Xena: Warrior Princess - Seizoen 2

De afgelopen 2 weken was (en ben) ik lichtjes geobsedeerd door de serie die mij in de tweede helft van de jaren '90 aan de buis kluisterde en die ik als niet meer of niet minder dan mijn favoriete serie ooit beschouw: Xena: Warrior Princess.

En het is tijd om eens een wat meer gedetailleerd overzicht te geven en ook waarom ik dit zo'n fantastische serie vind - dus ga ik telkens ik een seizoen uitkijk er een bericht aan wijden. Wat ik al wil meegeven: doordat ik momenteel een goed eind in seizoen 4 zit, besef ik dat ik seizoen 2 en 3 echt wel verschillende keren bekeken heb vroeger. Ik kon met mijn ogen dicht hele dialogen meezeggen en wist bij het begin van elke aflevering hoe die zou aflopen. Bij seizoen 4 heb ik dat heel wat minder, de laatste seizoenen zal ik dus maar 1 keer bekeken hebben. De grote verhaallijnen daar heb ik mee, maar ik ben toch ook al verrast geweest - positief of negatief laat ik nog even in het midden...

Ik kocht de 6 seizoenen van de reeks op dvd in februari 2015 toen ze per stuk nog geen 10€ kostten in de Carrefour:

En ik nam me toen voor om ze zo snel mogelijk te bekijken.
Was ik even mis...

In maart 2016 kondigde ik hier aan dat ik het eerste seizoen had uitgekeken - meer dan een jaar na aankoop. Dat eerste seizoen ga ik niet bespreken aangezien ik dat dus ver 10 jaar geleden voor het laatst bekeek en dat eerlijk gezegd ook het "ze moesten hun drive nog vinden" seizoen was. Er waren goede afleveringen (Hooves and harlots, Beware of Greeks bearing gifts, Is there a doctor in the house?, Callisto en vooral The greater good), maar het beste moest echt nog komen.

En ik weet dat ik toen de intentie had om verder te kijken, maar ik bleef maar hangen aan de eerste aflevering van het tweede seizoen...

Dat is de aflevering Orphan of war (0/5) waarin we te weten komen dat Xena een zoon heeft die al 10 jaar opgroeit bij de centauren nadat ze hem na de geboorte had afgestaan. De jongen weet niet wie zijn moeder is en ziet Xena als zijn aartsvijand - een doodnormale aflevering met andere woorden.

Xena en Solan

Maar ik vind dit echt, echt, écht de slechtste aflevering van de hele reeks (en ja, er komt ook nog zoiets als Married with fishsticks aan, maar toen deden ze het er gewoon om) en ik kan er amper naar kijken. Dat ligt vooral aan hoe dit gefilmd werd: het is gewoon lelijk, met camerastandpunten en -vervormingen waar ik bijna misselijk van word, barslechte special effects - en dat wil wat zeggen bij X:WP - en het acteurtje dat Xena's zoon Solan speelt, kan gewoon voor geen meter acteren... Dat terwijl Lucy Lawless (da's Xena he) hier eigenlijk een hartverscheurende prestatie neerzet en daarom vind ik het zo jammer van deze aflevering.

Het heeft dus tot eind maart 2024 geduurd eer ik weer de draad opnam (teruggrijpen naar comfortseries is ok als niets anders ok is) en ik sloeg al maar meteen de eerste aflevering over om dat uit de weg te hebben. En het heeft geloond: op 4 dagen tijd keek ik het tweede seizoen uit en ik begon meteen aan het derde dat ik ondertussen ook al uitgekeken heb - maar hier gaat het nu even over seizoen 2.

Het tweede seizoen heeft dus in mijn ogen al de slechtste aflevering in haar rangen maar ze bevat ook mijn favoriete aflevering ooit - en met mij die van legioenen fans van de serie: A day in the life (5/5). Toevallig was dat ook de eerste aflevering die ik zag op tv en ik was meteen verkocht. In se is het niet meer dan wat de titel zegt. We volgen Xena en haar sidekick Gabrielle op een doodgewone dag in hun leven: beetje vissen, elkaar plagen en kibbelen, twee dorpen (tegelijk!) redden van naderend onheil, een bad nemen en ook nog en passant het vliegeren uitvinden.

Deze aflevering is grappig, speels en gaat eigenlijk over niets, maar wist mij dus zeker te raken. En ook toen ik ze nu herbekeek, zat ik met evenveel plezier te kijken al moet ik ze zeker tientallen keren bekeken hebben in de jaren '90 (ik nam toen de serie op van tv en heb de hele reeks nog steeds op video, al kan ik ze niet meer afspelen). 

Dit is een mooi voorsmaakje van wat de serie te bieden heeft, althans voor de helft: je hebt de wat lichtere (en soms ronduit onnozele) afleveringen zoals deze - en als deze goed gemaakt zijn, zijn ze ook écht goed - en de meer serieuze afleveringen waarin bloed en geweld centraal staan en onze twee hoofdpersonages meer dan eens het leven laten - ze komen dat gelukkig meestal weer te boven. En het zijn vooral die bloedserieuze afleveringen die van mij de meeste punten krijgen.

Voor ik de rest van mijn favoriete afleveringen van seizoen 2 bespreek, moet ik het wel nog eens hebben over die andere stinker van het seizoen: Ulysses (2/5).

Heerlijk toch, die jaren '90 CGI?

Zoals de titel al aangeeft, komen Xena en Gabrielle op het pad van de legendarische Ulysses (waarom hij niet Odysseus heet in een serie die zich voornamelijk in het oude Griekenland afspeelt, is mij en ieder ander een raadsel) en ze gaan hem helpen om terug naar Ithaca, zijn thuiseiland, te geraken - wat enigszins moeilijk is want dan moet je de zee over en Poseidon is een beetje kwaad op Ulysses...

So far so good zou je zeggen, maar Xena wordt in 5 seconden verliefd op de Troje-oudstrijder en je gelooft het gewoon niet... De acteur die gestalte moet geven aan Ulysses is bovendien gruwelijk miscast en heeft niks van chemie met Lucy Lawless. Dat Xena dan ook nog eens direct een stap opzij zet wanneer blijkt dat zijn vrouw nog in leven is, zou voor drama moeten zorgen maar ik was eerder opgelucht. Gedaan met op zijn stomme kop te kijken.

Gelukkig waren er meer uitschieters (naast A day in the life) in het seizoen dan slechte ervaringen: Girls just wanna have fun, Return of Callisto, Intimate stranger en The Xena scrolls haalden allemaal 4 of meer op 5.

Girls just wanna have fun (4/5) is de vampieraflevering van de hoop - er zitten trouwens heel wat hommages aan horrorgenres in de reeks, wat wil je ook met Sam Raimi van de Evil dead-franchise als producer? En ik sla een goeie vampierenfilm nooit af.

Gabrielle raakt in de ban van Bacchus en zijn bacchae en verandert na een beet in één van hen. Ze was met Xena al op weg naar deze godheid om de lier van Orpheus terug te halen, dus dit komt er als extra moeilijkheid bij. Hoogtepunten: Gabrielle die in een broeierig dansfeest terechtkomt waar de bacchae haar meenemen, Xena die zich "opoffert" door zich door Gabrielle te laten bijten zodat ze Bacchus kan verslaan én de rotslechte special effects met het hoofd van Orpheus (je moet het zien om het te geloven).

Van een heel ander kaliber is Return of Callisto (4/5) waarin - de titel geeft het al weg - Callisto terugkeert, gevaarlijke gek en nemesis van Xena op zoek naar wraak en die vindt ze door een dag na het huwelijk van Gabrielle diens kersverse echtgenoot Perdicus te vermoorden. Gabrielle wil dan op haar beurt wraak nemen.

Callisto wordt meesterlijk gespeeld door Hudson Leick en hoewel ze blijft sterven (in deze aflevering de eerste keer in de serie), weten de makers haar altijd terug in het verhaal te schrijven tot grote vreugde van mezelf en heel wat fans van de serie.

Dat laatste kwam al goed van pas bij de volgende aflevering: Intimate stranger (4/5) waarin Xena en Callisto van lichaam wisselen. Beide actrices weten de essentie van het andere personage weer te geven waardoor er geen twijfel mogelijk is wie ze moeten voorstellen.

Op het einde van de aflevering blijft Xena in het lichaam van Callisto zitten en dat was uit noodzaak: Lucy Lawless had een ongeluk waarbij ze haar bekken brak en verschillende afleveringen moesten herschreven worden. Er werden wat kunstgrepen toegepast, waaronder deze. En Callisto is niet het enige lichaam waar Xena in vast kwam te zitten: in The quest (3.5/5) zit ze in het lichaam van Autolycus en eventjes in dat van Gabrielle om op zoek te gaan naar ambrosia want Xena is op dat moment zo dood als een pier en dat is de remedie.

De laatste aflevering die ik wil bespreken is The Xena scrolls (4/5) waarbij we voor de eerste keer naar de toekomst getransporteerd worden.

Voor een clipshow (waarbij ze scènes uit vorige afleveringen verwerken voor de goeiekoop) is dit een heel vermakelijke: we krijgen een Indiana Jones-parodie waarin Renée O'Connor een stoere afstammelinge (de Indiana Jones kloon dus) van Gabrielle speelt die in de jaren '40 op zoek is naar de befaamde Xenarollen waarbij ze hoopt dat deze de kijk op de geschiedenis zullen veranderen. Lucy Lawless is dan weer een afstammelinge van Xena (meer van de studiebol variëteit) die haar daarbij kan helpen.

Ik genoot van elke seconde en voor één van de meer onnozele afleveringen, is dit dus écht een goeie. 

Er zijn twee dingen waar ik het tot nu toe nog niet over gehad heb - het ene een minpunt en het andere het grootste pluspunt: Joxer (en co) en de subtext van de serie.

Over Joxer kan ik kort zijn: dat personage interesseert mij niet en telkens hij opduikt in een aflevering weet je al dat hij voor de comic relief zal zorgen *zucht*. Aangezien dit vooral op het fysieke vlak is, zit ik enkel met mijn ogen te rollen. Tja, het broertje van de producer zijn (Joxer wordt gespeeld door Ted Raimi) heeft zo zijn voordelen, al kunnen de meeste afleveringen makkelijk zonder hem. Zelfde geldt voor Autolycus (Bruce Campbell, nog zo'n favoriet van Sam Raimi) die de afleveringen steeds naar hem toetrekt als hij meedoet - en dat niet op een goeie manier. Dat Campbell die afleveringen soms ook regisseert, maakt dat het meer Autolycus: King of Thieves wordt dan Xena: Warrior Princess en daarvoor ben ik niet aan het kijken...

En "the boys" staan ook in de weg van wat de fans liefdevol de subtext noemen. 't Is te zeggen: als je het niet wil zien, is het er niet, maar als je het wél wil zien, is het smullen geblazen. En wat is dit nu? Gewoon het feit dat Xena en Gabrielle niet zomaar vriendinnen zijn, maar een koppel.

Doordat het een jaren '90 serie is, mochten zo'n dingen niet expliciet op tv getoond worden maar naarmate de serie vordert, wordt er echt een spelletje gespeeld met blikken en kleine opmerkingen - hoewel "klein": in dit tweede seizoen gaan de eerste "I love you"s over en weer, wat voor de slechte verstaander nog altijd makkelijk kan geïnterpreteerd worden als "ze zijn de beste vriendinnen". Nope, niet in mijn ogen.

En het is juist dat wat de serie voor mij naar een hoger niveau tilt. Ik kwam voor de Griekse mythologie maar ik bleef kijken voor de relatie die zich op het scherm ontwikkelde. Er komt nog wat moois/leuks aan in de komende seizoenen...

Voorlopige rangschikking:

1. Seizoen 2 
2. Seizoen 1 

Op naar seizoen 3!