De ochtend werd ingezet met Mother, een biopic over Moeder Teresa, gespeeld door Noomi Rapace - en da's niet het enige vreemde aan de film.
De film speelt zich af voor ons Teresa wereldberoemd werd als de stichtster van de orde van de Missionarissen van Naastenliefde en wel tijdens de 7 dagen die voorafgaan aan het ontvangen van de brief van de paus met zijn toestemming om diezelfde orde te gaan stichten. Ze zit op dat moment in een klooster in Calcutta en vindt het leven daar eigenlijk nog veel te gerieflijk - lijden moet men doen!
Haar dichte vriendschap met zuster Agnieszka - die haar als moeder-overste moet gaan opvolgen in het klooster - wordt op het spel gezet wanneer die met een allesverwoestende bekentenis komt. Ook haar band met pastoor Friedrich wordt in twijfel getrokken en het algemene beeld dat we van de huidige zuster-overste krijgen is geen al te prettig plaatje. Maar we weten ondertussen allemaal dat ze niet zo onbesproken was als haar heiligverklaring in 2016 laat blijken...
Mother is een rauwe film over vrouwelijkheid, ambitie, vasthouden aan je principes en daar is regisseur Teona Strugar Mitevska zeker in geslaagd. Noomi Rapace schittert als moeder Teresa en je gelooft haar in haar vastberadenheid om haar eigen orde te stichten.
Maar - en hier ben ik weer - de muziekkeuze was toch een beetje vreemd te noemen. De soundtrack bestaat vooral uit harde rocknummers en na de verklaring van de regisseur na de film begrijp ik het wel beter: rockmuziek staat voor vrijheid en moeder Teresa zocht op dat moment naar haar eigen vrijheid. Maar moest daarom opeens Hard Rock Halleluja door de speakers knallen? Dat was echt wel een tang op een varken...
Mother komt op 5 november in de zalen. Kijken voor het bevreemdende.
Rond 17.00u was het de beurt aan Dreams (sex love) ofte Drømmer, het laatste deel in een trilogie (Sex en Love heb ik niet gezien en is ook niet nodig) bovendien niet te verwarren met die andere Dreams op het festival.
En ik kan denk ik nu wel zeggen dat ik de liefste film van dit filmfestival gezien heb.
De 16-jarige Johanne wordt verliefd op haar lerares Frans (Johanna om het makkelijk te maken) en schrijft haar gevoelens neer in een soort dagboek. Wanneer ze dit aan haar grootmoeder - een dichteres - laat lezen, ziet die de literaire kwaliteiten van de schrijfsels van haar kleindochter. Nadat ook haar moeder het dagboek onder ogen krijgt, rijst de vraag of dit een boek zou kunnen worden. Maar de levendige beschrijvingen die Johanne neerpende over haar lerares roepen ook vragen op over eventueel misbruik want leerling/leerkracht is een relatie die puur professioneel moet blijven.
Tijdens zowat de hele film is de voice-over van Johanne te horen die vertelt wat ze neerschreef in haar dagboek. De beelden complementeren dit op een prachtige manier en ik zat denk ik met hartjesogen naar deze film te kijken. Want hoewel het gaat over een eerste, en meer dan waarschijnlijk onbeantwoorde, liefde, was het ook een oprecht mooie en pure film over juist die eerste verliefdheid.
De film won de Gouden Beer in Berlijn (en nog een paar andere prijzen) afgelopen februari en ik ben er helemaal mee akkoord. Als er één film mij zal bijblijven van dit filmfestival, zal het waarschijnlijk deze zijn.
Dreams (sex love) is vanaf 19 november bij ons in de bioscoop te zien. Gaan!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten