Weekend watching 8

Doordat 21 juli dit jaar op een zaterdag viel, had ik ineens een volledig weekend vrij want normaal gezien was dat een werkdag voor mij.

Geen idealer moment om mij dus van vrijdagavond op te sluiten thuis en lustig filmpjes te kijken. Naar buiten gaan was geen optie want veel en veel te warm (en het wordt deze week nog erger, damn it).

Er werden maar liefst 7 films bekeken van vrijdagavond tot en met zondag. Puur genieten dus.

Vrijdagavond werd rond half zeven begonnen met Midnight special, een sciencefictionfilm buiten categorie.

De film begint met een opsporingsbericht voor een man die een jongetje zou ontvoerd hebben. We zien de twee, met nog een kompaan, in een volledig van zonlicht afgedekte motelkamer. Het hoe en waarom zal snel duidelijk worden. Tegelijk wordt een sekte - zoals je ze alleen ziet in Amerika: kleur- en vormeloze jurken voor de met lange vlechten getooide vrouwen en ouderwetse hemden en broeken voor de mannen - door de FBI op bussen geladen en meegenomen voor verhoor.

De kleine Alton blijkt bijzondere krachten te hebben (dat het acteurtje al 13 was en er 8 uitziet, is sowieso een superpower) en zijn vader, want die heeft hem uit de sekte ontvoerd, moet hem tegen een bepaalde datum en tijdstip op een bepaalde plek zien te krijgen.

Het moet gezegd: dit is geen film voor het grote publiek. Daarvoor gaat hij te langzaam en is de opzet een beetje te raar, maar ik kon hem best smaken. Enkel jammer van die Adam Driver die de laatste tijd zowat overal opduikt (en hij komt er nog eens aan in dit bericht). Nooit begrepen wat de aantrekkingskracht van die jongen was. Toen hij in de serie Girls opdook, zat ik de hele tijd te roepen dat hij zijn t-shirt aan moest houden met zijn lelijk lijf en daarnaast heeft hij ook nog eens een heel vervelende en veel te lage stem.

Soit, daarna keek ik op VTM naar Rise of the planet of the apes.

Maar daar had ik het hier al over...

Op zaterdag werd na de middag begonnen met Manifesto.

Dit kon ik moeilijk een film noemen, het is eerder een kunstproject waarin Cate Blanchett 13 verschillende rollen vertolkt en ze in plaats van dialoog teksten declameert uit verschillende kunstmanifesten. Soms is het grappig, ook wel eens indrukwekkend, maar ik was blij dat de film gedaan was. Dit is goed als gimmick, maar vraagt enorm veel van de kijker.

Blanchett zelf heeft zich in interviews al afgevraagd of dit wel een film is. Zegt eigenlijk genoeg.

Daarna was het de beurt aan die andere Kate: namelijk Winslet in The mountain between us.

Deze film had ik graag in de cinema gezien toen hij vorig jaar uitkwam, maar ik geraakte er toen niet. Dat werd bij deze rechtgezet.

Het verhaal is simpel: twee wildvreemden nemen samen een chartervliegtuigje omdat hun vlucht geannuleerd werd en na de crash er van in de besneeuwde bergen, moeten ze hun weg terug zien te vinden naar de bewoonde wereld.

Natuurlijk zijn er een pak obstakels op hun weg en weten ze te overleven door heel wat toevalligheden... Maar mij stoorde dat niet echt en ik heb de hele film uitgekeken zonder ook maar een blik op mijn tablet te werpen. Wat een serieuze aanbeveling is, want dat ding zit al snel in mijn handen wanneer ik tv kijk.

Laatste film op zaterdag werd Logan Lucky.

Een heistmovie waarin twee broers het geld van een racebaan willen stelen. Hiervoor hebben ze de hulp nodig van een crimineel gespecialiseerd in bankkluizen (een hilarische Daniel Craig) en diens twee domkoppen van broers.

Dit was gewoon dikke fun. De twee broers zijn zelf niet van de snuggersten, maar hun plan heeft wel een back-up voor een back-up. Dat hun zus dan ook nog het technisch wonder van de familie blijkt te zijn, was mooi meegenomen.

Ik heb mij geamuseerd en meer moest dat niet zijn met deze film. Enkel spijtig van die Adam Driver... Hoewel hij hier nog enigszins meeviel.

Zondagnamiddag werd ingezet met The villainess.

Deze Koreaanse wraakthriller heeft van alles wat en ook van alles te veel. Je krijgt enorme actiescènes (de openingsscène is bijvoorbeeld vijf minuten first person shooter - gepikt van Hardcore Henry), maar daarnaast ook nog een wirwar aan drama. Dat drama bestaat uit flashbacks naar verschillende periodes in het leven van hoofdrolspeelster Sook-hee, die niet altijd van elkaar te onderscheiden zijn en het nu waarin ze wordt opgeleid tot killer en daarnaast ook nog voor haar jonge dochtertje moet zorgen.

Het was een hot mess zoals ze zeggen. Je weet niet waar in of waar uit met deze film en daardoor voel je op den duur niets voor de personages. Puur tijdverlies.

Daarna bekeek ik Murder on the Orient Express.

Deze wou ik ook al in de cinema gaan bekijken eind vorig jaar en ik geraakte er ook niet.

Ik zag ook al de verfilming uit 1974 toen ze 'm vorig jaar op tv toonden en gelukkig ben ik zo iemand die steeds vergeet hoe een film of boek nu juist in elkaar zat en daardoor is het steeds een verrassing. Zo zag ik al 2x het toneelstuk The mouse trap van Agatha Christie en ik weet nog steeds niet hoe het juist zit. Komt er van als het hoofd propvol zit...

Anyway, dit was een prestigeprojectje van Kenneth Branagh, aangezien hij de film regisseerde en zelf de rol van Hercule Poirot opnam. Mét meer dan ridicule snor. Voor de rest doet er een hele resem bekend volk mee in de film en ik mocht toch even juichen toen Johnny Depp al snel het loodje legde. Ik heb geen geduld meer met die acteur.

Dan volgt natuurlijk de zoektocht naar de moordenaar en hoewel ik nog wist wat de grote twist was op het einde, wist ik niet meer hoe die nu net in elkaar zat.

Een degelijke film, ideaal voor een koude winteravond, dus bekeek ik hem bij ver 30°. Yup.