365 p.
Vertaald uit het Zweeds: En bur av guld
Van de achterflap:
Voor de buitenwereld lijkt het of Faye alles heeft: een perfecte man, een geliefde dochter en een luxeappartement in de meest chique wijk van Stockholm. Maar duistere herinneringen uit haar jeugd in Fjällbacka achtervolgen haar en ze voelt zich steeds meer gevangen in een gouden kooi. Ooit was ze een sterke vrouw met ambities, maar voor Jack heeft ze alles opgegeven. Als hij haar verlaat, stort haar hele wereld in. Ineens heeft ze helemaal niets meer. Eerst is ze radeloos, maar dan besluit ze zich niet zomaar gewonnen te geven en beraamt ze een meedogenloos wraakplan.
Deze korte inhoud - die je dus gewoon op de achterflap kan lezen - verklapt eigenlijk al veel te veel van het verhaal. Of beter gezegd: Camilla Läckberg heeft zowat een half boek nodig om tot het "als hij haar verlaat" gedeelte te komen. Iets wat je als lezer al 100 pagina's er voor zag aankomen, zelfs al had je die korte inhoud niet gelezen...
Want het perfecte leventje van Faye is allesbehalve dat: ze gaf haar studies op om haar man te steunen in het opstarten van een eigen zaak, een zaak waar zij veel input in gehad heeft maar waarvoor ze geen enkel krediet krijgt naar de buitenwereld toe. En na een aantal jaren is ze verworden tot iets wat ze nooit had gedacht: een stukje armsnoep voor een veeleisende man die geen oog heeft voor haar en hun kind. En die bovendien alles bestijgt wat voor zijn kruis paradeert.
Dat ze zijn "ultieme" verraad dan ook niet zag aankomen, wijt ik volledig aan haar in witte wijn gedrenkte hersenen die zodanig afgestompt zijn dat ze nog eerder op een comapatiënt lijkt dan op een weldenkend mens.
Eens ze berooid en bekaaid op straat staat (want natuurlijk is er een voorhuwelijkse overeenkomst die ze - dom als ze was - getekend heeft), werkt ze een ingenieus meerjarenplan uit om wraak te nemen op Jack. Heel geloofwaardig van zo'n afgestompt wezen.
Dat ze er ook zonder veel ongemakken in slaagt, is al helemaal ongeloofwaardig...
Ik vond dit boek met andere woorden complete bucht. Camilla Läckberg kan zoveel beter, zoals ze de voorgaande jaren bewezen heeft met haar Fjällbackareeks (10 boeken) rond Erica Falck en Patrik Hedström. Boeken die ik met veel plezier gelezen heb en waar ik steeds uitkeek naar het volgende deel.
Gouden kooi is jammer genoeg iets helemaal anders. In interviews vermeldt Camilla dat ze zich op boeken als die van Jackie Collins geïnspireerd heeft. En laten dat nu juist boeken zijn die bulken van ongeloofwaardigheid en waar ik nog in geen 100 jaar naar zou grijpen om mijn leeshonger te stillen...
Hét grote thema in dit boek is natuurlijk wraak - je ziet het al op de parfumfles op de cover staan: Revenge. Dit is eveneens de naam van het bedrijf dat Faye uit de grond stampt en waarvan het in het boek eigenlijk heel onduidelijk is waarvoor het staat en wat het juist verkoopt... Nog zo'n ongeloofwaardig element in het boek.
Daarnaast komen er in het boek een heel pak gênante seksscènes voor, maar echt gênante scènes. Het is net of ze niet goed wist of ze nu een Fifty Shades boek aan het schrijven was of iets anders.
Nee, ik heb niet genoten van dit boek. Maar ik heb het wel uitgelezen omdat ik toch even met de hoop leefde dat het boek niet zou eindigen zoals ik dacht dat het zou eindigen. Maar nee, het klopte tot in de puntjes met wat ik voorspeld had...
Pfff...
Het ergste van dit alles? Dit is het eerste deel van een tweeluik, er komt dus nog zo'n draak van een boek aan vooraleer we op een nieuwe Fjällbackathriller mogen hopen. En nee, Faye laten opgroeien in Fjällbacka is niet genoeg om mij als lezer tevreden te stellen.
2.5 sterren omdat er nog slechtere dingen op de wereld geschreven zijn, maar dit was echt ondermaats voor Camilla Läckberg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten