343 p.
Niet vertaald
Een post-apocalyptische trilogie verteld vanuit het standpunt van een kat? Moest ik gewoon lezen.
Ik vond dit boek in de Fnac in Brussel, of beter gezegd: ik spotte eerst het derde deel van deze trilogie en was meteen geïntrigeerd aangezien de titel (La planète des chats) en de cover mij deden denken aan de film Planet of the apes. Maar op de achterflap ontdekte ik dus dat het een derde deel was en gelukkig hadden ze de hele trilogie in het schap staan - en ik nam ze dan maar alledrie mee...
Demain les chats begint heel gewoontjes: kat Bastet woont met haar personeel Nathalie in Parijs en leeft een gemoedelijk leventje. Op een dag is Bastet getuige van een aanval op de lagere school aan de overkant van de straat (hoewel ze niet door heeft wat er juist gebeurt, ze ziet dat er mensen op straat liggen en er zijn andere mensen die lawaai maken met een "stok") en dat is het begin van het einde: mensen nemen wapens op tegen andere mensen, vermoorden iedereen die een wetenschappelijke achtergrond heeft en er breekt ook nog eens pest uit door de rattenpopulatie die zowat explodeert.
Maar dan zijn we eigenlijk al een heel eind gevorderd in het boek. Eerst ontmoet Bastet nog de siamese kater Pythagore (Frans boek, Franse schrijfwijze van namen), die een "derde oog" op zijn kop heeft: een USB-ingang waarmee hij verbinding kan maken met het internet en zo alles over de mensheid kan leren. Bastet vindt dit razend interessant want ze probeert al een hele tijd contact te maken met haar personeel door middel van gedachtenoverdracht - wat natuurlijk niet lukt.
Pythagore zal haar enkele lessen geven over de gezamenlijke geschiedenis van mensen en katten en daar leren wij als lezer ook nog enkele dingen uit. Bastet zal zich daardoor meer en meer bewust worden van zichzelf en haar pogingen om contact te leggen zullen ook steeds beter worden.
Eens de mensenmaatschappij in elkaar is gestort en de ratten de overhand nemen, zullen Bastet en Pythagore (en Bastets nogal debiele nageslacht Angelo) zich met nog enkele katten en een handvol mensen verenigen om te overleven.
Bernard Werber is blijkbaar nogal bekend in Frankrijk en zijn sciencefiction trilogie over mieren werd ook in het Nederlands vertaald, maar de rest van zijn werk niet meer. Vreemd want Demain les chats is best een leuk boek dat wel meer mensen mogen lezen.
Eerlijk is eerlijk: niet alles was even goed in het boek. Zo kan je na een serieus spannende strijd tussen de katten en de ratten - echt, een van de beste stukken uit het boek - ineens een seksscène tussen Bastet en Pythagore lezen maar dan niet op de kattenmanier, ze doen het op zijn "mens". Een bizarre passage, zoveel is zeker.
Werber verwerkt wat geschiedenislesjes en zelfs filosofie in zijn boek en dat past gewoon in het geheel: Bastet is de hele tijd aan het bijleren en zal zelf tot enkele inzichten komen over zichzelf en de wereld rondom haar.
Dat de kattenkolonie ook versterkt wordt door een ontsnapte circusleeuw die een serieuze meerwaarde biedt in gevechten, vond ik vooral grappig (hoewel de honden die hij tegenkomt dat heel wat minder vonden).
Ik heb echt genoten van dit boek en ben blij dat er nog twee delen volgen - de cover van het tweede deel doet mij trouwens keer op keer lachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten