Say what you want...

Ik heb het op deze blog al uitvoerig over Helene Fischer gehad, maar er is een muziekgroep waar ik nóg meer cd's van in mijn bezit heb en die ik (buiten Clouseau) al het meest live aan het werk gezien heb: Texas, de Schotse popgroep met frontvrouw Sharleen Spiteri.

Ze bestaan dit jaar (give or take a year) 25 jaar en dat wordt natuurlijk gevierd met een overzichtsalbum en een tour door Europa. Op maandag 30/11 stonden ze met hun 25-tour in de Lotto-Arena in Antwerpen, en daar moest ik natuurlijk bij zijn...

De cd 25 bevat, naast enkele nieuwe nummers, complete herwerkingen van hun grootste hits en zelfs met die herwerking en de kwarteeuw oudere stem van Spiteri blijven de songs overeind. De cd speelt al maanden ver non-stop in mijn auto en hij heeft nog geen moment verveeld.

Naar aanleiding van deze tournee en de nieuwe cd ben ik eens in mijn platenkast (die is echt niet zo groot hoor) gedoken en heb alles Texas- en Sharleengerelateerd eens bij elkaar gelegd. Het is eigenlijk best veel...

Kenners zullen meteen zien dat ik hun oudere werk niet in mijn bezit heb. Mijn Texasappreciatie begon pas met het album White on blonde (1997) dat nog altijd in mijn top 3 van lievelingsalbums staat. En daar ben ik blijkbaar niet alleen in, het is hun meest succesvolle album en heeft al bakken prijzen en hoge plaatsjes in favorietenlijsten behaald. Hits op deze schijf: Black eyed boy, Say what you want, Halo, Put your arms around me en Insane.



De jaren daarna bleef ik trouw de nieuwe albums kopen, zelfs al kenden die niet zo'n succes als hun voorganger (hoewel, er volgden nog genoeg hits). Zelfs de solo-uitstapjes van Sharleen (Melody en The movie songbook) belandden in mijn platenkast.

Mijn eerste live ervaring met Texas deed ik op in Flanders Expo te Gent in 2001 en het moet gezegd: ik was meteen verkocht. Live zijn ze nog zoveel beter en vooral frontvrouw Sharleen weet een hele zaal helemaal naar haar hand te zetten en compleet opgezweept te krijgen.

Door de jaren heen heb ik hen ondertussen al 6 keer live mogen beleven (afgelopen maandag inbegrepen): Flanders Expo in 2001, twee keer op de Lokerse Feesten (2006 en 2013), the Night of the Proms editie 2006 en als klap op de vuurpijl: een concert in Keulen (omdat de AB in Brussel meteen uitverkocht was in 2013) waarbij ik op de derde rij stond en naar hartenlust foto's kon nemen.

Je kon ze bijna aanraken...

Maandag 30 november was het concert iets minder intiem. We zaten op het eerste balkon van de Lotto-Arena, terwijl het middenplein gevuld raakte met staande fans. Tot mijn grote vreugde was er geen voorprogramma, daar komt eerlijk gezegd toch niemand voor en als ik muziek niet ken, zit ik mij gewoon te vervelen... Het aanvangsuur was aangekondigd als 20.30u, maar daar gingen ze zo'n 10 minuten over.

Eens de band klaar was om te beginnen, kwam Sharleen Spiteri op, alle applaus in ontvangst nemend. Ze stond er zoals we haar kennen: op baskets, met een zwarte broek en blazer en een gestreept t-shirt - mijn vestimentaire heldin! De blazer verdween al snel naar de achtergrond, heel het podium rondspringen en staan huppelen warmt een mens natuurlijk serieus op.

Beginnen deden ze met hun nieuwste single: Start a family.



Alan Rickman was er uiteraard niet bij in Antwerpen, maar zijn aanwezigheid in deze clip (vooral het parlando stukje) tilt het lied naar een hoger niveau.

Hierna volgde de ene hit na de andere, ze speelden letterlijk hun greatest hits die avond en ik kon niet gelukkiger zijn want ik haat het als artiesten enkel nieuwe nummers spelen op een concert... Blijkbaar deed het hen ook deugd, want ze bleef maar vragen of we meer wilden en natuurlijk brulde heel de zaal van YES!

Het bisnummer werd Inner smile, waar ik eigenlijk al heel de avond zat op te wachten, dat Yeah! (x12) is ideaal om alles eens goed los te laten en aangezien Sharleen in die clip een imitatie van Elvis ten beste geeft, was het laatste bisnummer Suspicious minds van the King himself.

Een geslaagd concert, niet meer of minder, ze brachten helemaal wat ik er van verwacht had en dan is een mens blij natuurlijk.

En dan nog dit als toemaatje: wie bij mij thuis naar het toilet wil gaan, wordt gewoon begroet door Sharleen Spiteri zelf: