Net zoals voorgaande jaren moest het bekijken van de genomineerden voor Beste Internationale Film een beetje creatief worden aangepakt - maar dat zijn we ondertussen gewoon.
Ik zet ze hier van wat ik de minste (nog steeds 3.5/5 hoor) naar wat ik de beste film vond:
Emilia Pérez - Jacques Audiard (Frankrijk)
Deze zag ik in de cinema in september 2024.
Omdat er zoveel om te doen was.
Omdat het een musical was zonder musicalachtig te zijn.
Omdat de 4 actrices in de hoofdrol samen de prijs van beste actrice kregen in Cannes.
En ik vond het eigenlijk maar zo-zo. De liedjes zijn niet echt een meerwaarde bij de film en er wordt ook niet zo fantastisch gezongen...
Dat hoofdrolspeelster Karla Sofía Gascón zelf een transvrouw is die in de film ook in transitie gaat is misschien wel een speciaal gegeven, maar 't is in mijn ogen niet meteen de beste actrice. Om van Selena Gomez in het Spaans nog maar te zwijgen - dat kind spreekt in het echt amper Spaans en haar Amerikaans Engels komt er overal door.
Nee, laat dit maar niet winnen...
Is ondertussen al uit op dvd/bluray.
The seed of the sacred fig - Mohammad Rasoulof (Duitsland)
Zag ik op het Filmfestival van Oostende vorige maand en met goede reden: de film komt hier pas op 2 april in de zalen, een volle maand nà de Oscaruitreiking. Die gelegenheid mocht ik dus niet laten liggen.
Vreemd dat dit de Duitse inzending is aangezien de hele film zich in Iran afspeelt met Iraanse acteurs en een Iraanse crew (en ja, Emilia Peréz is als Franse inzending volledig in het Spaans maar heeft tenminste een Franse regisseur). 't Is met andere woorden een geldkwestie - en het feit dat de regisseur naar Duitsland vluchtte nadat hij in Iran tot een celstraf veroordeeld werd...
Soit, dit is een spannende thriller tegen de achtergrond van de protesten die in Iran uitbraken na de dood van Mahsa Amini omdat ze haar hoofddoek niet juist zou gedragen hebben... We volgen het gezin van onderzoeksrechter Iman, en dan vooral zijn vrouw en twee dochters die fel onder de indruk zijn van de protesten. Slappe lul Iman (zo wordt hij toch in het begin van de film geportretteerd) zal zich tot een ware psychopaat ontpoppen nadat zijn pistool - dat hij voor zijn functie had gekregen - uit zijn nachtkastje verdwenen is.
Een sterke film, maar ik heb mij het eerste uur te veel zitten vervelen en ergeren om dit hoger in de rangschikking te plaatsen. De anderhalf uur hierna zijn echter een topthriller.
The girl with the needle - Magnus von Horn (Denemarken)
Hiervoor moest wat creativiteit aan de dag gelegd worden want deze film gaat precies niet bij ons in de zalen komen of is ook maar ergens beschikbaar op een streamer. Gelukkig heb ik zo mijn bronnen en zo kwam ik te weten dat de film bij MUBI in Engeland aangeboden werd en aangezien ik momenteel 3 maanden MUBI heb voor 1 euro per maand, schakelde ik gewoon mijn VPN in...
Hier wist ik zo goed als niets over en het is misschien ook best om zo naar deze film te beginnen kijken. Weet gewoon dat dit er eentje is in de rij films over de horror die vrouwen in de loop van de geschiedenis werd aangedaan - zie ook Des Teufels Bad - hier vlak na WOI in Denemarken.
Een aanrader, alleen jammer dat je er wat trucjes voor moet uithalen om hem hier te kunnen zien.
I'm still here - Walter Salles (Brazilië)
Deze film is de reden waarom mijn twee laatste berichten over de Oscars zo laat pas verschijnen aangezien hij pas op 26 februari bij ons in de zalen verscheen en ik er op 27/2 naar ging kijken.
Dit is het waargebeurde verhaal van de Braziliaanse Eunice Paiva, wiens man door het regime werd opgepakt in de jaren '70.
I'm still here begint idyllisch: het gezin Paiva woont in Rio de Janeiro in een prachtige villa aan het strand, er worden feesten gegeven met vrienden en de vrolijkheid spat van hun leven. Tot vader Rubens wordt opgepakt en even later ook Eunice en hun tweede dochter. Die laatste twee worden al snel weer vrijgelaten, maar het lot van Rubens blijft in het ongewisse...
We volgen daarna Eunice en haar kinderen doorheen de jaren, waarbij zij gaat studeren en op haar 47e afstudeert als advocate waarna ze zich voor de inheemse bevolking inzet en vecht tegen het dictatuur in Brazilië.
Een krachtige film met een fenomenale vertolking van Fernanda Torres als Eunice Paiva. Dit maakte grote indruk op mij, ook al omdat ik ver niks van de situatie in Brazilië afwist.
Maar de grote winnaar in deze categorie kan voor mij maar één film zijn:
Flow - Gints Zilbalodis (Letland)
Deze zag ik op het Filmfestival van Gent in oktober en mocht ook plek 10 in mijn cinema top 10 van 2024 innemen.
Tja, een film met een kat in de hoofdrol, die ons doet nadenken over klimaatverandering en waarvan de beelden zo waanzinnig mooi zijn, kan enkel hier eindigen voor mij.
Maar I'm still here mag ook hoor.
Flow draait momenteel nog bij ons in de zalen.
Zoals gezegd was het dus wachten op I'm still here om dit bericht te schrijven want, jawel, Fernanda Torres werd ook genomineerd voor Beste Actrice in een Hoofdrol voor deze film.
De vraag is dus of Fernanda Torres het beeldje ook gun. En het antwoord is volmondig: ja!
En da's dan jammer voor Cynthia Erivo, die sinds ik Wicked zag helemaal bovenaan mijn lijstje stond. Maar het beeldje mag ook naar haar gaan want zij speelt hier echt de rol van haar leven.
Zelfde voor Demi Moore en haar prestatie in The substance. Velen noemen haar "dapper" om zich zo bloot (ook letterlijk) te geven in deze film. Ze staat gewoon te acteren als een huis, je moet dat niet dapper noemen, da's gewoon talent.
Wie ik het beeldje niet gun - en ja, dat woord staat er met een reden - zijn Karla Sofía Gascón voor Emilia Pérez en Mikey Madison voor Anora. Deze laatste omdat ik haar vertolking niet zo bijzonder vond - een beetje staan brullen en het vervelend wicht uithangen is niet meteen "piek acteren" - en ik versta eerlijk gezegd niet wat iedereen in die film ziet, hij is niet "edgy", "vernieuwend" of "feministisch", hij gaat gewoon over een vervelend wicht en de rotverwende Russische mama's boy waar ze verliefd op wordt. Wat Karla Sofiá Gascón betreft: ik schreef het hier al wat hoger: ik vond haar niet meteen overtuigen in haar acteerprestaties. Nope dus voor deze twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten