400 p.
Vertaald als: Het weeshuis in de azuurblauwe zee (verschijnt 19/05/22)
Dit was een pure impulsaankoop want ik zag hem overal op booktube verschijnen en als je hem dan in de winkel ziet staan, gaat hij mee naar huis...
Waarover gaat het? In een wereld die op de onze lijkt - er wordt genoeg naar boeken en muziek verwezen om dat te geloven - blijken er magische wezens te bestaan. De kinderversies worden opgevoed in weeshuizen en er is een overheidsdienst, DICOMY (= Department in charge of magical youth), die zich daarmee bezig houdt. Linus Baker is een controleur van DICOMY en hij wordt op een dag naar een weeshuis aan het einde van de wereld gestuurd om een maand lang uit te vogelen of ze mogen open blijven. Veel informatie over de plek of de inwoners krijgt hij niet, hij moet gewoon verslag uitbrengen.
Zolang we bij Linus en zijn bureaujob blijven, is zijn wereld grijs en grauw, gevuld met regen en een nieuwsgierige en bemoeizuchtige buurvrouw. Maar eens hij bij het weeshuis in Marsyas aankomt, is de wereld gevuld met kleur want daar schijnt de zon en kijkt hij uit op de azuurblauwe zee en een weelde aan bloemen en bomen. En dan is er ook nog de mysterieuze master van het weeshuis, Arthur Parnassus en de bonte bende kinderen die hij onder zijn hoede heeft.
Hoe en wat die kinderen zijn en wat ze kunnen, mag je zelf ontdekken, het is gewoon te leuk om dat op voorhand te gaan spoilen - maar wel alle liefde hier voor Chauncy en Theodore!
En voor ik het vergeet: Linus neemt zijn kat Calliope mee op zijn trip - deels omdat hij geen vrienden of kennissen heeft die voor het beest kunnen zorgen terwijl hij weg is - en daar was ik meer dan blij om want ik wil niet lezen over kattenmishandeling door derden. Calliope heeft dan ook de tijd van haar leven op het eiland waarop het weeshuis staat.
Mijn grootste probleem met het boek hangt trouwens samen met Calliope de kat. T.J. Klune schreef namelijk het volgende over haar wanneer ze uit haar box gelaten wordt:
She shot out, tail standing straight up behind her. She was damp and didn't appear to be amused.Als de staart van een kat rechtop staat, is dat juist een teken dat ze zich heel goed in haar vel voelt, zelfverzekerd zelfs. Als ze not amused is, zal die staart wel iets anders doen. Maar wat wil je ook van een auteur die altijd met een hond staat te poseren als je een foto van hem opzoekt...
Soit, dat was het enige waar ik een beetje een probleem mee had. Valt eigenlijk nog best mee dus.
Conclusie: ik kan niet anders dan zeggen dat dit boek je warme gevoelens geeft, want dat doet het ook. Maar daarnaast is het ook redelijk voorspelbaar en nogal simplistisch in zijn oplossingen. En het is ook wat te veel happy-happy in mijn ogen, ik heb mijn boeken graag wat donkerder.
De auteur geeft zelf aan dat hij een boek wou schrijven dat inclusief was en waar homoseksuele relaties in een positief daglicht staan en daar slaagt hij meer dan ook in. Dat het dan wat mierzoet wordt, kan je misschien verwachten.
The house in the cerulean sea was met andere woorden een leuk tussendoortje, dat een mens met een goed gevoel achterlaat bij het dichtslaan ervan. En dat mag eigenlijk ook wel eens.
3.5 sterren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten