469 p.
Niet vertaald
Ah, Patrick Stewart, de man die voor mij altijd onlosmakelijk verbonden zal zijn met zijn rol van kapitein Jean-Luc Picard in eerst 7 seizoenen van Star Trek: the next generation, gevolgd door 4 Star Trek-films en uiteindelijk 3 seizoenen van Star Trek: Picard. En ook MIJN Star Trek-kapitein.
Groot was dan ook mijn vreugde toen hij vorig jaar op Instagram aankondigde dat hij zijn memoires geschreven had (een lockdownproject) en begin oktober dit jaar zou het boek verschijnen. Dat werd natuurlijk meteen voorbesteld en op 17 oktober zat het in mijn brievenbus.
En ik ben er bijna meteen in begonnen, zo graag wou ik het lezen.
Patrick Stewart begint bij het begin: zijn geboorte in 1940 in Mirfield, Noord-Engeland, wanneer Engeland al volop meedoet aan WOII en zijn vader daardoor afwezig is in zijn leven tot hij 5 jaar oud is want sergeant Alf Stewart is in 1939 al vertrokken naar de oorlog en zal tot 1945 wegblijven...
Dat hij armoedig opgroeit is een understatement, de Stewarts wonen in een huis zonder badkamer of toilet (daarvoor moesten ze naar buiten) en Patrick moet zijn hele jeugd het bed delen met zijn 5 jaar oudere broer Trevor. Er is ook nog een 17 jaar oudere broer Geoffrey die dan al het huis uit is. Zijn vader heeft wat last van losse handjes waar vooral zijn moeder het slachtoffer van wordt. Voor zijn vader heeft hij niet echt veel goeie woorden over maar je merkt in alles wat hij over zijn moeder vertelt, dat hij haar aanbad.
De weg die Patrick Stewart heeft afgelegd is dus enorm te noemen en zijn eenvoudige komaf heeft zijn leven lang bepaald.
Al snel blijkt dat hij gek is op optreden - het stadje heeft ontelbare toneelclubs en hij is lid van verschillende. Door een aandachtige leerkracht op zijn middelbare school kan hij een theatercursus tijdens de zomer volgen en dat geeft dan aanleiding voor een grotere droom: binnenraken in de Bristol Old Vic Theatre School, een gerenommeerd instituut, en daarna deel uitmaken van de Royal Shakespeare Company.
Dat laatste doel haalt hij binnen op zijn 27e en hij weet even niet meer wat hij met zijn professionele leven aan moet want al zo vroeg pieken? Wist hij veel wat er allemaal nog op zijn pad zou komen...
Dat hij zich hier en daar verontschuldigt voor bepaalde dingen die hij vroeger gezegd en gedaan heeft, maakt het er nog mooier op. Hij bewijst dat hij beseft dat tijden veranderen en dat bepaald gedrag uit het verleden nu helemaal niet meer kan. Een mooi mens dus.
Het enige waar hij spijt van heeft, is dat hij zijn kinderen niet beter kent. Toen ze klein waren, was hij carrière aan het maken in LA terwijl zijn vrouw en kindjes in Engeland zaten en door de grote afstand liep die relatie stuk - en ook doordat hij iemand anders had leren kennen - en de relatie met zijn zoon en vooral zijn dochter liep schade op.
Moet het gezegd? Ik heb dit héél graag gelezen. Patrick Stewart heeft namelijk een heel aangename manier van vertellen. Het is met momenten nogal anekdotisch en hij strooit met namen van andere acteurs die zijn pad kruisten, maar nooit komt het dikkenekkerig of langdradig over. Het is gewoon iemand met een lang leven vol verhalen die dit op een niet pedante manier vertelt - en dat is al een prestatie op zich.
Het enige nadeel? Ik wil heel Star Trek: the next generation gaan herbekijken en ik heb al geen tijd om nieuwe dingen bij te benen...
Soit, vier sterren en een heel interessant boek gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten