Het filmfestival begint wat uit te lopen en gaat nu ook door in het weekend nà de laatste filmfestivaldag. Vandaar dat ik op zaterdag mijn voorlaatste film van het festival bekeek:
Toen ik de poster van Memoir of a snail zag, maakte mijn hart een sprongetje want ik herkende meteen de kleianimatiestijl van de Australiër Adam Elliot waarvan ik in 2010 het schitterende Mary & Max in een cinemazaaltje in Dresden (mét Duitse dubbing) zag. Traantjes werden daar toen wel degelijk weggepinkt.
Ik verwachtte dus niets anders deze keer en tot mijn grote vreugde was dat ook zo.
We maken hier het leven van Gracie mee, verteld door haarzelf tegen haar huisdierslak Sylvia na de dood van haar hartsvriendin Pinky. En dat leven was voor een groot deel niet al te lief - iets wat je zeker ook in Mary & Max terug vindt.
Gracie werd geboren als de helft van een tweeling, maar in tegenstelling tot haar broer Gilbert heeft zij een hazenlip. Om het plaatje compleet te maken, sterft hun moeder bij de geboorte en blijven ze achter bij hun Franse vader die in een rolstoel zit en aan de drank raakt. En toch valt er heel wat af te lachen in deze film, al is het misschien soms wat groen.
Tot overmaat van ramp sterft hun vader ook en Gracie en Gilbert worden van elkaar gescheiden omdat niemand een tweeling wil adopteren en al zeker geen "rare". Want het duo heeft zijn rare trekjes: Gilbert is een stille jongen die houdt van lezen maar heftig tegen pesters opkomt om zijn zusje te beschermen en daarnaast is hij gefascineerd door vuur. Gracie van haar kant blijft liever thuis in haar kamer waar ze geborgenheid vindt bij de slakkenbeeldjes die hun moeder naliet. Ze verdiept zich ook in het leven van slakken omdat dat het beroep en de passie van hun moeder was.
Nadat ze worden gescheiden zijn de brieven van Gilbert de enige lichtpuntjes in het leven van Gracie tot ze Pinky ontmoet, een oudere dame die meer dan vrolijk in het leven staat en Gracie op sleeptouw neemt.
Ik zat opnieuw vol verwondering naar dit met momenten kwaadaardige sprookje te kijken. Elliots animatiestijl is niet van de mooiste - en net daardoor héél herkenbaar - maar qua expressiviteit kent hij geen gelijke. Je kan je zonder veel moeite inleven in Gracie en beleeft alle bochten en moeilijkheden van het leven met haar mee.
Dit is zeker geen kinderfilm (wat blijkbaar een aantal mensen dachten die stonden aan te schuiven met hun kindjes), maar een mooie, warme film over de stenen die het leven op ons pad legt.
En blijkbaar val ik in herhaling want dit zou wel eens mijn favoriete film van het filmfestival kunnen worden - maar 'k heb er dus nog eentje te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten