832 p.
Vertaald uit het Engels: The luminaries
Dit zal mijn jaaroverzicht ingaan als het boek waar ik een volle 4 weken mee heb zitten worstelen om het uit te krijgen hoewel ik het interessant vond, maar het lezen compleet niet vooruit ging.
Al wat schittert was de Man Booker Prize winnaar in 2013 en stond ook op de longlist van de Women's Prize dat jaar. Alleen al voor deze twee feiten is het een gedroomde kandidaat voor mijn leeslijst. Dat het ook al 3 jaar ongelezen in mijn kast stond en ze op BBC de minireeks naar dit boek zouden gaan uitzenden in juni was het laatste duwtje om mij aan te zetten tot lezen.
Het monumentale boek is opgedeeld in 12 hoofdstukken, naar de standen van de maan, die alsmaar korter worden. Zo is het eerste hoofdstuk maar liefst 360 pagina's lang en het laatste slechts 1. Er zit waarschijnlijk nog heel wat maansymboliek in het boek verborgen, maar die is compleet over mijn hoofd gegaan vrees ik...
Het boek speelt zich af in 1866 in Hokitika, Nieuw-Zeeland, toen daar heel wat goudzoekers hun geluk kwamen beproeven. Om die reden komt daar ook Walter Moody toe, vers uit het Schotse moederland, en op zijn eerste avond in zijn hotel crasht hij de bijeenkomst van 12 lokale mannen die informatie willen uitwisselen over enkele vreemde gebeurtenissen die zich onlangs hebben voorgedaan in Hokitika. Deze gebeurtenissen (de dood van kluizenaar Crosbie Wells, de klaarblijkelijke zelfmoordpoging van lokale prostituee Anna Wetherell, de verdwijning van goudgelukzak Emery Staines en het arriveren van Wells' onbekende vrouw Lydia) zullen de verdere gebeurtenissen in het boek bepalen.
Voor je aan het boek begint, krijg je een lijstje met al deze personages gepresenteerd en daar zou je door ontmoedigd kunnen worden. Gelukkig worden ze met mondjesmaat geïntroduceerd zodat je ze toch uit elkaar kan houden tijdens de lange leesrit die dit boek wel is.
De mannen zullen proberen deze mysteries op te lossen, maar het zijn - in mijn ogen dan - vooral de twee vrouwen in het gezelschap, Anna en Lydia, die het verhaal bepalen. Was ik op die manier toch opgewassen tegen het vuile goudzoekersverhaal dat ik verwacht had. Dat er ook aandacht is voor de Chinese goudzoekers die zich onder de vooral Britse aanwezigheid bevinden, was een mooi extraatje.
In het boek krijgen we te maken met valse identiteiten, verloren verwantschappen, bedrog, leugens en een schipbreuk hier en daar. Op zich genoeg om mensen aandachtig te houden zou ik denken. Maar er is ook heel wat werk gegaan in het authentiek laten aanvoelen van het goudzoekersstadje Hokitika in 1866. Je loopt mee door de natte straten, bezoekt de houten huizen en hotels en je bevindt je meer dan eens in de gevangenis en de nederzetting van de Chinezen.
Hoewel ik Al wat schittert maar liefst drie Cosy reading nights lang heb meegesleept en er letterlijk 4 weken over gedaan heb om het uit te krijgen, zal het ongetwijfeld in mijn top 10 van het jaar terechtkomen. Dit was een meeslepende roman over een periode in de geschiedenis die we hier niet echt kennen. Dat er daarnaast een hoofdrol was weggelegd voor de twee vrouwen die in het begin slechts aan de rand van het verhaal leken te zwerven, was voor mij mooi meegenomen.
Vier sterren.
Ik ben ondertussen begonnen met de miniserie en er moet mij wel iets van het hart: dat ze beginnen met scènes die in het boek helemaal achteraan het verhaal voorkomen, kan mij niet zoveel schelen, maar dat ze voor het personage Emery Staines - die in het boek steevast als "met goudkleurig haar" wordt beschreven - een acteur gekozen hebben met Indiaase roots, kan er bij mij niet echt in ('t is bovendien die gast die in Yesterday de hoofdrol speelde). Dat is diversiteit creëren voor de diversiteit, zeker als hij in het boek compleet anders beschreven wordt... Al een minpunt voor de serie dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten