Vorige week kon ik genieten van een zalig lang verlengd weekend (ja hoor, 2 november is voor mij een feestdag en ik moest eens niet werken op zaterdag): 4 dagen thuis om gewoon mijn ding te doen. En dat heb ik ook gedaan...
De eerste film die ik op donderdag bekeek, bleek meteen al de slechtste die ik dat verlengd weekend zou bekijken:
Er is gewoon niets eng aan deze film...
De eerste helft is een bijna doodnormaal familiedrama waar een gezin verschillende tegenslagen moet zien te verwerken en hier en daar is er misschien iets dat als griezelig kan worden weggezet (dat moeder diorama's en poppenhuizen maakt, speelt hierin een rol) maar echt, het kabbelde maar een beetje voort.
Daarna ontspoort deze film totaal tot iets wat ten eerste helemaal niet origineel is en ten tweede zo vergezocht dat ik meer met mijn ogen zat te rollen dan wat anders.
Toni Collette zet wel een prachtige prestatie neer, maar de film waarin ze dat moet doen is gewoon ondermaats.
Op donderdagnamiddag werd Young Frankenstein herhaald op CAZ (op Halloween werd die dus uitgezonden in plaats van Welp, wat in mijn tv-gids stond, waardoor ik hem miste). Ik wou die al heel lang eens herbekijken en ik greep dus mijn kans.
Het was een blij weerzien. Dit is een heel entertainende film en is na al die jaren - hij dateert van 1974 - nog steeds heel goed bekijkbaar. De scène waarin Dr. Frankenstein (zeg maar Fronkenstien) en het monster een dansje doen op Puttin on the Ritz is zonder twijfel het hoogtepunt van de film.
Daarmee deed ik een Halloweentje de dag na de feiten en ook de film die ik op vrijdag zag, past in dat rijtje:
Hier volgen we een gezin in een post-apocalyptische wereld waar de minste kik de dood kan betekenen. Er lopen namelijk vreemde wezens rond die op geluid reageren, wat al meteen aan het begin van de film gedemonstreerd wordt. Maar toen dacht ik: eigen fout, je moest maar geluisterd hebben...
Ik heb niet echt zitten griezelen, maar kon de film toch meer appreciëren dan de miskleun die Hereditary was.
Op zaterdag bekeek ik dan een film die terug naar de bib moest en twee films die al lang op mijn decoder stonden.
Eerst was Ready player one aan de beurt.
En hier had ik al op voorhand heel wat reservaties bij. Eerst en vooral het hoofdpersonage Wade Watts. In het boek is hij een tiener met overgewicht die in de virtuele wereld van de Oasis kan zijn wie hij wil. In de film moet dat dan dunne sprietacteur Tye Sheridan worden. Want het oog wil ook wat, niet? Nee dus in mijn geval...
Ik had daarnaast ook gelezen dat de ingenieuze zoektocht uit het boek werd vervangen door een "simpel" spelletje sleutels zoeken. Dat bleek ook zo te zijn, maar daar had ik uiteindelijk niet zo heel veel problemen mee.
Deze film is waarschijnlijk dik ok voor mensen die het boek niet gelezen hebben, maar ik bleef toch een beetje op mijn honger zitten...
De eerste film die ik daarna bekeek van mijn decoder werd Zwei Leben, een Duitse film die ik van Canvas opgenomen had in februari vorig jaar (en ook al eens vroeger op ARD. Mijn geheugen is een zeef...).
Heel deze affaire brengt nog andere dingen aan het licht en is Katrine eigenlijk wel wie ze beweert te zijn?
Zwei Leben is een degelijke film over een onderwerp waar nog te weinig mensen iets over weten en hij blijft boeien tot het eind. Daarnaast is het een typische Duitse film met vertolkingen die over het algemeen wel ietsje beter kunnen hoewel ik Juliane Köhler (Katrine) wel kan appreciëren als actrice. Liv Ullmann speelt haar moeder, maar dat kon echt beter...
Laatste film op zaterdag werd Blue Jasmine, de laatste Oscarpakker van Woody Allen (voor Cate Blanchett als beste actrice).
Jasmine (Cate Blanchett) is een vrouw die in de wolken en op veel te grote voet leeft. Nu haar sjoemelechtgenoot in de gevangenis zit, is ze alle luxe en weelde kwijt en staat ze op de stoep bij haar niet zo bemiddelde zus. Want onderdak heeft ze dus niet meer. Ze probeert er het beste van te maken door een job te zoeken en ze wil ook avondschool volgen (hoewel dat niet zo vlotjes gaat). Daarnaast heeft ze niet veel nodig om compleet door te draaien: de - volgens haar - nietsnut van een vriend van haar zus, kleine kritieken... Jasmine heeft heel wat mentale problemen, maar daar doet ze niet meteen iets aan.
De Oscar voor Cate Blanchett was zeker terecht, ze zet een prachtprestatie neer en de film op zich is echt een aanrader.
Op zondag ging ik dan helemaal voluit en zag ik 4 films.
Tijdens de afwas (geen afwasmachine hier) keek ik naar Freddie Mercury: the great pretender, een BBC-documentaire over Freddie Mercury die onlangs op CAZ werd uitgezonden.
Een degelijke documentaire en natuurlijk uitgezonden omdat momenteel de biopic Bohemian Rhapsody in de bioscoopzalen draait.
Hierna bekeek ik twee films van dezelfde regisseur, Xavier Dolan, die ik dus toevallig allebei had opgenomen in de loop van vorig jaar.
Eerst kwam Tom à la ferme aan de beurt, opgenomen van Canvas in maart vorig jaar.
Tom komt aan op de boerderij waar zijn gestorven geliefde Guillaume opgroeide om deel te nemen aan diens begrafenis. Maar Guillaumes moeder weet niet van de homoseksuele relatie van haar zoon en broer Francis doet niets anders dan Tom intimideren.
Tom zal na de begrafenis nog op de boerderij blijven en Francis helpen bij de dagelijkse werking van het boerenleven.
Dit was een ietwat bevreemdende film, want ik had af en toe echt moeite met de reacties (of het uitblijven er van) van Tom op de wereld waarin hij terecht was gekomen. Hij laat het allemaal maar op z'n beloop, maar misschien was dat net zijn verwerkingsproces.
In elk geval, Tom à la ferme is echt een sterke film en Xavier Dolan heeft duidelijk heel wat in zijn mars - zijn naam komt misschien 20 keer voor op de aftiteling, het is alsof hij de hele film in zijn eentje gemaakt heeft. En dat het in dat smakelijke Canadese Frans is, is natuurlijk een bijkomend extraatje.
Daarna werd het Mommy, eveneens van Xavier Dolan, en opgenomen van Canvas in april dit jaar.
Om te beginnen speelt Xavier Dolan hier eens niet de hoofdrol, hij doet zelfs helemaal niet mee in de film. De hoofdrollen zijn hier weggelegd voor alleenstaande moeder Diane die ineens weer voor haar gewelddadige 16-jarige zoon met ADHD Steve moet zorgen nadat hij buiten gesmeten werd uit de instelling waar hij verbleef.
Diane heeft Steve compleet niet in de hand, hoewel de jongen duidelijk van zijn moeder houdt, maar die liefde niet op een "normale" manier kan tonen. Geweld tussen de twee is niet uitzonderlijk, waarbij Steve blijkbaar denkt dat hij zijn moeder mag wurgen, maar als zij hem een tik geeft, is het hek van de dam.
De situatie lijkt te verbeteren wanneer overbuurvrouw Kyla in hun leven komt. Deze lerares die al meer dan een jaar thuis zit door spreekangst, lijkt door te dringen tot Steve en wordt Dianes beste vriendin. Maar er blijven donkere wolken hangen boven moeder en zoon...
De film werd gefilmd in een vierkant formaat, wat maakt dat de acteurs steeds heel centraal in beeld worden gebracht. Slechts op enkele momenten wordt een breedbeeld gebruikt en dat hangt samen met de gemoedstoestand van de personages.
Mommy is een klein meesterwerkje. De acteurs spelen de pannen van het dak en het is de jonge Antoine-Olivier Pilon als Steve die helemaal schittert.
Ik ga zeker nog werk van Xavier Dolan bekijken want wat ik tot nu toe gezien heb, beviel me ten zeerste.
Laatste film op zondag werd Chef van en met Jon Favreau, opgenomen van VTM in april dit jaar.
In Chef speelt Jon Favreau een kok die uit frustratie ontslag neemt bij het restaurant waar hij werkt en een foodtruck gaat uitbaten met de hulp van zijn ex-vrouw.
Maar het is ook een reis (letterlijk) naar de vrijheid en onderweg wordt de band tussen chef Carl en zijn 12-jarige zoon hersteld. Daarnaast is het ook onbeschaamde reclame voor Twitter, want zoonlief houdt een twitteraccount bij over waar de foodtruck overal voorbijkomt. Dat werkte soms op de zenuwen...
Maar als je daar voorbij kijkt is dit een schitterende feelgoodfilm die je dag zeker zal opfleuren.
4 dagen, 10 films. Het was de moeite.
 |
| De hele kijklijst mét ratings. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten