Eerste filmfestivaldag en al meteen twee films op mijn programma - het worden er 14 in totaal:
Julian was de openingsfilm van het festival en is de verfilming van het gelijknamige boek van Fleur Pierets waarin ze het relaas doet van de relatie met haar vrouw Julian Boom en het kunstzinnige project dat ze wilden ondernemen: trouwen in elk land waar het homohuwelijk legaal was en dat waren er in 2017 22 - ondertussen zijn het er 38, niet veel vooruitgang gemaakt op dat vlak - maar na vier huwelijken stierf Julian en kwam er een eind aan het project.
Dit hoogstpersoonlijke verhaal werd omgevormd tot een film die vooral de liefde tussen Fleur en Julian centraal wil stellen, de symbiotische relatie tussen de twee, de alles omvattende aantrekking zonder natuurlijk het hartverscheurende en onvermijdelijke einde niet uit de weg te willen gaan.
Maar vooral is dit een film over de liefde geworden en - in Fleur Pierets eigen woorden - een zachte vorm van activisme zonder op de barricades te staan maar met evenveel impact. En gelijk heeft ze.
Na de film (ik ging om 10.45u kijken) was er een Filmfest Talkie met regisseur Cato Kusters en Fleur Pierets. Alle aanwezigen kregen de gelegenheid om hierna met een gratis gesigneerd exemplaar van Julian naar huis te gaan. Wat ik natuurlijk met twee handen heb aangegrepen.
Wie deze film wil zien - doen!!! - kan vanaf 29 oktober in de cinema's terecht.
Mijn tweede film van de dag was Peak everything (ofte Amour apocalypse), een Canadese humoristische einde-van-de-wereld-film. En ja, da's mogelijk.
Adam is een depressieve hondenkenneleigenaar die op een dag een lamp besteld om zijn depressie te counteren. Hij is een doemdenker die helemaal gek wordt van de gedachte van klimaatverandering en wil zelfs in therapie gaan daarvoor. Wat niet echt in goede aarde valt bij zijn vader en beste vriend.
Wanneer hij de helpdesk van de lampfabrikant contacteert, krijgt hij Tina aan de lijn en hij wordt verliefd.
Ik doe de film geen eer aan met deze beschrijving want het is eigenlijk een heel warme en vooral grappige film over een veertiger die nog steeds zijn doel in het leven niet gevonden heeft (doen we dat eigenlijk ooit?) en de manier waarop hij dingen aanpakt en in het leven staat, deden meer dan eens de hele zaal gniffelen of zelfs luid in lachen uitbarsten.
Regisseur Anne Émond - die na de film aanwezig was - wist te vertellen dat Adam eigenlijk een fictieve versie van haarzelf is en hij worstelt met dezelfde dingen waar zij mee worstelde. Ze is ok nu, geen paniek. Haar humor pakte de zaal in, net als de film dat daarvoor had gedaan. En wie houdt nu niet van wat donkerte met een hilarisch kantje?
Volgens de regisseur zou deze film in het voorjaar in België in de bioscopen moeten komen maar een definitieve datum kon ze nog niet geven. In het oog houden dus want het was ook een aanrader!
Maar vooral is dit een film over de liefde geworden en - in Fleur Pierets eigen woorden - een zachte vorm van activisme zonder op de barricades te staan maar met evenveel impact. En gelijk heeft ze.
Na de film (ik ging om 10.45u kijken) was er een Filmfest Talkie met regisseur Cato Kusters en Fleur Pierets. Alle aanwezigen kregen de gelegenheid om hierna met een gratis gesigneerd exemplaar van Julian naar huis te gaan. Wat ik natuurlijk met twee handen heb aangegrepen.
Wie deze film wil zien - doen!!! - kan vanaf 29 oktober in de cinema's terecht.
Mijn tweede film van de dag was Peak everything (ofte Amour apocalypse), een Canadese humoristische einde-van-de-wereld-film. En ja, da's mogelijk.
Adam is een depressieve hondenkenneleigenaar die op een dag een lamp besteld om zijn depressie te counteren. Hij is een doemdenker die helemaal gek wordt van de gedachte van klimaatverandering en wil zelfs in therapie gaan daarvoor. Wat niet echt in goede aarde valt bij zijn vader en beste vriend.
Wanneer hij de helpdesk van de lampfabrikant contacteert, krijgt hij Tina aan de lijn en hij wordt verliefd.
Ik doe de film geen eer aan met deze beschrijving want het is eigenlijk een heel warme en vooral grappige film over een veertiger die nog steeds zijn doel in het leven niet gevonden heeft (doen we dat eigenlijk ooit?) en de manier waarop hij dingen aanpakt en in het leven staat, deden meer dan eens de hele zaal gniffelen of zelfs luid in lachen uitbarsten.
Regisseur Anne Émond - die na de film aanwezig was - wist te vertellen dat Adam eigenlijk een fictieve versie van haarzelf is en hij worstelt met dezelfde dingen waar zij mee worstelde. Ze is ok nu, geen paniek. Haar humor pakte de zaal in, net als de film dat daarvoor had gedaan. En wie houdt nu niet van wat donkerte met een hilarisch kantje?
Volgens de regisseur zou deze film in het voorjaar in België in de bioscopen moeten komen maar een definitieve datum kon ze nog niet geven. In het oog houden dus want het was ook een aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten