143 p.
Vertaald uit het Frans: Frappe-toi le coeur
Nothombs laatste worp in het Nederlands (in het Frans heeft ze ondertussen al weer een nieuw boek uit) ligt helemaal in lijn met haar beste en vroegste werk, toen ze de menselijke lelijkheid in al haar facetten op de voorgrond plaatste.
In Het doorboorde hart maken we kennis met Marie, het mooiste meisje van het dorp, dat zich een briljante toekomst droomt ver weg van haar geboortegrond. Maar dan raakt ze zwanger op haar negentiende, trouwt met de vader van het kind en voelt zich wegzakken in de lokale klei.
Maar Marie is niet het hoofdpersonage. Dat is haar dochter Diane die 9 maanden later geboren wordt.
Diane blijkt een wolk van een baby, volgens velen nog knapper dan haar moeder, maar die laatste is afstandelijk en kil naar haar kind toe. Gelukkig voor de kleine Diane zijn daar nog haar grootouders en vader. Van hen krijgt ze liefde en genegenheid, maar ze zal haar hele jeugd blijven snakken naar de liefde en goedkeuring van haar moeder. Een tevergeefse queeste.
Wanneer haar broer geboren wordt en die wél de aandacht van haar moeder krijgt die ze zo mist, kan ze het nog wegzetten als een genderkwestie. Nicolas is een jongen en daardoor geen "concurrentie" voor mama, vandaar dat ze hem wel kan uitstaan.
Compleet onlogisch wordt het wanneer haar zus Célia geboren wordt. Moeder Marie adoreert het kind en wil het zelfs niet loslaten. Toen Diane een baby was, raakte ze haar amper aan, en het arme kind kan het nu helemaal niet meer vatten...
Het enige waar Diane zich in kan verliezen is school. Ze studeert als een bezetene en is de primus van de klas. Haar grootste droom is dokter te worden en ze schrijft zich dan ook in aan de faculteit geneeskunde. Wanneer ze na enkele jaren een specialisatie moet kiezen, gaat ze voor cardiologie. De docente cardiologie (nog geen professor), Olivia Aubusson, maakt grote indruk op Diane en ze zal haar lot aan deze dame gaan binden.
Maar het blijft Nothomb, dus er zijn nog enkele verrassingen op komst...
Zoals ik al schreef, is dit Amélie Nothomb op haar best. De wijze waarop de arme Diane door haar bloedeigen moeder en daarna haar ersatzmoeder behandeld wordt, tart gewoon elke verbeelding. Maar daarnaast is het ook gewoon de menselijke natuur, alleen wat extra in de verf gezet.
Heeft het boek dan alleen maar goede kanten? Nee, natuurlijk niet, want ook die andere fixatie van Nothomb komt uitgebreid aan bod: enkel slanke (nee, nog meer: hyperdunne) mensen zijn de moeite waard en wie wat molliger voor de dag komt, moet niet rekenen op de aandacht van iemand anders. Zo gaat Diane zich helemaal op een nieuwe medeleerling in de middelbare school storten en al helemaal als ze ziet dat diens beste vriendin een "dikke blondine" is. Want zij is toch veel interessanter, nietwaar? Ook haar mentor Olivia is zo dun dat ze bijna niet meer aanwezig is. Ze eet enkel wat sla en daardoor "durft" Diane ook niet meer dan dat te eten.
Dat zijn dan weer dingen die mij enorm tegen de borst stuiten, maar door de jaren heen heb ik geleerd dat dit nu eenmaal is hoe Amélie Nothomb in elkaar zit. In ver elk boek komt dit wel terug. En dan kan ik alleen maar medelijden met haar hebben.
Vier sterren voor dit voor het grootste deel briljante boek over hoe iemand de tegenslagen van haar leven probeert te overstijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten