227 p.
(Nog) niet vertaald
Vorige week woensdag werd de longlist van de Women's Prize for Fiction bekendgemaakt. Er staan maar liefst 16 boeken op deze lijst en het idee rijpte weer om die "allemaal" te gaan lezen, al zijn er enkele die mij niet of nauwelijks interesseren...
Ik vatte meteen de koe bij de horens en roofde de plaatselijke bib zowat leeg van wat ze op dat moment binnen hadden van de lijst en ging naar huis met 5 boeken. Luster is de eerste van dit lijstje dat ik gelezen heb. En 't was een mooi begin.
In dit boek zitten we in het hoofd van Edie, een jonge zwarte vrouw die zich wat in nesten werkt: ze haat haar job, heeft overal losse scharrels (vooral op het werk) en begint uiteindelijk een affaire met een 23 jaar oudere getrouwde man en wordt zelfs in zijn huis binnengehaald door diens vrouw wanneer ze haar job en appartement kwijtraakt. In dat huis loopt ook Akila rond, hun geadopteerde zwarte dochter van 12 jaar, en Edie zal zich het lot van dit wat verloren gelopen kind aantrekken.
In slechts 227 pagina's weet schrijfster Leilani een hele innerlijke wereld te scheppen. We leren over Edies ouders, over de moeilijkheden die ze in haar leven al gehad heeft als zwarte jonge vrouw en ook deels over hoe je met "zwart haar" om moet gaan, want dat is iets wat Akila nooit leerde en waar haar ouders geen idee over hebben.
Het personage van Edie valt wat in de trend die de laatste jaren opgang maakt en waarin we kennismaken met wat ondertussen al verwoord wordt als "disaster women literature" waarin we een jonge vrouw (die millennials toch he) in haar ongeluk zien lopen terwijl ze het leven en de wereld lijkt op te geven.
Het leven van Edie in het huis is er een van pure verveling. Ze wordt zo goed als genegeerd door iedereen daar, wil wel solliciteren maar weet niet goed voor wat en ook de zoektocht naar een nieuw stekje gaat niet vanzelf wegens geen geld en alleen maar brakke dingen die beschikbaar zijn. Maar ze hervindt wel haar liefde voor het schilderen en probeert zo wat orde in haar chaotische leven te krijgen.
Dat Akila naast een beetje een verloren kind ook een kleine geek blijkt te zijn, werd alleen maar door mij verwelkomd. De hele familie gaat op een bepaald moment zelfs naar Comic Con in New York. Ik kon het mij zo voorstellen.
Ik las dit boek op 3 dagen uit, het kon mij met andere woorden helemaal boeien.
Vier sterren en als de rest op de longlist mij ook zo zal bevallen, ben ik vertrokken voor enkele goeie leeservaringen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten