Voorlaatste dag filmfestival en in theorie een rustdag maar dat wil niet zeggen dat ik thuis niet aan filmfestival deed...
Dit jaar is er een retrospectieve van het werk van Nicolas Roeg en aangezien ik daar zelf onbekeken werk van in huis had en de bib de rest was mijn keuze voor deze dag snel gemaakt.
Eerste film van de dag werd Walkabout (1971), het verhaal van 2 Britse kinderen die verdwalen in de Australische outback en daar door een jonge aboriginal op zijn "walkabout" op sleeptouw genomen worden. Die walkabout is een overgangsritueel waarbij een 16-jarige jongen alleen moet zien te overleven in de wildernis en het zal dankzij hem zijn dat broer en zus terug in de bewoonde wereld geraken.
Alle personages zijn naamloos en veel wordt er niet gepraat - vooral ook omdat de aboriginaljongen geen Engels kan - maar oh wat wordt er veel gezegd zonder woorden...
Wie hier al een tijdje meeleest zal weten dat poëzie niet in de hoogste schuif ligt bij mij maar poëtische films kan ik des te meer smaken (zie ook The colour of pomegranates) en deze valt eveens in die categorie. Prachtige betekenisvolle sfeerbeelden van de Australische outback, de dieren die er leven, het grote niets van de woestijn... Ik zat met volle teugen te genieten.
Wel een klein puntje van kritiek - maar wat wil je met een film uit 1971 - de toen 16-jarige Jenny Agutter (mij vooral bekend als 60-jarige moeder-overste uit Call the midwife) is meerdere keren poedelnaakt te zien in deze film. Wat echt niet nodig was en de dag van vandaag niet eens meer zou mogen. Maar tijdsgeest zeker?
Blij dat ik deze film eindelijk van mijn te kijken lijst heb kunnen schrappen, die stond er al op van in het middelbaar toen deze door een leerkracht werd aangeraden - zo'n 30 jaar later heb ik daar dus gevolg aan gegeven.
Hierna viel de keuze op The man who fell to earth (1976), een bluray die ik afgelopen juni in Edinburgh kocht - zie mij dingen bekijken binnen een redelijke termijn! - omdat die in een lijstje met niet te missen SF-films uit de jaren '70 stond. De hoofdrol hier wordt vertolkt door David Bowie in zijn eerste filmrol.
Natuurlijk is de wat vreemd uitziende zanger ideaal om een alien neer te zetten, hij moet niet eens make-up gaan dragen om dat geloofwaardig te maken. Maar jammer genoeg was de film me wat te saai en doordat ik thuis keek, zat ik meer op mijn tablet naar andere dingen te kijken dan naar de eigenlijke film op mijn grote scherm. Ik lastte zelfs een kijkpauze in waardoor ik het laatste uur van de film uren na de rest bekeek want ik had er echt even genoeg van.
En ook hier is vrouwelijk naakt meer dan aanwezig, de actrices (ja, meervoud) waren tenminste wel volwassen - hadden we dat tenminste... Nogmaals: tijdgeest zeker?
Ik ga deze film niet compleet gaan afbreken en/of afraden, maar ik had er precies meer van verwacht, vooral omdat het een klassieker in zijn genre is en zelfs beschouwd wordt als één van Roegs beste films. Als je mij laat kiezen, staat Walkabout wel een heel pak boven deze, maar wie ben ik?
Al bij al blij dat ik deze ook een kans gegeven heb en misschien kan ik er ooit nog eens naar kijken met een wat beter resultaat voor mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten