Ik kan alvast zeggen dat februari een heel wat betere leesmaand was dan januari, wat niet echt moeilijk was want toen las ik praktisch niks... Er gingen 15 dingen door mijn handen: 6 boeken en 9 strips.
Hiervan kregen maar liefst 7 items 4 sterren en er was 1 stinkerdje met 2.5 sterren.
Boek van de maand wordt het volgende:
Fair play - Tove Jansson
In deze roman met korte vignetten uit het leven van kunstenaressen Mari en Jonna zijn Tove en haar partner Tuulikki te herkennen. Een boekje om te koesteren.
Mijn bespreking.
Het andere viersterrenboek van februari:
Dochter van het woud - Juliet Marillier
In mijn leesgroep lazen we De ballade van het treurige café van Carson McCullers en het werk kreeg 3.5 sterren van mij.
Het absolute dieptepunt van de maand kreeg van mij 2.5 sterren:
Sommige meisjes houden niet van roze - Chrostin
224 p.
Mijn bespreking op Goodreads:
Een ok boek, tot je aan het hoofdstuk over voeding komt.
Hier wordt het gewoon een schadelijk boek, zeker voor nog groeiende tieners want ze promoot zonder pardon de veganistische levensstijl (vegetarisch "mag" nog à la limite, maar 't is toch "beter" om compleet vegan te gaan), zonder dat er bij verteld wordt dat je daar nog een hele batterij aan pillen met vitamines bij moet slikken (ja, ze vermeld B12 efkes, maar dat is het).
Gevaarlijk. Meer zeg ik er niet over.
Bij de strips waren er een pak die 4 sterren kregen, maar die ga ik niet allemaal bespreken.
Irmina van Barbara Yelin bijvoorbeeld, dat ik ook voor de leesgroep herlas en hier al besprak.
Ook nieuwe nummers van Ekhö en Centaurus kregen 4 sterren, maar dat zijn lopende reeksen.
Grootste indruk maakte een autobiografische graphic novel:
Wills kracht - Willem Ritstier
168 p.
Hierin vertelt Willem Ritstier de lijdensweg van zijn vrouw Will nadat bij haar borstkanker werd vastgesteld. Vijf jaar lang werd de ene behandeling na de andere uitgeprobeerd, jammer genoeg zonder veel resultaat.
De druk die op het gezin komt te liggen - ze hebben twee tienerkinderen en er loopt ook een jonge hond rond - de uitzichtloosheid en Wills initiële weigering van traditionele behandelingen maken dit tot een sterk egodocument.
De stijl van de graphic novel is apart: personages hebben geen gezicht, je zit dus de hele tijd op lege "eieren" te kijken, maar toch weet Ritstier heel wat emotie over te brengen. Je moet het maar doen.
In Nederland is Willem Ritstier een heel bekende stripmaker, maar zelf kende ik hem enkel als scenarist van de strip Claire DeWitt, een westerndrieluik. In Wills kracht doet hij het allemaal zelf en het is echt meer dan geslaagd.
 |
| Alles wat ik las in februari. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten