341 p.
Vertaald als: De vrouwen van Vardø
Kijk, een boek dat ik nog maar in juli kocht, heb ik nu al uitgelezen! Pluim voor mezelf. En wat meer is: 't was ook nog eens een aanrader van jewelste.
Dit is gebaseerd op waargebeurde feiten die zich voordeden op het Noorse eiland Vardø in de 17de eeuw. Een storm kostte toen het leven aan 40 vissers waardoor er praktisch geen mannen meer overbleven op het eiland. De vrouwen wisten zich zo goed en kwaad als het kon te redden, maar de komst van een nieuwe toezichter (ah ja, al die vrouwen op hun uppie die weten te overleven zonder de tussenkomst van een man, dat kan niet he) was ook het begin van een terreurbewind van jewelste waarbij verschillende vrouwen - en ook Sami - van hekserij werden beschuldigd en terechtgesteld.
Met dit als achtergrond volgen we de ervaringen van 2 vrouwen: eerst en vooral Maren die haar verloofde, vader en broer verliest in de storm, maar die ook blijk geeft van heel wat veerkracht wanneer ze samen met de andere vrouwen voor hun levensonderhoud weet in te staan, tot zelfs met een vissersboot de zee op gaan om te vissen toe. Daarnaast is er ook Ursa, vrouw van de nieuwe toezichter, die net voor zijn vertrek naar Vardø met haar trouwt in Bergen om maar niet toe te komen zonder wettige echtgenote. Zij is eerder mak van aard, maar dat komt door haar geprivilegieerde opvoeding waardoor ze eigenlijk totaal ongeschikt is voor het leven op het eiland of als vrouw des huizes zonder personeel.
En net deze twee zullen elkaar vinden op het eiland. Maren helpt Ursa met het huishouden - ze moet haar zelfs de simpelste dingen uitleggen - en er groeit een warme vriendschap tussen de twee.
Wanneer Ursa's man begint aan zijn heksenjacht, is niemand in het dorp nog veilig en begint een gruwelijke tijd. Kiran Millwood Hargrave schuwt de plastische beschrijvingen hierbij niet, je kan met momenten dus echt eens slikken.
Maar toch: dit was echt een schitterend boek. We zien alles gebeuren door de ogen van twee vrouwen die middenin het verhaal staan. We leven mee met het dorp dat na de storm het leven weer moet zien op te pakken zonder mannen en eens de heksenjacht begint, vrees je mee voor degenen die gevaar lopen om opgepakt te worden. Want natuurlijk zijn er geen heksen in het dorp, enkel vrouwen die niet altijd in het gareel lopen en die misschien wat dichter bij een natuurgodsdienst staan dan de christelijke "idealen" die door de toezichter en de dominee worden uitgedragen. En dan word je ook boos natuurlijk - of ik toch...
Het geheel is dan ook nog eens fantastisch geschreven. Je staat gewoon mee in het dorp, leert het harde leven op Vardø kennen in al zijn details en ik las me in een coma 's avonds omdat ik niet kon stoppen. Dat ik de dag nadien een paar bladzijden moest terugkeren, nam ik dan ook voor lief.
Vier sterren, of wat dacht je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten