369 p.
Niet vertaald
2017 blijft gewoon het jaar van Wonder Woman voor mij. Naast de twee films waar ze in mocht schitteren (Wonder Woman en Justice League) en de comics die ik al las, kwam er dit jaar ook een roman uit waarin ze de hoofdrol speelt.
Warbringer is het eerste deel van de reeks DC Icons, waarin bekende YA-auteurs een personage uit het DC-universum aanpakken. Volgende in rij is Batman door Marie Lu en ook Catwoman en Superman krijgen een boek.
Eerst en vooral: dit was een heel leuk boek. Laat mij het herhalen: dit was een heel leuk boek. Ik heb mij van begin tot eind geamuseerd en er zat heel weinig in waar ik mij aan ergerde, dus alleen maar pluspunten.
Het boek begint zoals zowat elke comic die gaat over Diana, prinses van Themyscira: ze voelt zich minderwaardig tegenover de andere amazones omdat zij gecreëerd werd door haar moeder uit de klei van het eiland in plaats van al een amazone te zijn geweest voor ze daar belandde. En daarom moet ze zich drie keer harder bewijzen dan de anderen daar.
We openen aan de start van een loopwedstrijd waaraan Diana zal meedoen en ze wordt mild beschimpt door de anderen, want niemand gelooft dat ze kan winnen, laat staan de race uitlopen. Maar Diana heeft een plan: ze gaat een andere weg nemen dan al de anderen (wat is toegestaan, ze moeten gewoon op het eindpunt geraken) en ziet het helemaal zitten. Onderweg ziet ze voor de kust van het eiland een schip vergaan en ze kan het niet helpen: ze moet gewoon zien of er overlevenden zijn.
Ze redt daadwerkelijk een tiener, Alia, de enige overlevende van het schip en onmiddellijk wordt het eiland door natuurrampen getroffen: aardbevingen, stormen, een epidemie... Alia is namelijk niet zomaar een meisje, maar een Warbringer, verre afstammeling van Helena van Troje en door haar zal de wereld in oorlog en miserie gedompeld worden als ze haar 17de verjaardag overleeft.
Diana moet Alia zo snel mogelijk van het eiland krijgen en daarmee begint haar grote avontuur. We springen van Themyscira naar New York en daarna naar Griekenland om te voorkomen dat Alia gedood wordt, maar ook om haar naar een magische bron te brengen die haar kan "genezen" zodat ze kan blijven leven en de wereld niet ten onder gaat.
De twee worden vergezeld door Nim en Jason, beste vriendin en broer van Alia, en Theo, de beste vriend van Jason. Deze vijf jonge mensen hebben elk hun stem en eigenheid, waardoor je ze waardeert en je waarachtig met hen meeleeft. Leigh Bardugo - waar ik hiervoor nog niets van gelezen heb - weet haar personages levensecht te maken. Dat ze haar "cast" ook heel divers maakt (Alia en Jason zijn half zwart/half blank, Nim is van Indische afkomst en Theo van Braziliaanse) is goed op de tijdsgeest gelet en er zit zelfs wat LGBT... - al die letters, wie kan dat nog onthouden? - in met Nim die op meisjes valt.
Dat er heel wat Griekse mythologie in het boek verweven zit, is vanzelfsprekend, want Diana's verhaal situeert zich helemaal in die context, en voor mij was dat al helemaal een feestje want ik was daar vroeger weg van, boeken dat ik daarover verslonden heb!
Enig puntje van kritiek situeert zich in hun reis door Griekenland, want daar eten ze olijven rechtstreeks van de boom. Ik dacht dat het algemeen geweten was dat olijven niet te vreten zijn als ze nog aan de boom hangen, die moeten eerst heel wat bewerkingen doorstaan vooraleer ze eetbaar worden. Echt, een klein puntje van kritiek, maar toch een belangrijk dacht ik zo.
Voor de rest herhaal ik wat ik aan het begin al schreef: dit was een heel leuk boek.
3.5 sterren op Goodreads, want je moet de dingen toch in perspectief houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten