En we krijgen er weer eentje met de hashtag #VirginieEfiraMadeMeDoIt want ik trok opnieuw naar Brussel om een film met haar te zien die niet in Vlaanderen (of met ondertiteling) in onze zalen verschijnt. En dat was dus Les enfants des autres.
En in theorie heeft ze wel gelijk, maar Virginie Efira heeft hier de hoofdrol dus "moest" ik wel gaan kijken...
Ze speelt Rachel, een single lerares in een middelbare school van begin de 40 die eigenlijk wel kinderen wil maar de tijd ongenadig voorbij ziet tikken. Ze volgt avondles gitaar en wordt verliefd op haar leraar Ali - gescheiden met een dochtertje van vier. Eens ze kennismaakt met de kleine Leïla sluit ze haar in haar hart maar ze begint al gauw te beseffen dat ze niet meer dan een randfiguur in het leven van het meisje is want stiefmoeder zijn, is eigenlijk niks zijn...
Wie mij een beetje kent, weet hoe ik over kinderen denk (enige uitzondering is het metekindje, maar die is dan ook speciaal) en ook over een relatie beginnen met iemand die al kinderen heeft / er nog zou willen - spoiler: da's mijn ergste nachtmerrie en de grootste dealbreaker die er is. Dikke no-no hier. En deze film maakt al meteen met heel wat punten duidelijk waarom ik dat ook niet wil: heel de relatie moet om het kind draaien, de agenda moet daar aan aangepast worden en als de relatie afspringt, moet je niet van 1, maar van 2 (of meer) mensen afscheid nemen. En dat moet je dan allemaal maar normaal vinden...
Nee, daar doe ik dus niet aan mee. Maar Rachel in de film wel en hoewel ze haar hele leven voor de kleine Leïla zou geven, moet ze keer op keer merken dat ze als stiefmoeder niets te zeggen heeft, altijd 50 passen achter de eigenlijke ouders komt en ook door Leïla niet als vol wordt aanzien want op een bepaald moment komt het zelfs letterlijk uit die kleine haar mond: "Waarom is Rachel hier altijd? Ik wil dat ze weg gaat."
We krijgen hier dus een film die de zaken eens bekijkt vanuit het standpunt van de persoon die bij een gezin "gegooid" wordt en wat dat met je kan doen. Rachel is hier een vrouw van vlees en bloed die worstelt met de dingen die het leven op haar pad gooit.
De titel van de film staat trouwens in het meervoud en dat duidt ook op de job van Rachel: als leerkracht heeft ze natuurlijk invloed op haar leerlingen en vooral dan op die ene, Dylan, die constant van school geschopt dreigt te worden, maar waar zij voor blijft strijden. En dat werpt uiteindelijk zijn vruchten af, zelfs al wordt het met Ali niks en verdwijnt de kleine Leïla voorgoed uit haar leven (ok, spoiler voor het einde, maar wie gaat deze film zien, buiten ik?), op Dylan maakte ze wél indruk en ze ziet hem tot haar vreugde goed terechtkomen. Wat haar toch enige voldoening lijkt te schenken.
Met andere woorden: ik vond dit geen slechte film. Virginie Efira is schitterend - zoals altijd - en ik werd toch in het verhaal gezogen. Dat er ad nauseam van die vervelende visuele trucjes gebruikt werden, wil ik dan ook door de vingers zien (zo wordt ver elke scène beëindigd door de camera te sluiten op het gezicht van Rachel, wat op den duur echt vermoeiend werd) maar dat zorgt er wel voor dat de film wat lager scoort bij mij dan dat hij zonder zou doen. Maar toch: blij dat ik hem gezien heb.
Dit was dus de tweede nieuwe bioscoopfilm met Virginie Efira die ik deze maand zag, na Revoir Paris vorige week. En de vijfde al dit jaar. 't Is een bezig bijtje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten