Dit is een Franse tekenfilm, volledig beïnvloed door Studio Ghibli - je kan het gewoon niet ontkennen, hoewel ik qua stijl ook aan de Aldebaran-strips van Leo moest denken.
Arco is een 10-jarig jongetje dat in de verre toekomst leeft. Zijn ouders en grote zus reizen door de tijd met hun regenboogcapes en Arco wil niets liever dan eens dino's in het echt zien (maakt dus niet uit wanneer ze leven, kleine jongens zijn altijd en overal hetzelfde) dus leent hij de reiscape van zijn zus en belandt hij per ongeluk in 2075 waar de eveneens 10-jarige Iris woont met haar babybroertje en hun nannybot Mikki.
Het leven in 2075 wordt bepaald door klimaatveranderingen: grote stormen en bosbranden bedreigen constant het bestaan en Arco heeft regenbogen nodig om zijn cape te herstarten en die zijn eerder zeldzaam. Dat er ook een trio onhandige broers naar hem op zoek is, maakt het er niet makkelijker op.
Op zich was dit een hele leuke (kinder)film waar elektrische apparaten er uitzien als Fisher Price speelgoed en Arco rondvliegt in zijn pierot-technicolordreamcoat. De kijkervaring werd verhoogd door alle kindertjes in de zaal, hoewel er weer enkele zaten die veel en veel te jong waren: de film is 9+, was Frans gesproken en Nederlands ondertiteld - kleuters hadden daar dus niks te zoeken en lieten dat ook af en toe blijken. Maar gelukkig grepen hun ouders in.
Arco komt op 29 oktober in de bioscopen. Ga er naartoe met je 9+ kindertjes!
's Avonds was het de beurt aan The chronology of water, het passieproject van Kirsten Stewart.
Zij wou al lang het gelijknamige autobiografische boek van Lidia Yuknavitch verfilmen als regisseur en heeft er dus uiteindelijk het geld voor bijeen kunnen sprokkelen.
Dit is het levensverhaal van schrijfster Lidia Yuknavitch, getalenteerde zwemster - wat haar een beurs voor de universiteit oplevert - maar ook compleet gestoord in haar hoofd als gevolg van het seksueel misbruik door haar vader in haar jeugd, waardoor haar oudere zus ook al gaan lopen was.
Eens op de universiteit is het drugs, seks en wansmakelijke poëzie schrijven over haar ervaringen. Dat ze daarmee succes heeft, kan ik alleen maar toejuichen maar ik voelde dus echt niks bij deze film...
Stewart heeft wel een heel duidelijke visie op regisseren en de keuzes die ze bij deze film maakt - ook op vlak van beeldgebruik - kon ik zeker waarderen, maar ik zat dus echt niet in het verhaal en dat was jammer. Geen totale sof maar niet mijn favoriet van het festival tot nu toe.
De film komt op 17 december bij ons in de zalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten