112 p.
Vertaald uit het Engels: The ballad of the sad café
Leesgroepboek van de maand februari (samen met nog een ander boek, maar daarover later meer).
Schrijfster Carson McCullers neemt ons in De ballade van het treurige café mee naar een uitgeblust stadje dat niets meer te bieden heeft dan een lege hoofdstraat en een katoenfabriek.
Er is slechts één lichtpuntje: het café dat werd geopend door Miss Amelia en waar ver alle inwoners van het stadje een beetje vertier vinden. Het café was oorspronkelijk een winkel waar Amelia van alles en nog wat verkocht, maar na de komst van haar gebochelde achterneef Lymon wordt de winkel langzaamaan omgevormd tot café.
Al van in het begin wordt duidelijk gemaakt dat Amelia niet zo bijzonder is: ze loenst, is groot voor een vrouw en heeft slechts 1 feit op haar palmares: ze was ooit 10 dagen getrouwd met wat later een notoire lokale crimineel zou worden. Lymon van zijn kant is ook niet moeders mooiste, maar hij is heel sociaal en weet zowat het hele stadje rond zijn misvormde vingertjes te winden, niet in het minst Amelia die zelfs haar huis voor hem open stelt en hem op alle mogelijke manieren vertroetelt.
Het tiendaags huwelijk van Amelia wordt redelijk wat vermeld in deze korte roman, waardoor je gewoon weet dat dit nog een staartje zal krijgen. En wat voor een...
Ik had wel een paar probleempjes met dit boekje: eerst en vooral Amelia die van een gerespecteerd lid van de gemeenschap - ze moet zowat de rijkste vrouw in de omtrek zijn - verglijdt naar een zwak vrouwtje dat mannen achterna holt en op hun wenken bedient (wie hier al een tijdje meeleest weet dat dit één van mijn grootste ergernissen is).
Daarnaast heb ik mij rot geërgerd aan Lymon, die ineens opduikt in het stadje en zich overal tussen wurmt, overal bij wil zijn en in het middelpunt van de belangstelling moet staan. Ik haat zo'n mensen...
En aangezien dit de hoofdpersonages zijn, is het wel begrijpelijk dat ik moeite had om dit ieniemienie boekje uit te krijgen. Ik was eerlijk gezegd blij dat het uit was.
Een ander probleem had niets met het geschrevene te maken, maar eerder met het boek zelf: mijn exemplaar had overal potloodaantekeningen en dat rukte mij telkens weer uit het verhaal. Zeker op de plekken waar gewoon één woord omkaderd was, daar werden mijn ogen meteen naartoe getrokken en ik was weer de draad kwijt...
Afgezien daarvan: tijdens het lezen moest ik hier en daar denken aan We have always lived in the castle, vooral door de beschrijving van het dorpsleven en de lelijkheid van de mensheid. Het mag dan ook niet verwonderen dat beide schrijfsters tijdgenotes waren.
Maar ga ik nu nog iets anders van Carson McCullers lezen (zoals haar meest bekende roman The heart is a lonely hunter)? Ik weet het nog niet...
3.5 sterren.
Het tweede boek dat we moesten lezen was de graphic novel Irmina van Barbara Yelin.
Het aantal sterren bleef gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten