En laat die arrogante kop nu juist perfect zijn om de arrogante kop van Bob Dylan weer te geven...
Anyway, voor ik aan de film begin, nog even iets over de plek waar ik de film ging bekijken: officieel komt A complete unknown pas op woensdag 19/2 in de zalen maar dit weekend werden er hier en daar al een paar avant-premières georganiseerd - waaronder in Cinema Focus in Geraardsbergen en daar was ik dus nog nooit geweest... 't Is altijd een avontuur om een onbekende cinema te bezoeken en ik ben best tevreden met mijn ervaringen daar. Een favoriete bioscoop zal het niet worden maar om er een film mee te pikken die ik ergens anders niet (of nog niet) kan zien, is het ideaal want niet al te ver van waar ik woon. Ik kom gewoon nooit in die omgeving.
Nog vermeldenswaardig: Urbanus zat ook in de zaal! Met die informatie kan je doen wat je wil.
Voor ik meer over de film zeg: ja, ik heb ook I'm not there (2007) gezien, de complete mindf*ck van een film waarin Cate Blanchett een van de zes incarnaties van Dylan neerzette - de reden dat ik ging kijken, ik ben namelijk zo oppervlakkig - en waar ik eerlijk gezegd niet al te veel van begrepen heb. Nog een reden waarom ik het niet meteen voor Bob Dylan heb...
We zien in A complete unknown een piepjonge Dylan in New York aankomen en meteen vragen naar de plek waar folkzanger Woody Guthrie is opgenomen die aan de ziekte van Huntington leed en toen al niets meer kon. Er zal een vriendschap tussen beiden ontstaan en het is ook aan zijn ziekbed dat Dylan Pete Seeger ontmoet (of toch in de film), bezieler van de folkbeweging in Amerika en die een grote invloed op Dylan zal hebben. Seeger wordt trouwens gespeeld door Edward Norton die ik niet eens herkend had - zelfs niet een "waar heb ik die al eens eerder gezien?"-reactie - die lijkt niet eens meer op zichzelf, 't mag ook eens van een man gezegd worden...
Bob Dylan was blijkbaar wat zoveel "genieën met massa's talent" zijn: een eersteklas eikel die enkel aan zichzelf denkt en vooral dan de vrouwen in zijn leven tekort doet. Elle Fanning heeft de bedenkelijke eer om gestalte te geven aan zijn eerste liefje in New York dat aan de kant wordt geschoven van het moment dat Bobby wat succes begint te krijgen én hij verwacht van haar dat ze steeds zal staan springen om hem te vergezellen wanneer hij na tijden van non-communicatie ineens weer aan haar deur staat. Eikel, ik zei het toch.
Tussendoor heeft hij nog een affaire met Joan Baez - nog een bekende folkzangeres - en die behandelt hij ook niet zo netjes.
Mijn conclusie: als je dan toch zo'n "groot genie met massa's talent" bent, trouw dan met je talent en laat andere mensen met rust. Jij brengt relationeel niets op tafel en er is geen enkele wederzijdse voldoening want "meneer talent" ziet zijn partner niet staan en wat die partner ook doet, die wordt toch genegeerd. Anyway, 'k heb het niet voor Bob Dylan...
Maar da's dus de figuur Dylan, niet de film die ik net gezien heb.
De film geeft ons buiten het klootzakkige hoofdpersonage een mooi tijdsbeeld van de eerste helft van de jaren '60 en tot mijn grote vreugde bleek ik als zelfverklaarde niet-muziekkenner heel wat van de liedjes te kennen waardoor ik mij niet zat te vervelen want anders is dat snel bereikt.
De duur van 2 uur en 20 minuten heb ik bovendien niet gevoeld, de film leek voorbij te vliegen en mocht van mij nog langer geduurd hebben - hoor mij bezig. Het was een plezier om alle acteurs bezig te zien en mijn applaus gaat uit naar Monica Barbaro die een fenomenaal goeie Joan Baez neerzet. Zelfs timotei krijgt applaus voor zijn vertolking die mij eventjes liet vergeten dat ik naar hem aan het kijken was.
A complete unknown is dus echt wel een aanrader, zelfs voor mensen die niet weten wie Bob Dylan is en daar zou wat meer reclame voor mogen gemaakt worden want ik denk niet dat er iemand onder de 40 in de zaal zat en da's jammer...
Laten we dus zeggen dat ik dankzij de Oscars een goeie film gezien heb over iemand waar ik niks mee heb, gespeeld door een acteur waar ik ook niks mee heb. Missie geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten