The testaments - Margaret Atwood

Chatto & Windus, 2019
419 p.
Vertaald als: De testamenten

Ging ik dit lezen van het moment dat het boek uitkwam? Natuurlijk!

Maar dat was eventjes buiten het aan boeken geraken hier gerekend. The testaments verscheen op 10/9 en ik had het boek in mijn handen op 13/9. Er werd meteen in begonnen en op 18/9 was het uit.

Is dit hét boek dat een mens moet gelezen hebben? Nee.
Is dit een vlot leesbaar en meeslepend boek? Dat wel.
Maar kan het naast The handmaid's tale staan als "vervolg" er op? Nope. En enkel en alleen omdat ik van The handmaid's tale compleet kapot was na het lezen en ik hier gewoon een leuk boek achter de kiezen kreeg.

Leuk? Jawel, hoewel dit niet op de inhoud slaat.

The testaments geeft ons getuigenissen van 3 vrouwen: aunt Lydia (welbekend uit het vorige boek en de serie) schrijft haar memoires en reflecteert tegelijkertijd over wat er op het moment in Gilead gebeurt. Haar verhaal is het meest aangrijpende in mijn ogen. Hoe ze werd geprepareerd om aunt te worden, hoe ze zichzelf staande probeert te houden in een wereld gedomineerd door mannen en hoe ze ondanks dat alles haar scherpe verstand weet te behouden en er gebruik van maakt.

Daarnaast krijgen we transcripties van de getuigenissen van twee jonge vrouwen: eentje die opgroeide in Gilead en niets anders gekend heeft en die zich na haar eerste menstruatie moest voorbereiden op haar huwelijk en echtgenoot (zij is dan 13 en de vuillap is er ver 60). En eentje die in alle vrijheid (alhoewel...) opgroeide in Canada, maar die wel weet heeft van Gilead en alle vluchtelingen die Canada binnenstromen.

De levens van deze drie vrouwen zullen elkaar uiteindelijk kruisen, maar het hoe en waarom daarvan hier uit de doeken doen, zou te veel weggeven.

In interviews wil Margaret Atwood steeds gezegd hebben dat ze dit boek onafhankelijk wou laten zijn van de serie die van The handmaid's tale werd gemaakt, maar toch verwerkt ze onderdelen van het tweede (en dus compleet uit de duim gezogen) seizoen in dit boek. Mensen die de serie dus al gezien hebben, zullen snel conclusies trekken die dan ook blijken uit te komen. Wat jammer was want, damn it, ik wil verrast worden!

Afgezien van dit laatste minpuntje is The testaments een heel meeslepend boek geworden, want schrijven kan ze, die dekselse Atwood. Ik nam het boek telkens weer met veel plezier ter hand om te weten hoe het verder ging met de 3 protagonisten.

En ja, doordat twee er van tieners/jongvolwassenen zijn, komt het misschien af en toe als YA over, maar zelfs daar kon ik over lezen. Als het goed geschreven is, is het goed geschreven.

De fanbase die al 35 jaar voor een vervolg en het lot van Offred (ofte June in de serie) smeekte, kreeg hier niet meteen het verhaal dat ze wilden, want *dubbele spoiler voor dit boek en The handmaid's tale* we komen hier niet veel te weten over wat er juist met haar gebeurde nadat ze in die wagen stapte *spoiler gedaan*. Maar heb ik het graag gelezen? Ik zei al van ja.

Vier sterren dus voor dit niet echt noodzakelijke vervolg of aanvulling op de wereld uit The handmaid's tale.

Maar lees het toch maar.