Tweede toegeving: ik heb het gelijknamige boek van Lize Spit niet gelezen en dat heeft alles te maken met Spits schrijfstijl. Ik weet niet hoe ze het doet maar ik kan haar schrijfsels écht niet lezen. Ik voel telkens een gigantische "nee" opkomen als ik haar zinnen voor ogen krijg en dat is ook zo bij haar columns in De Morgen, het ligt er dus niet aan of ze fictie of non-fictie schrijft - waarmee ik niet wil zeggen dat ze niet kan schrijven, ze schrijft gewoon niet op een manier die mij ligt.
Dus dacht ik de film een kans te geven want dat is hetzelfde verhaal maar op een andere manier gebracht. En tot op grote hoogte is dat ook zo (ik ben na de film de korte inhoud van het boek gaan opzoeken en er werden uiteraard dingetjes veranderd) en nu ben ik eigenlijk blij dat het boek me nooit gelukt is want het filmverhaal is ook niet echt om over naar huis te schrijven...
Eerst even het positieve van de film en dat kan in één ding samengevat worden: Rosa Marchant zet een dijk van een vertolking neer als de jonge versie van Eva. Ze heeft met recht de prijs voor beste actrice op het Sundance Filmfestival gewonnen. Maar dat was het dan zo'n beetje voor mij.
Zonder het verhaal te spoileren: deze film staat jammer genoeg bol van clichés (van de kinderen die op hun fiets door de straten rijden als symbool van kinderlijke onschuld tot plotwendingen die je al van kilometers ver ziet aankomen), hangt te hard vast aan middelmatige tot slechte vertolkingen (echt iedereen buiten Rosa Marchant doet wel dingen waardoor ik met mijn ogen zat te rollen, de actrice die de zus van de volwassen Eva speelt op kop - waar hebben ze die gehaald zeg?) en heeft zodanig houterige dialogen dat je er een heel kampvuur mee zou kunnen aansteken.
Het verhaal sleept bovendien maar aan, je weet dat er "iets" gaat gebeuren maar de weg ernaartoe duurt en duurt en is zó saai dat ik echt ver geen interesse meer had tegen dat het dan uiteindelijk gebeurde.
Het hele gedoe met het blok ijs dat de volwassen Eva meeneemt naar haar geboortedorp verklapt bovendien ook al veel over het gedeelte van haar kindertijd en omgekeerd. Nee, het was als een geheel voor mij allemaal veel te voorspelbaar en dan haak ik af.
Veerle Baetens werkte 7 jaar aan dit passieproject maar ze had er misschien beter wat meer en andere mensen bij betrokken want wat hier werd afgeleverd haalt het echt niet voor mij.
De algemene sfeer in de zaal na afloop was er ook niet meteen eentje van "wat een goeie film hebben we net gezien!", ik bespeurde eerder teleurstelling bij de mensen rondom mij. Als dit met bakken Ensors aan de haal gaat in februari, weet ik het ook niet meer - buiten dan misschien een beeldje voor Rosa Marchant - WIL was echt de superieure Vlaamse film dit jaar en zelfs Holly was beter en die vond ik ook niet meteen waw...
Jammer genoeg eerder te mijden in mijn ogen, tenzij je een diehard fan van het boek bent en jawel, die zijn er tot mijn grote spijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten