Wanneer Wes Anderson een nieuwe film de wereld in lanceert, moet je die gewoon gezien hebben.
The French Dispatch is een magazine voor expats in Frankrijk (ze publiceren vanuit Ennui-sur-Blasé - fantastische naam) en de film draait rond het allerlaatste nummer want de hoofdredacteur is gestorven en wou niet dat er na zijn dood nog nieuwe exemplaren zouden verschijnen.
De film laat ons "meelezen" in dit laatste nummer en deze raamvertelling omvat drie kortere films - de hoofdartikels van het magazine. Dit maakt dat er bakken acteurs in meedoen, want elk verhaaltje heeft zijn eigen personages - en die acteurs zijn Anderson-oudgedienden, maar ook heel wat Franse acteurs van naam. Een feestje van herkenning dus.
Maar vond ik dit nu goed? Het is in elk geval niet de beste Wes Anderson die er te zien valt (dat blijven The Grand Budapest Hotel en Moonrise Kingdom voor mij), maar ook echt bij de "slechtste" (ja, dat ben jij, Isle of dogs) zou ik hem niet indelen... Het was gewoon stilletjes genieten van deze film, zijn vormgeving en het acteurspel.
Hoewel... Ik had zonder het deeltje (de tweede korte film) met Thimotée Chalamet gekund - hoe kan het dat de wereld dit een goeie acteur vindt? - dat was redelijk saai te noemen en hoegenaamd niet interessant.
Ik heb me ondertussen ook nog een andere bedenking gemaakt: Wes Anderson is faliekant gebuisd op zijn vrouwelijke personages. Ze spelen zelden de hoofdrol in zijn films, hebben meer dan niet een zwijgende rol (zo ook het liefje van Timotei in de film) en zijn dus helemaal niet belangrijk voor het verhaal. Dat kan beter he Weske!
Maar het blijft wel een mooi vormgegeven film. Ga die dus zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten