Project Pinocchio

De afgelopen maanden verschenen er twee versies van Pinocchio op de streamingdiensten: eentje op Disney+ en eentje op Netflix (er was blijkbaar ook nog één of andere Russische versie, maar die vergeet ik even voor het gemak). Dat vroeg om een projectje natuurlijk...

Zoals hij getekend werd bij het verschijnen van het boek in 1883.

En als ik iets in mijn hoofd haal, doe ik het meteen goed - anders is de fun er totaal af. Tijdens de kerstperiode bekeek ik vijf (5) verschillende versies: de Disneyfilm uit 1940 en dan nog vier versies die deze eeuw verschenen. Met wisselend succes, dat kan ik nu al zeggen...

Voor ik aan de bespreking van de films begin, toch nog even dit: de Disney-versies liggen mijlenver af van het originele boek van Carlos Collodi - op het belachelijke af zelfs. Als ik besprekingen van de andere versies lees, komt steeds het feit terug dat dit toch echt horrorversies zijn, terwijl die gewoon trouwer zijn aan het bronmateriaal. Educate yourself people vooraleer te gaan klagen over iets wat nu eens niet gedisneyficeerd was...

Pinocchio (1940)

Zoals gezegd ging ik van start met wat velen als de "oerversie" van het verhaal beschouwen: de tekenfilm die in 1940 als tweede Disneyanimatiefilm in de zalen kwam. En die het verhaal van Collodi dus compleet verdraaide om er een suikerzoete versie van te maken - weg dus het ophangen van de pop aan een boom om hem van zijn goudstukken te ontdoen, weg het hele verhaaltje dat na zijn verandering in een ezel komt waarbij ze hem met een gebroken poot in zee werpen met een steen om zijn nek en nog zo wat andere gruwelijke dingen die de kindjes volgens Disney niet zouden aankunnen...

Maar al bij al was dit nog een degelijk filmpje met katje Figaro (een toevoeging van Disney) dat zowat de enige Disneykatachtige moet zijn die in een positief daglicht komt te staan - buiten The Aristocats - en waar duidelijk op gestudeerd was om die zo echt mogelijk te laten overkomen, naast natuurlijk gewoon schattig te zijn.

Voor de rest krijg je hier het verhaal van de domme, egoïstische en compleet manipuleerbare Pinocchio te zien. En zelfs met het Disneysausje erover is het een onuitstaanbaar ventje dat alles verdient wat hij op zijn weg meemaakt.

Maar al bij al nog een best wegkijkbare film, ook al omdat hij slechts anderhalf uur duurt.

Pinocchio (2002)

En toen was het de beurt aan het eerste gedrocht...

Roberto Benigni regisseert hier en speelt dan ook maar meteen de hoofdrol in deze hyperkinetische rommel van een film. Hij stuitert doorheen de film als Pinocchio - zoals we hem ook al zagen doen in La vita è bella - maar weet op geen enkel moment te raken. Wat schreeuwen en domme dingen doen maakt echt geen goeie film.

Dat de fee met het blauwe haar (dus niet de blauwe fee zoals bij Disney) dan nog eens door zijn eega gespeeld wordt, maakt dat er een rare dynamiek tussen die twee bestaat. Ze kijkt steeds verliefd naar hem, maar Pinocchio wordt verondersteld van een jongetje te zijn. Beetje voos als je het mij vraagt...

Pinocchio (2019)

Nog een Italiaanse productie en eveneens met Roberto Benigni maar dan nu in de rol van Gepetto waardoor hij minimaal aanwezig is in de film - gelukkig maar.

Ook deze film leunt dicht aan bij het bronwerk van Collodi, maar heeft duidelijk een veel groter budget gekregen dan de vorige film: de kostuums en maquillage zijn top en hoewel een veel duistere film dan die van Disney, kon ik deze wel smaken.

Een bescheiden aanradertje.

Pinocchio (2022)

Ah, het onderste van de mesthoop.

Heeft Tom Hanks ondertussen dementie gekregen? Want een andere reden voor hem om hier aan mee te doen kan ik niet bedenken...

Dit begint als een bijna frame bij frame remake van de tekenfilm uit 1940, wat bij een mens de gedachte doet rijzen over het waarom van de film. Pinocchio is hier weerom de domme duts die zich veel te snel laat meeslepen door anderen, maar ze willen er een draaitje aan geven door hem al op voorhand twijfels te laten ervaren en spijt te betuigen terwijl hij bezig is (zoals in Luilekkerland waar hij niet wil meedoen met de deugnieterij van de andere kinderen).

Er zitten een aantal nieuwe liedjes in de film - om de boel nog wat te rekken - en waarom ziet het 19e-eeuwse Italiaanse stadje er uit als de smeltkroes New York?? Ik ben helemaal voor kansen voor iedereen, maar een beetje historisch accuraat kan ook geen kwaad. Ik denk echt niet dat ze in Italiaanse plattelandsdorpjes bv. een zwarte lerares in de dorpsschool zullen gehad hebben.

En dan dat einde...

Gewoon skippen deze film als hij op Disney+ in jouw feed voorbij zou komen.

Guillermo del Toro's Pinocchio (2022)

Tot slot was er gelukkig nog een klein lichtpuntje na al de Pinocchiobagger waar ik mij aan blootgesteld heb: de visie van Guillermo del Toro op het verhaal van de houten marionet, te zien op Netflix.

Hij gaat helemaal van het pad van zowel Disney als het bronmateriaal af en situeert zijn film net voor WOII in een Italië dat naar het fascisme aan het afglijden is. Zelfs Mussolini maakt zijn opwachting!

Hele stukken van het verhaal verdwijnen (geen Luilekkerland waar ze in ezels veranderen) en personages worden samengevoegd tot 1 personage (Volpe verenigt de vos en kat met marionettendirecteur Mangiafuoco), maar da's ok. Eens ik mij er over gezet had dat het een compleet ander verhaal aan het worden was, liet ik mij meedrijven.

De animatie - eindelijk nog eens goed ouderwetse stop motion - is heerlijk en omdat del Toro in de regisseursstoel zat, is ze ook redelijk griezelig. Deze film is niet meteen iets om met de kleinste kindjes te bekijken, maar de grotere zullen er denk ik wel pap van lusten.

Als je dus van plan zou zijn om naar een Pinocchio te kijken, kies dan gerust voor deze laatste, je zal het je niet beklagen.

En nu is het tijd voor andere dingen.
Genoeg Pinocchio gezien voor een mensenleven.