86 p.
Een boek lezen naar aanleiding van een ander boek dat je gelezen hebt, het is eens iets anders - voor mij dan toch.
In De Zwarte Brug van Erik Vlaminck werd de schrijver Roger van de Velde vermeld en deze figuur intrigeerde mij genoeg om na te gaan of deze man echt had bestaan. Ja dus.
Het was een man met een heel bewogen leven. Drugsverslaving (hij was verslaafd aan de pijnstiller Palfium), internering (hij zat de laatste 10 jaar van zijn leven meer binnen in psychiatrische instellingen en gevangenissen dan wat anders) en een roemloos einde op een Antwerps terras.
In De knetterende schedels beschrijft hij in een reeks vignetten hoe het er aan toe gaat in een psychiatrische afdeling. Telkens staat een andere patiënt centraal en van de Velde slaagt er bijna steeds in om je te laten meevoelen met deze mensen.
"Bijna" schrijf ik, want het eerste verhaal Wit was de kater heb ik geweigerd te lezen. Dankzij De Zwarte Brug wist ik al dat hierin een kat op gruwelijke wijze vermoord wordt door een patiënt en dat wou ik gewoon niet lezen.
En hoewel ik dit ondanks het eerste verhaal een aan te prijzen bundel vind, heb ik toch enkele bedenkingen en die schreef ik al neer op Goodreads:
Een beetje te pretentieus geschreven naar mijn zin ("Kijk mama! Hoe goed ik kan schrijven! En wat een intellectueel ik ben met al mijn vergezochte moeilijke woorden!"), maar het moet gezegd: De knetterende schedels bevat rake beschrijvingen van mensen en situaties uit de psychiatrie van de jaren '60.
Of dit nu de tijdsgeest was of gewoon zijn eigen pretentie, voor mij is dit gewoon een uitwas van "witte mannelijke schrijfstijl". Met andere woorden: moeilijk doen om moeilijk te doen en vooral aan de buitenwereld willen tonen hoe "intelligent" hij is en daardoor eigenlijk het tegendeel bekomen bij mij.
Drie sterren (er werden punten afgetrokken voor de stijl en - eerlijk is eerlijk - ook voor de dode kat).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten