382 p.
Vertaald uit het Engels: Pop goes the weasel
Het eerste boek van het jaar is hiermee gelezen! En ik zei het al in de bespreking van het eerste boek in deze reeks: ze hebben de meest onnozele titels ooit.
Komaan zeg, Piep zei de muis?? En ik geef al meteen een spoiler van formaat: er komt geen enkele muis in het boek voor...
Van de achterflap:
In een leegstaand huis wordt een vermoorde man gevonden. Niet veel later wordt zijn hart bij zijn vrouw en kinderen bezorgd. Inspecteur Helen Grace weet dat hij niet het laatste slachtoffer zal zijn. Maar waarom is een gelukkig getrouwde man midden in de nacht zo ver van huis?
De media hebben het over een omgekeerde Jack de Ripper: een seriemoordenaar die aast op vaders met dubbele agenda's. Helen ziet de woede die uit de moorden spreekt. Wat ze niet voorziet, is hoe labiel de dader is - of wat haar tijdens deze zaak allemaal nog te wachten staat.
Meer moet je niet weten en zou ook te veel van het verhaal verklappen, maar ik kan wel enkele andere gedachtes formuleren...
In mijn bespreking over de eersteling van Arlidge, schreef ik het volgende: "ik wil zeker nog het tweede boek proberen om te zien of dezelfde plot devices daar nog steeds worden toegepast."
Wel, ik heb het tweede boek nu gelezen en kan met 100% zekerheid zeggen: ja, dezelfde trucjes worden nog steeds toegepast...
Inspecteur Helen Grace is in dit boek nog verknipter dan in het vorige, want ze draagt nu ook de gebeurtenissen uit Iene miene mutte met zich mee. Waar het met dit personage zal eindigen, kan ik niet voorspellen, maar het zal niet proper zijn, zoveel is duidelijk.
Je krijgt in het boek heel korte hoofdstukjes, gemiddeld 2 à 3 pagina's lang, met uitschieters tot 8 pagina's, waarin steeds vanuit een ander oogpunt wordt beschreven. En daar schiet het verhaal een beetje tekort: door het overgrote aandeel aan gezichtspunten verlies je geregeld de draad van het verhaal want steeds opnieuw moet je je de vraag stellen wie nu aan de beurt is en soms ook wie dat nu weer was in het verhaal. En niet alle personages zijn even interessant, zodat ik geregeld die korte hoofdstukjes aan het skimmen was in plaats van aandachtig te lezen...
Daarnaast zijn er een aantal wendingen die ik al van mijlenver had zien aankomen, maar waar je precies met grote verrassing op moet reageren als ze onthuld worden. Nee, dank u.
Wat wél een grote verdienste is - en dat was ook al het geval in het eerste boek: het zet aan tot steeds verder lezen, omdat je wil weten wat er nu juist aan de hand is. En dat is waarschijnlijk ook waarom zoveel mensen weg zijn van deze serie. Maar ik ben iemand die nu net dat beetje meer wil.
Een volgend boek van M.J. Arlidge ga ik dan ook niet lezen, na twee exemplaren heb ik genoeg van deze popcornversie van een thriller.
Drie sterren en dat is gul gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten