Vaarwel mijn kleine vriend

De afgelopen week was het hier tamelijk rustig omdat ik het een en ander te verwerken had.

Maandagvoormiddag heb ik Sisko, die al 16,5 jaar bij mij was, moeten laten inslapen...

Een beslissing die niet makkelijk was, maar wel noodzakelijk. Hij sukkelde al sinds de kerstvakantie met van alles en nog wat en afgelopen weekend was hij gewoon enorm achteruit gegaan. Het was eigenlijk niet meer om aan te zien hoe hij slap als een vod in de zetel lag. Hij at niet meer, dronk niet meer en was nog een schim van zichzelf.

Toen ik maandagmorgen, nadat ik hem 's avonds bij mij in bed had genomen - wat normaal gezien niet mag - en hij de hele nacht in mijn armen lag, moest zien hoe hij ver zijn kopje niet meer op kon tillen, was het tijd. Tijd voor het afscheid.

Gelukkig heb ik een heel fijne dierenarts, die mij echt met alle begrip geholpen heeft. Ze heeft er echt haar tijd voor genomen en daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn.

Nu zit ik hier dus al ver een week katloos en het steekt toch elke ochtend. Geen begroeting meer aan het ontbijt, geen gesnurk in de zetel als ik tv kijk en vooral: geen knuffels meer als het wat slechter gaat...

Ik mis mijn ventje.