Zondag 11 september zat ik na een cinemaloze periode van letterlijk 2 maanden (mijn vorige bioscoopfilm zag ik op 11 juli) nog eens in een donkere zaal naar een film te kijken. Keuze van die dag?
Tori et Lokita.
Tori en Lokita zijn twee niet begeleide minderjarige Afrikaanse vluchtelingen in België. Ze geven zich uit voor broer en zus, maar hebben elkaar eigenlijk onderweg ontmoet en hebben besloten om samen te blijven waardoor ze hun kansen op asiel hopen te vergroten. Tori heeft zijn papieren al beet omdat hij als "heksenkind" werd vervolgd in zijn thuisland, maar de 17-jarige Lokita slaagt er maar niet in om erkend te worden en de tijd dringt nu ze bijna meerderjarig wordt.
De twee proberen wat geld te verdienen door te zingen in een Italiaans restaurant en dan drugs te dealen voor diezelfde pizzaboer. Tot overmaat van ramp worden ze ook nog eens door mensensmokkelaars bedreigd...
Geen al te vrolijke film zal je dan gaan denken en dat klopt ook - het blijft er natuurlijk eentje van de broers Dardenne. Maar ze hebben hun twee hoofdrolspelers zoals altijd zowat perfect gecast en je gelooft het gewoon dat deze twee een warme vriendschap hebben die neigt naar een broer/zus-relatie.
De grote kracht van de film ligt dan ook in die relatie en het spel van de acteurs die ze moeten weergeven. Deze twee spelen op zo'n naturelle manier dat het de film gewoon naar een hoger niveau tilt.
Dat dit daarnaast een aanklacht is voor het hele vluchtelingenopvangsysteem in België - en dan vooral voor de minderjarigen onder hen - is iets waar je niet naast kan kijken. Maar of deze film daar iets aan gaat veranderen?
Het anderhalf uur dat deze film duurt, vliegt gewoon voorbij en toen de aftiteling begon, zat ik toch lichtjes ontdaan in mijn cinemazetel. Goeie films doen dat met een mens.
Vrij zeker dat deze ergens in mijn filmeindejaarslijst zal opduiken, tenzij er zich in de laatste 4 maanden van het jaar nog echt grote kleppers aandienen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten