343 p.
Vertaald als: De vervlogen helft
Tweede boek van de Women's Prize longlist dat gelezen werd. Het stond al lang op mijn leesradar, eigenlijk al vanaf het moment dat ik er mensen over zag praten op booktube. De nominatie voor de longlist was uiteindelijk het extra duwtje dat ik nodig had om het te gaan lezen.
De identieke tweeling Stella en Desiree groeit op in het niet op een kaart liggende dorpje Mallard. Dit gehucht werd ooit gesticht om een veilige haven te zijn voor lichtgekleurde zwarte mensen. De nadruk ligt er dan ook heel hard op een zo licht mogelijke huid hebben.
Wanneer ze 16 zijn, lopen de meisjes weg van huis om de wijde wereld te zien en na enige tijd scheiden hun wegen. Desiree zal trouwen met de donkerste man die ze kan vinden en een dochter op de wereld zetten die even donker is als haar vader, terwijl Stella gaat leven als witte vrouw en voor de rest van haar leven angstvallig haar "geheim" zal proberen bewaren.
We krijgen in het boek een inkijk in hoe zelfs onder zwarte mensen er discriminatie is op vlak van huidskleur. Zo zijn alle inwoners van Mallard zo bleek mogelijk en kijken ze zonder schroom neer op mensen die (veel) donkerder zijn dan zij. Gedrag waar Stella en dan vooral Desiree zich na een tijd vragen over beginnen stellen.
Maar natuurlijk is "licht" zijn geen bescherming tegen het racisme van het witte gedeelte van de VS in die tijd (we spreken over de jaren 50) en de meisjes hebben tegen hun 16de al genoeg op dat vlak meegemaakt om zich geen illusies meer te maken. Tot blijkt dat ze kunnen doorgaan voor wit en dat voor een van hen een uitweg lijkt...
The vanishing half is een boek over zussen, familie, identiteit en de rare kronkelwegen die het leven kan bieden. Naast Desiree en Stella volgen we ook hun dochters en de moeilijkheden/mogelijkheden die zij op hun weg vinden.
Brit Bennett heeft een heel vlotte schrijfstijl en het verhaal dat ze ons wil vertellen blijft boeien van begin tot eind. Dat ze onderweg enkele op het eerste zich vreemde keuzes maakt in het verhaal, kan ik haar na het dichtslaan van het boek helemaal vergeven.
Dit was een meer dan interessant boek om te lezen en hopelijk krijgt het een kans voor de shortlist die op 28 april bekendgemaakt wordt. Duimen maar.
Vier sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten