Waar sommige mensen last hebben van een winterblues, wordt het bij mij steeds duidelijker dat ik lijd aan zomerblues.
Eens de temperaturen de hoogte in gaan en mensen beginnen te juichen bij sprietjes zon, heb ik alleen maar zin om mij thuis te gaan ingraven en ab-so-luut niet buiten te komen. Dat er daar ook nog enkele felle verkoudheden en oververmoeidheid wegens niet kúnnen slapen bijkomen, helpt al helemaal niet.
Ik zit hier nu bijvoorbeeld met een knoert van een verkoudheid en ogen brandend van vermoeidheid (het is 15.20u en ik heb geslapen tot 11.00u...) aan mijn computer. Nee, de zomer is zeker geen favoriet.
Maar toch zijn er lichtpuntjes, al komen die van mijn televisie in een verduisterde woonkamer wegens gloeiende hitte buiten:
Eerst en vooral (en niet de eerste keer): ik zag het eerste seizoen van The handmaid's tale op Canvas en dat wordt zeker één van de televisiemomenten van het jaar voor mij. Mensen die dit gemist zouden hebben (lezen jullie mijn blog wel?), je kan de serie nog integraal op vrt.nu bekijken tot 13 juli. Kijken!!
Het eerste was de documentaire 13th, waar ik hier al over schreef. Hierin wordt klaar en duidelijk geschetst hoe de Amerikaanse maatschappij er op uit is om vooral zwarte mannen uit het dagelijkse leven te weren. Niet te vatten...
De show begint zoals een andere: grappen maken en vooral - denigrerende grappen over zichzelf maken want Hannah voldoet niet aan de norm: ze is een dikke lesbienne die er uit ziet als een vent (van op een afstand). Maar halverwege kondigt ze aan dat ze met comedy gaat stoppen en ze geeft ook aan waarom: zelfvernederende spot is gewoon vernederend en ze wil dit niet meer.
Haar oproep om beter naar elkaar te luisteren en niet alles als een punchline te gaan zien, komt heel hard aan en ja hoor, deze niet-bleiter pinkte toch een traantje weg naar het einde toe.
Voor wie Netflix heeft: verplichte kijkkost zonder meer.
Ondanks mijn aversie voor naar buiten gaan, bevond ik mij toch 2 keer in de cinema:
Eerst ging ik met het zusje kijken naar Jurassic World: fallen kingdom.
Mijn bespreking kan je hier lezen.
En op de allerlaatste dag van juni ging ik kijken naar The Guernsy literaty society.
Dit is de verfilming van Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey dat ik met volle goesting in mei las.
De poster van de film doet echter al het ergste vermoeden... En dat werd ook werkelijkheid: dit is geen letterlijke verfilming geworden, maar een film waar de basisgedachte van het boek behouden werd en ze daarna maar wat gingen freewheelen. En voor iemand zoals ik, waar het boek nog vers in het geheugen zat, was dat een kleine kwelling.
Versta mij niet verkeerd: wie het boek niet gelezen heeft, krijgt hier een mooie romantische film te zien met adembenemende zichten op Devon County (want er werd niet op Guernsey gefilmd, bizar genoeg).
Maar er waren heel wat dingen die op mijn zenuwen werkten:
In het boek correspondeert Juliet met elk lid van de society en ze nodigen haar uit om naar Guernsey te komen. In de film schrijft ze enkel met Dawsey Adams en beslist ze zelf naar daar te trekken, wat eerst niet in goede aarde valt. Onnodig spanning creëren noem ik dat.
In het boek doet Juliet er alles aan om de avances van Markham Reynolds af te slaan en naar Guernsey trekken past daar helemaal in. In de film doet ze in Londen niets anders dan aan Markhams arm hangen en staat ze zowat te gillen van plezier wanneer hij haar een huwelijksaanzoek doet. Waarom deze grove omschakeling?
Het verhaal van Elizabeth McKenna is ook veel diepgaander in het boek en daardoor voel je veel harder mee met wat er gebeurt. In de film is dit een achtergrondverhaaltje waar je verder niet zo veel aandacht aan geeft - denk ik.
Charlotte Stimple is in het boek een hilarische bijgedachte die misschien 2x vernoemd wordt. In de film is ze de gastvrouw van Juliet op Guernsey (in het boek komt ze niet één keer in de buurt van het mens), die haar bekrompenheid galant ten toon spreidt.
Pff... Veel had ik niet verwacht van deze film, maar toch wel iets meer dan wat ik te zien kreeg.
Letterboxd hield zoals steeds duidelijk bij wat ik gezien heb in juni:
Gedurende drie weken deed ik enkel boodschappen bij Albert Heijn omdat ik anders nooit vanzeleven aan de 25 benodigde stickers kon geraken. Maar bij mijn derde bezoek had ik hem beet en kon ik de zware box mee naar huis sleuren.
De zwaarte kwam van al de drank die er in zat, vooral in blikvorm. Het meeste is al opgedronken en -gesoupeerd. En AH heeft weer een klant blij gemaakt.
Door deze box dacht ik ook eventjes dat ik gek aan het worden was... *SPOILER* In de doos zit een sensor die op licht reageert en waarbij dan gezongen wordt en gejuicht als je de doos open doet. Eerste schrikmoment.
Ik had de doos open in de woonkamer laten staan en hoorde rond 6 uur 's ochtends ineens geluid uit de woonkamer komen. Tweede schrikmoment.
Met knikkende knietjes ging ik er heen, maar toen was er niets meer te horen. Het was pas toen ik een paar dagen later het licht aanstak in de woonkamer en de doos weer begon te zingen, dat ik wist wat er aan de hand was. Geen horrorfilms meer voor mij, ze. *SPOILER*
En dan rest mij enkel nog mijn book haul van de maand en 't is weer de moeite:
Op 21 juni trok ik naar het Boekenfestijn in Gent en kwam naar huis met maar liefst 7 boeken.
Hoofdreden van het bezoek was de nieuwe van Karin Slaughter, Gespleten, die je daar aan een gigantische korting kon krijgen. Als nieuw boek gaat er sowieso al een percentage af, maar ik had ook nog een bon van 20% korting voor mijn duurste aankoop, waardoor het een echt koopje werd.
De rest van de boeken stond ook al een beetje op mijn verlanglijstje, of dat maakte ik mezelf wijs op het moment...
Maar ik kocht ook nog een boek in de gewone boekhandel:
Boek.be zette de actie "Lees je de zomer in" op poten waarbij je een boekenbon van 5.00€ kon krijgen. Ik deed dat bijna meteen en kreeg mijn bon die binnen de maand verzilverd moest worden.
Tripje richting boekhandel en het werd Mythos van Stephen Fry, die ik al een tijdje in huis wou halen.
So many books, so little time... *zucht*
Haar oproep om beter naar elkaar te luisteren en niet alles als een punchline te gaan zien, komt heel hard aan en ja hoor, deze niet-bleiter pinkte toch een traantje weg naar het einde toe.
Voor wie Netflix heeft: verplichte kijkkost zonder meer.
Ondanks mijn aversie voor naar buiten gaan, bevond ik mij toch 2 keer in de cinema:
Eerst ging ik met het zusje kijken naar Jurassic World: fallen kingdom.
En op de allerlaatste dag van juni ging ik kijken naar The Guernsy literaty society.
De poster van de film doet echter al het ergste vermoeden... En dat werd ook werkelijkheid: dit is geen letterlijke verfilming geworden, maar een film waar de basisgedachte van het boek behouden werd en ze daarna maar wat gingen freewheelen. En voor iemand zoals ik, waar het boek nog vers in het geheugen zat, was dat een kleine kwelling.
Versta mij niet verkeerd: wie het boek niet gelezen heeft, krijgt hier een mooie romantische film te zien met adembenemende zichten op Devon County (want er werd niet op Guernsey gefilmd, bizar genoeg).
Maar er waren heel wat dingen die op mijn zenuwen werkten:
In het boek correspondeert Juliet met elk lid van de society en ze nodigen haar uit om naar Guernsey te komen. In de film schrijft ze enkel met Dawsey Adams en beslist ze zelf naar daar te trekken, wat eerst niet in goede aarde valt. Onnodig spanning creëren noem ik dat.
In het boek doet Juliet er alles aan om de avances van Markham Reynolds af te slaan en naar Guernsey trekken past daar helemaal in. In de film doet ze in Londen niets anders dan aan Markhams arm hangen en staat ze zowat te gillen van plezier wanneer hij haar een huwelijksaanzoek doet. Waarom deze grove omschakeling?
Het verhaal van Elizabeth McKenna is ook veel diepgaander in het boek en daardoor voel je veel harder mee met wat er gebeurt. In de film is dit een achtergrondverhaaltje waar je verder niet zo veel aandacht aan geeft - denk ik.
Charlotte Stimple is in het boek een hilarische bijgedachte die misschien 2x vernoemd wordt. In de film is ze de gastvrouw van Juliet op Guernsey (in het boek komt ze niet één keer in de buurt van het mens), die haar bekrompenheid galant ten toon spreidt.
Pff... Veel had ik niet verwacht van deze film, maar toch wel iets meer dan wat ik te zien kreeg.
Letterboxd hield zoals steeds duidelijk bij wat ik gezien heb in juni:
Bij Albert Heijn kon er weer gespaard worden voor een box met inhoud, deze keer herdoopt tot de "Daar is 'm" box wegens het WK voetbal.
De zwaarte kwam van al de drank die er in zat, vooral in blikvorm. Het meeste is al opgedronken en -gesoupeerd. En AH heeft weer een klant blij gemaakt.
Door deze box dacht ik ook eventjes dat ik gek aan het worden was... *SPOILER* In de doos zit een sensor die op licht reageert en waarbij dan gezongen wordt en gejuicht als je de doos open doet. Eerste schrikmoment.
Ik had de doos open in de woonkamer laten staan en hoorde rond 6 uur 's ochtends ineens geluid uit de woonkamer komen. Tweede schrikmoment.
Met knikkende knietjes ging ik er heen, maar toen was er niets meer te horen. Het was pas toen ik een paar dagen later het licht aanstak in de woonkamer en de doos weer begon te zingen, dat ik wist wat er aan de hand was. Geen horrorfilms meer voor mij, ze. *SPOILER*
En dan rest mij enkel nog mijn book haul van de maand en 't is weer de moeite:
Hoofdreden van het bezoek was de nieuwe van Karin Slaughter, Gespleten, die je daar aan een gigantische korting kon krijgen. Als nieuw boek gaat er sowieso al een percentage af, maar ik had ook nog een bon van 20% korting voor mijn duurste aankoop, waardoor het een echt koopje werd.
De rest van de boeken stond ook al een beetje op mijn verlanglijstje, of dat maakte ik mezelf wijs op het moment...
Maar ik kocht ook nog een boek in de gewone boekhandel:
Tripje richting boekhandel en het werd Mythos van Stephen Fry, die ik al een tijdje in huis wou halen.
So many books, so little time... *zucht*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten