Wat zomerse films betreft, heb ik gisteren de hoofdvogel afgeschoten: in een heerlijk van airco voorziene zaal in Dendermonde (where else?) ging ik kijken naar Mamma mia! Here we go again.
Jawel, een vervolg op de Mamma mia! film uit 2008, die gebaseerd werd op de gelijknamige musical met ABBA-nummers. Die musical heb ik gezien, en de eerste film nu al 3 keer (ik moest toch een derde kijkbeurt doen voor ik de nieuwe zag?)
Veel diepgang moet je niet verwachten van Mamma mia! 2, het verhaaltje is echt flinterdun en de liedjes zijn wel van ABBA, maar niet de meest bekende.
Is het daarom minder leuk? Helemaal niet. Dit is een heerlijke zomerse film, op een zonovergoten Grieks eiland (de film werd in Kroatië opgenomen, maar laat dat de pret niet drukken). En de flash-backs naar een jonge Donna die haar rijtje van drie aanbidders afwerkt om uiteindelijk zwanger te worden van dochter Sophie, zijn gewoon leuk.
Heb ik dan geen enkele ergernis ervaren? Jawel hoor, maar die waren deze keer redelijk miniem. Zoals Lily James die met haar bruine ogen de jonge blauwogige Meryl Streep moet neerzetten. Bizar, dan steek je toch eventjes kleurlenzen in? Of de gemiste kans om één van Stellan Skarsgårds zonen te casten als zijn jongere zelve (hij heeft er maar liefst 7 - en nog een dochter - waarvan meer dan de helft zelf acteert en er enkele in de juiste leeftijdscategorie vallen). Dat vond ik jammer.
Dat Cher eventjes gedag komt zeggen als oma Ruby was gewoon de kers op de taart. Toen ik de trailer voor de eerste keer zag, was ik nog niet echt overtuigd, tot Cher in beeld verscheen. Dat ik toen de film zéker ging bekijken, lag vast.
Het spreekt dus bijna vanzelf dat ik met een glimlach tot achter mijn oren buiten kwam en soms is dat alles wat je nodig hebt bij een film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten