Kuis je decoder op - deel 2

Het afgelopen weekend was ik nog eens twee dagen thuis zonder enige verplichting om mijn huis - en bij uitbreiding mijn zetel - te verlaten.

Het ideale moment dus om de immer groeiende verzameling films op mijn decoder aan te pakken!

Verspreid over die twee dagen werden er 5 films bekeken en 2 afleveringen van een serie die al ver 3 jaar op mijn decoder stonden.

Beginnen deed ik wel met een film bekijken op tv - en ja, die telt mee want die heb ik zeker al 3 keer opgenomen en dan weer gewist. Toen hij zaterdagmiddag rond 10.50u begon op AMC, zette ik mij klaar en na afloop kon ik een Woody Allenfilm van mijn lijstje schrappen:

Stardust memories (1980)

Deze film is behoorlijk meta aangezien hij gaat over een filmregisseur (gespeeld door Allen) die zijn eigen werk en leven in vraag stelt. Hij is bekend geworden door komische films, maar wil nu een meer artistieke weg inslaan en dat wordt niet door het publiek of de critici gewaardeerd.

De regisseur zal aanwezig zijn tijdens een filmfestival met een retrospectieve van zijn werk, werk waar hij nu geen affiniteit meer mee heeft.

Hij denkt na over zijn leven, de liefdes die hij heeft gehad en doet enkele - achteraf gezien dan - verontrustende uitspraken over geïnteresseerd zijn in (jonge) kinderen.

Woody Allen is de laatste jaren wat uit de gratie gevallen na berichten over incest en misbruik en dat hier in deze film, bijna 40 jaar vroeger, al horen aanhalen is wel een beetje vies...



Deze film zal niet bij iedereen in de smaak vallen, daarvoor is hij nogal experimenteel (en in het zwart/wit, wat sommige mensen zal afschrikken). Maar ik ben blij dat ik hem van mijn te bekijken lijstje heb kunnen afvinken.

Daarna bekeek ik de laatste twee afleveringen van het derde seizoen van Weissensee. Deze werden al in september/oktober 2015 opgenomen van ARD en het is juist op tijd want in mei beginnen ze met het uitzenden van het vierde seizoen...

In deze familiekroniek, die zich rond de val van de muur afspeelt, volgen we twee broers: Martin en Falk Kupfer. Falk is de Stasi-officier die in de voetsporen van zijn vader wil treden, en daarom al heel wat op zijn kerfstok heeft. Martin was verliefd op de dochter van een subversieve kunstenares, maar heel die affaire - mede door toedoen van zijn broer - is in heel wat ellende geëindigd.

In het derde seizoen is de muur gevallen en probeert iedereen er het beste van te maken. Martin heeft opnieuw de liefde gevonden, deze keer bij een Wessi journaliste/fotografe en Falk, tja, die probeert op alle manieren zijn vel te redden want wat voor toekomst heeft een Stasi-officier nu in het verenigde Duitsland?

Duitse fictie van de bovenste plank, als je het mij vraagt.

Wie hier interesse voor zou hebben: seizoen 1-3 is op dvd te verkrijgen met Nederlandse ondertiteling.

Daarna was het de beurt aan I capture the castle (2003), de verfilming van het gelijknamige boek van Dodie Smith (ja die van de 101 dalmatiërs).

Hierin volgen we de lotgevallen van de familie Mortmain, die na het succes van de debuutroman van vader Mortmain leeft van de royalties van zijn boek. Ze wonen in een vervallen kasteel op het landgoed van een grootgrondbezitter en moeten de eindjes aan elkaar zien te knopen nu het geld van de royalties aan het opdrogen is.

We zien alles door de ogen van de 17-jarige Cassandra (Romola Garai), die in haar dagboek alle belevenissen van de dag beschrijft. Hoe haar leeghoofdige zus Rose alleen maar geïnteresseerd is in nieuwe kledij en het vinden van een rijke man en hoe haar stiefmoeder Topaz liefst van al naakt door de weilanden loopt omdat ze zich dan "vrij" voelt. Haar kleine broertje is zo'n voorlijke etter die denkt alles te weten en aan hun vader hebben ze niets. Die zit toch maar in zijn werkkamer voor zich uit te staren.

Wanneer de eigenaar van het landgoed sterft en zijn erfenis overgaat naar een Amerikaan, ziet de hele familie mogelijkheden om hogerop te geraken: Rose wil met hem trouwen en Topaz voelt zich weer geestelijk gestimuleerd door het nieuwe gezelschap. Cassandra zal die zomer voor het eerst verliefd worden en dat zal haar wereld op zijn grondvesten doen daveren.



Een degelijke verfilming van wat al een klassiek boek genoemd kan worden.

Mijn laatste film op zaterdag werd Next goal wins (2014), een documentaire over het slechtste nationale voetbalteam ter wereld, uitgezonden op het reeds ter ziele gegane Sundance Channel op 12 april 2016.

Het nationale elftal van Amerikaans Samoa ging de geschiedenis in als het slechtste voetbalteam ooit toen ze in 2001 een nederlaag leden tegen Australië van 31-0.

Kan ook niet anders aangezien de spelers gewone jongens zijn, die na hun dagjob nog moeten trainen voor het nationale elftal. Om de moraal wat op te krikken, wordt een internationale trainer gezocht en de enige die op het aanbod ingaat, is de Nederlander Thomas Rongen die al heel wat ervaring in coachen had.

Hij moet het team weer up to speed krijgen, zodat ze bij de volgende kwalificatie voor de wereldbeker het toch iets beter doen.



Ik ben geen grote voetballiefhebber (ik kijk alleen wanneer de Belgen spelen op het EK/WK), maar deze film over het overkomen van je beperkingen moet gewoon door iedereen bekeken worden. Je sluit de jongens van het voetbalteam in je hart en ook die luide Nederlander begin je sympathiek te vinden...

Een aanrader - op dvd te verkrijgen.

Zondagmiddag werd gestart met Camp X-Ray (2014), een indiefilm die eveneens van Sundance Channel werd opgenomen op 18 april 2016.

In deze film speelt Kristen Stewart een soldate die op Guantanamo Bay wordt gestationeerd om de gedetineerden - zeg vooral NOOIT gevangenen! - in het oog te houden. En dan niet om te voorkomen dat ze ontsnappen, maar om te maken dat ze in leven blijven.

Het leven in de gevangenis is niet alleen voor de gedetineerden oersaai, ook de soldaten vervelen zich te pletter. En op een dag begint gedetineerde 471, die daar al 8 jaar verblijft, een gesprek met haar. Iets dat ze eerst afwijst, maar geleidelijk aan kruipt Ali Amir (471) onder haar huid en er ontstaat een soort wederzijds respect.



Een mooie sfeervolle film over een soort vriendschap die zich ontwikkelt ondanks alle verschillen en vooroordelen. Kristen Stewart speelt de pannen van het dak. Dat ze kon acteren, wist ik ondertussen al maar hier toont ze weer wat ze kan. En ook Peyman Maadi als Ali Amir weet te overtuigen.

Een sterke film.

Als laatste was The woman in black (2012) aan de beurt, opgenomen van - toen nog - 2BE op 4 juni 2016.

Dit is een onvervalste horrorfilm met geesten en - kleine bekentenis - daar ben ik niet zo'n held in. Geef mij horror met monsters en mensen die in stukken worden gereten en ik sta zowat te juichen, maar iets met geesten... nee, daar pas ik liever voor. Broekschijter, jawel.

Maar ik bekeek deze film in de namiddag, op klaarlichte dag en dan wil dat nog eens lukken.

Daniel Radcliffe (die zijn Harry Potter persona van zich af wou schudden) speelt hier een jonge advocaat die door zijn baas naar een vervallen landgoed wordt gestuurd om er een erfeniskwestie te beslechten. Maar als hij in het dorp aankomt, blijkt zijn reservatie bij de plaatselijke herberg verdwenen en de locals willen niets liever dan hem op de volgende trein terug naar Londen te steken.

Hij houdt echter voet bij stuk en leert gaandeweg dat er toch rare dingen aan de hand zijn. Vooral dan wat de kindersterfte in het dorp betreft...



Schrikmomenten bij de vleet, creepy kindjes en algemene onrust. Nee, zo'n films wil ik mezelf niet te dikwijls aandoen. Ik kan zelfs niet zeggen dat ik blij ben dat ik hem gezien heb. Ik ben zo'n soort films blijkbaar écht ontgroeid...