Filmfestival - dag 10

Niet mijn laatste dag op het filmfestival maar wel mijn laatste dag met 2 films op het programma.

En beide films gingen elk op hun eigen manier over rouwverwerking.

The room next door wordt overal aangekondigd als "de eerste Almodóvar in het Engels" maar de man maakte in 2020 al The human voice en die was ook in het Engels - om maar te zwijgen van Strange way of life uit 2023 dat Spaans en Engels combineert. 't Is niet omdat die maar 30 minuten duren dat ze geen film mogen genoemd worden he...

Je zou het niet uit de trailer halen maar dit is een regelrechte babbelfilm...

Gebaseerd op het boek van Sigrid Nunez, Wat scheelt eraan, dat ik niet gelezen heb - er staat nochtans een kat op de cover - is dit het verhaal van Ingrid (Julianne Moore) en Martha (Tilda Swinton). Ze waren ooit goede vriendinnen maar zijn elkaar wat uit het oog verloren. Wanneer Ingrid hoort dat Martha doodziek is, zoekt ze haar terug op.

Ze halen de vriendschapsband aan en dan stelt Martha een beladen vraag aan Ingrid: of ze met haar wil meegaan naar een vakantiehuis waar Martha euthanasie zal plegen - wat verboden is in de VS - want ze wil graag iemand in de "kamer ernaast" die haar bijstaat.

Met een explosie aan kleur schetst Almodóvar hier een mooi portret van vriendschap, afscheid, rouw en dood. Ik werd helemaal in het verhaal gezogen en er werd zelfs bijna een traantje vergoten.

Voor mij echt de beste Almodóvar in jaren - iets wat ze in Venetië ook dachten want hij kreeg daar voor de eerste keer in zijn leven de Gouden Leeuw - en ik denk dat ik mijn favoriete film van het filmfestival gezien heb.

Ik kan jammer genoeg geen releasedatum vinden voor België, voor Nederland is het 19 december.

Daarna volgde nog Poison, een film gebaseerd op het toneelstuk Gif van Lot Vekemans die ook het filmscenario schreef en aanwezig was voor een Q&A (een term waar ze zelf wat vragen bij stelde).

Twee mensen die hun zoontje verloren, komen 10 jaar na datum samen op het kerkhof waar hij begraven ligt. Zij (Trine Dyrholm) is verbitterd, ging niet door met haar leven en moet nu haar ex-partner (Tim Roth) onder ogen komen die helemaal anders in het leven staat.

Het feit dat dit een internationale productie is (met Nederlands en vooral Luxemburgs geld) maakt dat ik toch een paar keer serieus uit de film gekatapulteerd werd. Er wordt dus de hele tijd Engels gesproken door een Brit en een Deense maar de film speelt zich grotendeels af in Vianden - wat het Groothertogdom Luxemburg is - omdat het zoontje daar begraven ligt. Vertrekken doet Roth vanuit Nederland - wat je duidelijk ziet aan de huizen en aan zijn Nederlandse nummerplaat en dat zal een meer internationale kijker waarschijnlijk worst wezen, maar ik zat de hele tijd die plaatsen in mijn hoofd een plek te geven van hoe, wat, waar, waarom? En dan kan ik mij niet meer op de film concentreren...

Het is ook een loodzware film waar mijn geest regelmatig wegglipte en ik telkens terug moest keren naar het verhaal.

Lot Vekemans kon dan wel enthousiast vertellen over waar zij allemaal waarde aan hechtte in de film en het werd ook wat duidelijker daardoor maar dit was 'm toch niet.

Ik vind geen releasedatum (in Nederland is hij al lang in de bioscoop verschenen) en maar best ook...