191 p.
Vertaald uit het Engels: Nutshell
Het eerste boek van het nieuwe leesjaar in mijn leesgroep.
Een boek dat ik niet zelf zou gekozen hebben, hoewel ik al dingen van Ian McEwan gelezen of geprobeerd te lezen heb. Even kort: in Boetekleed ben ik zeker 3 keer begonnen en telkens op hetzelfde moment gestopt, het ging gewoon niet. De verfilming heb ik wel gezien (schande! Ik had het boek nog niet gelezen!) en die vond ik schitterend. On Chesil Beach werd dan weer één van mijn favoriete boeken en de verfilming die ik dit jaar zag, kon geen grotere ontgoocheling zijn.
Ik was dus benieuwd naar dit dunne boekje om te zien welke kant het deze keer op zou gaan.
Notendop is blijkbaar McEwans antwoord op de hele Shakespearemanie die uitbrak in 2016. Er verschenen toen verschillende hedendaagse bewerkingen van the Bard, die netjes in de reeks Hogarth Shakespeare werden uitgebracht. McEwan zat daar niet tussen en dacht misschien om zelf zijn steentje bij te dragen, zonder in de reeks te passen.
Het boek is een hervertelling van Hamlet en eens je dat weet, kan je niet anders dan dingen zien die met het stuk te maken hebben. Gewoon al de namen die gebruikt worden: Trudy en Claude zijn niemand anders dan Gertrude en Claudius uit het toneelstuk.
Hamlet himself - hoewel naamloos in het boek - is dan weer een ongeboren kind, dat klaar zit in Trudy's baarmoeder om geboren te worden. Door zijn "gepriviligeerde" plek kan hij alles mee volgen wat zijn moeder zegt en doet. En dat omvat de plannen die ze met Claude smeedt om haar echtgenoot, de vader van de baby en Claudes broer, te vermoorden.
Na het eerste hoofdstuk had ik eigenlijk weinig zin om verder te lezen. De taal is zo hoogdravend en de ideeën die er in worden uitgesproken, zo niet te vatten (ik ben blijkbaar dom of zo), dat ik er genoeg van had. Gelukkig wordt het daarna wat beter en kon ik meer doorlezen zonder mij steeds af te vragen of het nu aan mij lag of niet.
En de baby werkte met momenten op mijn systeem. Hij is heel wereldwijs, hoewel hij nog niets van de wereld gezien heeft. Letterlijk. Hij redeneert op een "volwassen" manier waarbij hij ook listen bedenkt om het plan van zijn moeder en oom te doen mislukken. Moet je maar doen als foetus. Niet het ongeloofwaardige van deze situatie werkte op mijn zenuwen, maar wel het feit dat ik precies naar een oude vent zat te luisteren af en toe. En het gaat hier over een baby die nog aan zijn leven moet beginnen...
Maar er zitten ook grappige momenten in het boek. Vooral wanneer meneer foetus zijn moeder duvelt omdat hij zich verveelt en haar dan maar wakker trapt. Ook de hele *spoiler* zelfmoordscène *spoiler* vond ik redelijk hilarisch. Maar dat ben ik dan weer...
Al bij al ben ik blij dat ik het boek gelezen heb, maar het was geen must voor mij.
3.5 sterren voor dit schrijfexperiment van Ian McEwan. Of ik nu nog iets van hem ga lezen, weet ik nog niet meteen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten