558 p.
Vertaald uit het Engels: May we be forgiven
Een boek dat gelezen werd voor de leesgroep.
Dit werd in 2013 bekroond met de Women's Prize for fiction en zou dus helemaal in mijn leespatroon moeten passen. Maar was ik eventjes mis...
Hoofdfiguur Harold, een gesjeesde universiteitsprofessor die gespecialiseerd is in Richard Nixon, loopt als een verdwaasde clown rond in dit boek dat ik meermaals tegen de muur heb willen kwakken.
Harold leeft al heel zijn leven in de schaduw van zijn jongere broer George (eigenlijk dus heel Georges leven) en heeft een affaire met zijn schoonzus Jane, de vrouw van. Wanneer George een dodelijk auto-ongeluk veroorzaakt en in de psychiatrie belandt, wordt Harold door zijn eigen vrouw bevolen om voor zijn schoonzus te zorgen. George weet te ontsnappen uit de psychiatrie en vermoordt Jane terwijl ze met Harold in bed ligt. Hierdoor zal Harold de zorg voor zijn neefje en nichtje én voor de huisdieren op zich nemen, aangezien die bloedjes nu niemand meer hebben om voor hen te zorgen.
Bovenstaande klinkt misschien nog ça va, maar niet meteen als iets dat ik zou willen lezen. Toch wou ik het echt een kans geven.
Maar na 206 pagina's niks heb ik het opgegeven. Niks? Inderdaad want er gebeurt echt geen hol in dit boek. Harold zit maar wat voor zich uit te zeuren over zijn leven, pakt dat niet aan, laat alles over zich komen en heeft daarnaast een nogal ongezonde obsessie met het leven van Richard Nixon, een figuur die mij totaal niet interesseert.
Nadat Harold wordt uitgenodigd om een weekend te spenderen in de psychiatrische kliniek waar ze zijn broer bezig houden en hij daar naartoe gaat, had ik er echt wel genoeg van. Waarschijnlijk was die passage humoristisch of op zijn minst maatschappijkritisch bedoeld, maar ik zat enkel met mijn ogen te rollen. George heeft twee mensen doodgereden, zijn vrouw vermoord en is een gigantische eikel, maar heel dat weekend stond blijkbaar in het teken van Harold te vernederen en George "op zijn gemak" te stellen. Nope, daar doe ik niet aan mee.
Het kon mij dus ook niet meer schelen wat er in de volgende 250 pagina's zou gebeuren... Want. Ik. Had. Er. Genoeg. Van.
Eén miezerige ster voor dit onding.
En dát is enkel voorbehouden voor boeken waar ik gewoon pure haat voor voelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten