Kijktip (maar niet allemaal): Guillermo del Toro's Cabinet of curiosities

Net voor Halloween verscheen er 4 dagen lang a rato van 2 afleveringen per dag een curiositeit op Netflix: Guillermo del Toro's Cabinet of curiosities.

Tijdens mijn 5 dagen lange Halloweenweekend bekeek ik alle 8 afleveringen en die ga ik nu even rangschikken van goed naar bagger. Want dat laatste zat er zeker ook in.

Eerst voor de leken even het concept van deze reeks: we krijgen hier 8 op zichzelf staande korte horrorverhalen met telkens een andere regisseur en - halleluja! - daar waren ook 3 vrouwen bij.

Elke aflevering wordt kort ingeleid door del Toro zelf, netjes in het pak gestoken en met zijn Mexicaanse accent als extraatje murmelt hij wat cryptisch over wat we te zien gaan krijgen. Het zet wel de toon voor de afleveringen.

Die laatste ga ik dus niet chronologisch bespreken maar van wat ik de beste tot wat ik het slechtste vond. De hoogst scorende afleveringen kregen van mij 3.5 sterren op 5 want buiten entertainend vond ik ze nu niet meteen het griezeligste van wat ik al gezien heb maar ik heb zitten genieten en dat verdient ook punten.

En er is ook een duidelijke favoriet:

Met zijn 37 minuten is dit de kortste aflevering van de bende, maar ze steekt er met kop en schouders bovenuit.

We volgen hier een grafrover in zijn strijd tegen de ratten die de lijken op het kerkhof schijnen te stelen vooraleer hij er aan toe komt om ze op te graven. Dat deze onfortuinlijke man ook nog eens gespeeld wordt door David Hewlett (mij vooral bekend uit de Stargate franchise) was een leuk extraatje.

Hier heb ik echt van zitten genieten.

En dan zijn er nog twee aanraders:

Objectief gezien is The autopsy echt de beste aflevering van de hoop, maar Graveyard rats was grappiger en daarom staat die bij mij op 1.

Een lijkschouwer komt naar een mijnstadje na een ontploffing in de mijn om te zien of de nabestaanden van de slachtoffers wel recht hebben op compensatie - genre zijn ze gestorven terwijl ze echt aan het werk waren of slechts onderweg naar hun werk? En in het laatste geval: geen geld. Maar er is iets meer sinister aan de hand... 

De lijkschouwer wordt gespeeld door F. Murray Abraham (voor eeuwig en altijd Salieri) en geeft een vertolking van jewelste.

The murmuring belandt bij anderen meestal ergens onderaan de hoop, maar dit verhaal van verlies gepaard met een spookhuis kon ik echt wel smaken. 't Is meer fijnzinnig dan de rest en misschien daarom dat het dan minder aanslaat...

Deze is de eerste in mijn rangschikking geregisseerd door een vrouw, Jennifer Kent, die ons ook al de rare horrorfilm The babadook gaf. In de hoofdrol zien we Andrew Lincoln (goed om zien dat die na The walking dead nog werk gevonden heeft) en Essie Davis en die doen het allebei voortreffelijk.

Van de driesterrenpakkers waren dit mijn 2 favorieten:

The outside is het verhaal van een lelijk eendje dat nergens bij hoort en die tot drastische dingen overgaat om gezien te worden. Dat haar brave echtgenoot haar constant zegt dat ze voor hem de meest interessante persoon ter wereld is, hoort ze dus niet...

Ook deze belandt bij andere kijkers ergens in de onderste regionen, maar voor mij kwam die binnen. Het gevoel van nergens bij horen is heel herkenbaar en regisseur Ana Lily Amirpour (bekend van de sfeervolle films A girl walks home alone at night en Mona Lisa and the blood moon) heeft een visie waar ik mij wel in kan vinden.

Lot 36 is het eerste verhaal dat we chronologisch te zien krijgen en is meteen een goeie start. Dit gaf mij Storage wars vibes want het speelt zich af in een magazijn met opslagruimtes waar een man zo'n box opkoopt bij een veiling en er meer in vindt dan hij had kunnen hopen...

Een sterk begin, meeslepend en leuk gemaakt. Meer moest dat niet zijn.

Laatste met 3 sterren:

Dreams in the witch house was gewoon ouderwetse fun over een man die al heel zijn volwassen leven op zoek is naar zijn veel te jong gestorven tweelingzus. Hij wil haar terughalen uit de dodenwereld en lijkt uiteindelijk een middel daarvoor gevonden te hebben.

Regisseur hier was Catherine Hardwicke (die ik vooral ken van het geslaagde Thirteen, maar die ook de eerste Twilight film op haar palmares heeft staan) en de hoofdrol wordt vertolkt door Rupert Grint (yep, Ron Weasley), die ik nooit serieus kan nemen als hij acteert maar hier past dit wel in het verhaal. Er doet ook een enorm freaky rat in mee - een verwijzing naar Ruperts Harry Potter dagen?

En zo zijn we aangekomen bij wat ik de bagger van deze reeks zou noemen. Eentje kreeg 2 sterren en de laatste zelfs 1.5 - en da's echt slecht te noemen.

Pickman's model gaat over een wannabe schilder die als student de Pickman uit de titel leert kennen, een mede-artiest die wel heel verontrustende schilderijen maakt...

Maar mensen: dit was gewoon saai. Ik kon mij amper concentreren op de plot - die er niet echt was - en visueel vond ik er ook niet veel aan. Fail met andere woorden.

The viewing is de aflevering die bij velen geroemd wordt als de beste van de hoop, maar hoewel deze visueel wél dik in orde is, viel ik er bijna bij in slaap. En ik keek overdag he! Ik heb dit twee keer moeten herstarten om het uitgekeken te krijgen en de pay-off in de laatste 5 minuten kon dit echt niet meer in orde krijgen.

Regisseur Panos Cosmatos (van het rare Mandy met Nicolas Cage dat ik niet eens uitkeek) is ook de enige die van del Toro compleet de vrije hand kreeg. Alle andere afleveringen zijn gebaseerd op bestaande kortverhalen, maar deze mocht hij dus helemaal zelf creëren. Geen goed idee in mijn ogen...

Samengevat: van de 8 afleveringen waren er twee die ik echt niet te doen vond en de andere 6 waren wel de moeite van mijn tijd waard.

En Graveyard rats wil ik zeker ooit nog eens herbekijken.