Filmheaven?

Januari 2016 gaat de geschiedenis in als de maand waarin ik 4 keer naar de cinema ging. Jawel: 4 keer, dat lees je goed!

Of dit de start wordt voor de rest van het jaar, weet ik nog niet, maar er liggen alvast nog een aantal films in het vooruitzicht die ik zeker in de zalen wil bekijken.

4 films, 4 verschillende bioscopen.

Als eerste stond - eindelijk - de langverwachte nieuwe Star Wars op het programma:

De reden dat ik deze pas zo laat (hij was al 3 weken uit!!) kon bekijken, lag bij mijn zus. Zij wou hem ook absoluut zien - met mij - en dan moest ik maar nagelbijtend zitten afwachten tot zij een gaatje vrijhad. De ironie wil nu dat zij hem ondertussen al 2 keer gezien heeft en ik nog maar één keer...

Gedachten over de film: de look en feel zaten héél juist, maar als je het wat objectiever bekijkt, is het eigenlijk een soort hervertelling van de eerste drie films (de nummers IV-VI voor wie nog zou twijfelen).

Was het daarom slecht? Helemaal niet, ik heb mij geamuseerd en ben volledig verliefd geworden op BB8, zoals zowat iedereen die de film gezien heeft...

Dat film nummer 8 maar snel klaar is! ETA: 15/12/17.

Daarna was het de beurt aan een Duitse komedie, die wonder boven wonder onze zalen haalde:

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Timur Vermes (dat ook in het Nederlands vertaald werd: Daar is hij weer) wordt in deze film een beetje de draak gestoken met Adolf Hitler die door één of ander fenomeen in onze tijd beland is na zijn zelfmoord in de Führerbunker.

En er kan wat gelachen worden, zij het in de eerste helft van de film... Daarna wordt de sfeer heel wat grimmiger, zeker wanneer er (echte) interviews met hedendaagse Duitsers worden vertoond.

Grote les na het zien van deze film: Er is wieder da? Nee, hij is nooit weg geweest...

Op een koude dinsdagavond - ik denk de koudste die we dit jaar al gehad hebben - trok ik naar Aalst voor film nummer drie:

Lag het aan de koude buiten of de barre sneeuwstorm waarin de film zich afspeelt? Ik weet het niet, maar ik heb verdorie gebibberd van de kou in die cinema. Dit komende van iemand die het werkelijk NOOIT koud heeft, wil echt wat zeggen...

Het goede nieuws: dit was klassieke Tarantino. Snedige dialogen, vertolkingen die er boenk op zitten en gratuit geweld met momenten.

Het slechte nieuws: dit was klassieke Tarantino... Niets nieuws onder de zon dus, maar gelukkig blijft het Tarantino en verveelt de speelduur van 2.45u geen minuut.

Ik begin stilaan te geloven dat de slotwoorden van Inglourious Basterds profetisch waren...

Laatste film zag ik deze namiddag in Brussel:

Deze wordt langs alle kanten afgekraakt als "veel te hard zijn best aan het doen voor de Oscars".

Hier zit een bron van waarheid in maar toch vond ik het een prachtige film. Eddie Redmayne is echt geloofwaardig als Einar die liever Lilly wil zijn en daarvoor alles in het werk stelt om dat te bereiken, tot de allereerste geslachtsoperatie toe. Er kwam heel wat kritiek over het feit dat de rol gespeeld wordt door Redmayne en geen "echte" transgender, maar deze acteur heeft van zichzelf al een redelijk hoge androgyne uitstraling dat je het echt wel gelooft (ik in ieder geval).

Ook Matthias Schoenaerts komt even langs als een jeugdvriend van Einar/Lilly en hij is zelfs al bekend bij het Franstalige gedeelte van de bevolking, aangezien de twee dames achter mij begonnen te kirren van "c'est cet acteur belge!".

Nog een vijfde film in januari zit er niet meer in denk ik, maar er is de komende maanden nog genoeg moois om naar uit te kijken en de volgende wordt ongetwijfeld The revenant, die gisteren in de zalen kwam. Go Leo bij de Oscars!! (Als hij hem nu niet krijgt he...)