woensdag 11 januari 2017

De kat - Takashi Hiraide


Meulenhoff, 2015
158 p.
Vertaald uit het Japans: 猫の客 (Neko no kyaku)

Na het lezen van De kat leek dat me het ideale moment om Sisko nog eens op de gevoelige plaat vast te leggen (dat hij niet erg vrolijk kijkt op de foto is omdat hij fotosessies haat).
De kat dus, een boek uit het Japans vertaald en het tweede boek voor de leesclub waar ik sinds een paar maanden toe behoor.

Er werd ons gevraagd om drie boeken op te geven die we nog wilden lezen en dit was er eentje uit mijn lijst, het staat dan ook al ver twee jaar ongelezen op mijn boekenrek en daar moest iets aan gedaan worden...

Op de binnenflap (op de achterflap staan enkel lovende woorden):

Een jong echtpaar - beiden schrijver en redacteur - woont in een eenvoudig huis in een van Tokio's lommerrijke buurten. Ze zijn tevreden met hun leven, maar hun gesprekken raken langzaam verstomd. Tot op een dag een kat onverwacht hun keuken binnenwandelt. Het dier maakt er al snel een gewoonte van bij hen langs te komen, geholpen door het comfortabele mandje en het eten dat ze voor haar neerzetten. Gaandeweg ontspinnen zich weer gesprekken tussen de twee geliefden, eerst alleen over de kat en haar grappige gewoontes, maar allengs vult hun leven zich weer met kleur en vreugde, verwondering en schoonheid.

Ik weet niet wie deze korte inhoud geschreven heeft, maar die heeft overduidelijk het boek niet gelezen, want dat is écht niet waar het hier over gaat.

Natuurlijk is er de setting van het kinderloze koppel dat in de dienstwoning die bij een groter huis hoort hun dagelijkse leven slijt én op een dag komt de kat van de buren schuchter bij hen binnen om daarna haar eigen plekje in het huis op te eisen.

Maar "hun gesprekken raken langzaam verstomd" en "...ontspinnen zich weer gesprekken tussen de twee geliefden" is klinkklare onzin. De relatie tussen beiden zit niet in het slop, het zijn gewoon twee rustige mensen die van thuis uit werken en blij zijn met de stilte tussen hen beiden. Ja, ze praten wat over de kat die op bezoek komt, maar het is niet alsof daarna ineens de regenbogen uit hun leven spatten. Hoe marketing toch kan verschillen van het eigenlijke product...

Het boek zelf is vooral veel beschrijving en hoewel ik zoiets gewoonlijk haat (maar echt vurig haten he), vond ik het in De kat ronduit boeiend.

Takashi Hiraide (of Luk Van Haute, de vertaler) kent de kunst om op eenvoudige wijze de aandacht te vangen. Zoals hij op de eerste pagina's beschrijft hoe door een toevalligheid een kwastgat in de schutting tot camera obscura op het keukenraam verwordt en hij daarna het straatje begint te beschrijven waar de verteller met zijn vrouw woont... je wil er meteen naartoe.

Het grootste deel van het boek speelt zich binnenshuis en in de aanpalende tuin af, maar toch is er veel aandacht voor de schoonheid van de natuur (de tuin van het grote woonhuis is aangelegd door een architect met talent) en de scènes waarin de verteller probeert een band te smeden met een libel zijn van een pure schoonheid.

Zie mij hier nu bezig zeg... Een boek ophemelen dat eigenlijk alles bevat waar ik van gruwel: het bulkt van de beschrijvingen, er gebeurt - letterlijk - niks en de schrijver begint met momenten nogal te filosoferen. Genoeg voor mij om het aan de kant te gooien, maar dat deed ik dus niet.

Ik las de 158 pagina's in een slakkentempo uit omdat ik het niet wou laten eindigen en eerlijk gezegd ook omdat ik na zowat 20 pagina's er eventjes genoeg van had en iets ander moest doen.

Maar de eindbalans valt positief uit.

Vier sterren.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten