te herinneren dat hij ineens Usual Suspects-style zijn mankende been liet overgaan op een normale stap en dat gebeurde dus maar niet... Dát zat blijkbaar in één van de Scary movies - de spoofversie van deze franchise (en waarvan ik er ook een paar in de cinema gezien heb - oeps). Hoe het toch allemaal samenvloeit in het koppeke he.
Daarna bleef het een tijdje stil tot er in 2011 een Scream 4 gemaakt werd - wat helemaal aan mij voorbij was gegaan want ik kende het bestaan niet eens van deze film.
Net als Scream 3 vond ik dit niet de beste uit de reeks, maar hij was toch lichtjes beter verteerbaar dan die laatste. En de moorden worden steeds harder, met meer bloed, wat ik niet meteen slecht vind.
Na nog eens elf jaar was daar ineens een reboot met Scream (2022). Yep, zonder serienummer maar wel de vijfde in de reeks.
Jenna Ortega was mij vooral bekend uit de reeks Wednesday op Netflix en ik had niet echt hoge verwachtingen van haar acteerwerk. Maar het moet gezegd: als er hier één iemand met kop en schouders boven de rest uitstak, is zij het wel. Wanneer ze zich ooit uit het horrorgenre weet te onttrekken, kan het nog een bekroonde actrice worden.
Beter dan de eerste film wordt het niet, maar beter dan delen 3 en 4 is deze film zeker.
En dan was het de beurt aan Scream VI (2023) die dit voorjaar in de bioscopen belandde en ondertussen op dvd verschenen is.
De setting is nu New York, maar ook hier kunnen de zussen niet ontsnappen aan een nieuwe geschifte ghostface. De plot wordt bovendien wel heel ingewikkeld want ze blijven verwijzen naar de vorige films - die in hun universum natuurlijk Stab heten - en er worden nog maar eens nieuwe regels uit de doeken gedaan die gelukkig neerkomen op het simpele "er zijn geen regels meer".
Ik moet zeggen: de rebootfilms zijn meer dan geslaagd en er mogen er van mij nog komen.
En ja, ik weet dat er ook een Scream-tvreeks bestaat (2015-2019) met drie seizoenen maar die werd onlangs van Netflix gehaald. Ik zag destijds een aantal afleveringen van het eerste seizoen maar het kon me maar matig boeien en ik keek het seizoen zelfs niet uit. En nu ontneemt Netflix mij gewoon de kans om mijn mening te herzien. Pech.
Wat mij vooral aanspreekt in de figuur van ghostface is dat het geen almachtige killer is, hij krijgt evenveel klop als zijn slachtoffers en valt van trappen, uit ramen en is met momenten echt wel een onhandige Harry. En dat is grappig.
Op een weekje tijd heb ik deze franchise afgewerkt en ik ben best tevreden, vooral omdat het van sterk naar een dipje naar opnieuw sterk ging. Kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten