Hoewel ik wel degelijk dingen gelezen heb in november, is er hier geen enkele bespreking verschenen van een boek of strip. En dat komt voornamelijk omdat de boeken (3) die ik gelezen heb allemaal middenmotertjes waren.
Gelukkig kreeg elke strip die ik las (3 in totaal) de volle vier sterren en daar komt dan ook mijn boek van de maand vandaan:
160 p.
Niet vertaald
Eindelijk! Na 4 lange jaren waarin we op het vervolg moesten wachten, is het 10e deel van Saga beschikbaar!
Dit is zonder twijfel één van de beste stripreeksen die er bestaan (en natuurlijk werd de Nederlandse vertaling na deel 2 al stopgezet) en dit nieuwe - veel te lang uitgestelde - deel heb ik dan ook in zowat één zitting verslonden.
Over de inhoud kan ik niet te veel kwijt - spoilers he - maar de meeste bekende en geliefde figuren zijn terug en daar kon ik alleen maar blij om zijn.
Nog vier sterren:
De dikke Stok - Barbara Stok
447 p.
De Nederlandse Barbara Stok maakt sterk gesmaakte strips (Vincent en De filosoof, de hond en de bruiloft) maar tekent ook al zo'n 25 jaar haar eigen leven en die strips zijn in dit lijvige werk verzameld.
Je ziet de evolutie in haar werk - de beginstrips zijn zo hysterisch getekend dat ik er zelf onrustig van werd maar gaandeweg komt er meer rust en als ze ineens van zwart/wit naar ingekleurd overschakelt is dat zelfs een klein schokje (toch voor mij).
Een aanrader als je van autobiografische strips houdt en/of van het werk van Barbara Stok.
Schanulleke (De kronieken van Amoras, 11) - Marc Legendre, Charel Cambré
48 p.
Deze reeks blijft sterke albums uitkeren en hier mag Schanulleke, het popje van Wiske dat nog maar eens zoek raakt, een hoofdrol spelen.
Hoe en wat verklap ik niet, maar dat Amoras in het verleden een rol speelt, mag alvast duidelijk zijn.
Een aanrader in deze reeks.
Bij de boeken die ik las kregen er twee 3.5 sterren:
La guerre, la guerre, la guerre (Le pays des autres, 1) - Leïla Slimani
406 p.
Vertaald als: Mathilde
Werd gelezen als eerste boek van het nieuwe leesgroepjaar.
Van Slimani had ik al Een zachte hand (Chanson douce) gelezen en dat was mij wel bevallen hoewel het geen makkelijk boek qua thematiek was.
In La guerre, la guerre, la guerre - wat het eerste deel van een drieluik over Marokko en Slimani's eigen familie moet worden - trekt de Franse uit de Elzas afkomstige Mathilde met haar kersverse Marokkaanse echtgenoot net na WOII naar zijn "landgoed" in Marokko. Daar aangekomen moet ze al meteen vaststellen dat het meer een dorre vlakte met een hut met golfplaten dak is dan de landerijen die ze zich had voorgesteld en ook Amine is niet wat ze er van verwacht had: hij is eigenlijk enkel maar geïnteresseerd in het succesvol maken van zijn boerderij waarbij hij aan de noden van zijn vrouw voorbij gaat. Tussendoor krijg je ook nog wat historische context want Marokko was bezig met onafhankelijk te worden van Frankrijk en dat ging niet zonder slag of stoot.
Het boek werd niet unaniem positief onthaald op de bespreking (het werd zelfs door iemand afgestraft met een 4/10) en ik begrijp het ook wel... Slimani heeft niet de meest lyrische pen - hoewel het in het Frans beter is dan in het Nederlands want die vertaling is echt niet te doen - en ze focust niet altijd op wat je als lezer zou willen weten of lezen. Er zijn ook elementen die even worden aangehaald en dan magisch lijken te verdwijnen uit het verhaal en hoewel ik erkentelijk ben voor de kijk op Marokko die we kregen door het boek, ben ik niet echt van plan om de rest van de trilogie te gaan lezen...
Deel twee verscheen trouwens in februari dit jaar in het Frans (Regardez-nous danser) en was al in oktober beschikbaar in het Nederlands (Kijk ons dansen) met hoogstwaarschijnlijk dezelfde rap-rap vertaling als bij het eerste deel want 't is dezelfde vertaalster...
The wonder - Emma Donoghue
291 p.
(Nog) niet vertaald
Wie hier al wat jaartjes meevolgt, weet dat Emma Donoghue als schrijfster weinig verkeerd kan doen bij mij. Ik wijdde al een hele blogpost aan haar werk en The pull of the stars werd zelfs mijn boek van het jaar in 2020.
The wonder stond dan ook al een tijdje in mijn boekenkast maar ik vond nooit echt de aanleiding om het te beginnen lezen. Tot ik zag dat het een Netflixfilm met Florence Pugh zou worden die op 16 november op de streamingdienst ging verschijnen. Meteen aan het lezen slaan was dan ook de boodschap...
Elisabeth (Lib) Wright is een door Florence Nightingale zelf getrainde verpleegster die naar een godvergeten gat in Ierland gestuurd wordt om daar de 11-jarige Anna O'Donnell te gaan observeren omdat het kind beweert dat ze in geen 4 maand nog gegeten heeft en ze toch nog steeds springlevend blijkt. Samen met een non wisselt ze de shiften af om te zien of Anna toch niet stiekem iets eet en hoe ze dat dan zou doen als dat wel het geval is...
De sfeerschepping in het boek is meer dan ok: je ziet de grauwheid van de Ierse velden - waar het zelfs in de zomer zo druilerig als iets is - het huis van de familie O'Donnell is een donker hol en waar Anna niet lijkt te eten, krijgen we heel wat scènes waarin Lib de lokale boerenkost voorgeschoteld krijgt en ze zit te eten.
En hoewel ik het gegeven best interessant en boeiend vond, deed ik er toch 13 dagen over om het uit te krijgen. 'k Zat een beetje in een leesdip zou je kunnen zeggen.
Meteen na het uitlezen bekeek ik de verfilming op Netflix, maar dat is voor mijn favorietenbericht van november.
Mevrouw Caliban - Rachel Ingalls
142 p.
Vertaald uit het Engels: Mrs. Caliban
Uitgeverij Orlando brengt in het Nederlands (vergeten) klassiekers uit van vrouwelijke auteurs. En hoewel de covers stuk voor stuk om te lelijker zijn, zijn de boeken op zich meer dan de moeite. Zo hebben ze De wand van Marlen Haushofer opnieuw uitgebracht en dat kan ik enkel maar toejuichen.
In Mevrouw Caliban komen we in een vreemd sprookje terecht: Dorothy is een huisvrouw die zich stierlijk verveelt en gebukt gaat onder een groot verdriet. Wanneer ze op de radio hoort dat er een zeemonster ontsnapt is uit het Oceanografische Instituut, wuift ze dat weg als één van de hallucinaties die ze soms heeft waarbij de radio tot haar lijkt te spreken.
Maar dan staat er ineens een kikkerman in haar keuken die haar weet te overtuigen van zijn onschuld en ze zal hem bij haar thuis verbergen (waarbij ze haar man moeten zien te ontlopen) en de twee krijgen een seksuele relatie.
Yep, we hebben hier seks met een kikker... Na het wat saaie Bear van Marian Engel krijgen we hier opnieuw een wat eenzame vrouw die zich op een dier stort om zichzelf seksueel te bevredigen. Erg vond ik dat eigenlijk niet, maar een wat vreemd boekje wordt het wel.
Al bij al ben ik blij dat ik dit gelezen heb, maar het aanraden ga ik niet meteen doen...
 |
| Alles wat ik las in november. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten