zondag 6 maart 2011

Het schrijfwonder dat Emma Donoghue heet

Na maanden stilte is het eindelijk weer tijd om nog eens iets op mijn blog te gooien.

En niet meteen het minste: de afgelopen paar weken heb ik met pure verwondering het laatste boek van Emma Donoghue verslonden, een auteur die mij zo goed als nog nooit heeft teleurgesteld met haar schrijfsels - en dat wil wat zeggen!

Het boek waar het hier over gaat is Room - maar ik wil het nog even over haar vroegere werk hebben. (Opgelet: lang bericht, het essentiële staat op het eind voor wie er vlug door wil...)


Eerste leesmokerslag was Verlies (originele titel: Hood), een roman over omgaan met het verlies van je grote liefde, een liefde die dan nog eens verborgen was voor de buitenwereld waardoor het verwerken een ware opgave wordt...


Daarna kwam voor mij Een kus voor de heks (Kissing the witch), een verhalenbundel waarin ze bestaande sprookjes in een nieuw - feministisch - jasje stak. Jammer genoeg is het boek nergens meer te vinden, buiten in enkele bibliotheken. (Mijn "exemplaar" is dan ook een illegale kopiebundel van het boek.)


Dat leidde dan weer naar de aankoop van The woman who gave birth to rabbits (vertaald als: De vrouw die konijnen baarde), een titel die al meteen intrigeert en waarin ze een aantal historische (rand)feiten uit de Engelse geschiedenis weer onder de aandacht van het heden brengt.

En toen kwam haar - in mijn ogen dan toch - meesterwerk: Lichtekooi (Slammerkin), een historische roman die zich afspeelt in het Londen van de 18e eeuw en waarin de jonge Mary zich staande probeert te houden in een wereld waar er niets anders op zit dan haar lichaam te verkopen en te blijven dromen van een beter bestaan. Geen boek om blij van te worden, maar meer dan het lezen waard - 't is dan ook één van mijn vaste aanraders als mensen mij om een "goed boek" komen vragen.


Vorig jaar las ik Landen (Landing), een liefdesverhaal dat twee contenten overspant, met twee heel uiteenlopende hoofdpersonages die elkaar - ondanks hun grote verschillen - weten te vinden. Een leuk tussendoortje, dat wel, maar niet meteen grootse literatuur.






Haar laatste worp is Room : a novel (vertaald als: Kamer), een boek dat aan me bleef kleven, zelfs uren nadat ik er in had zitten lezen...


De vijfjarige Jack (het boek begint met de morgen van zijn vijfde verjaardag) woont met zijn moeder Ma in Room, waar ze gezelschap hebben van Wardrobe, Table, Meltedy Spoon en nog een heel arsenaal aan hoofdletterige voorwerpen. Al snel wordt duidelijk dat ze daar gevangen zitten en dat al van voor de geboorte van Jack.

Het eerste deel van het boek kabbelt rustig voort, we krijgen een kijk in het dagelijkse leven in een ruimte waar je je amper kan keren, en dit allemaal vanuit het wijze, maar soms ook onbegrijpende, oogpunt van een kleine jongen. Er gaat een schoonheid uit van deze levenswijze waarin een bijna wanhopige moeder er het beste van probeert te maken voor haar zoontje.

Daarna weten ze te ontsnappen uit Room en begint een lang proces om zich in de wereld een plekje te zoeken... Toen ze nog in Room woonden, hadden ze tv, maar Ma maakte Jack wijs dat dat allemaal "doen alsof" was. Daardoor lijkt Outside ook zo onwerkelijk voor hem en geeft dat de nodige aanpassingsproblemen.

Doordat alles vanuit een kind bekeken wordt, werkt het hele gegeven bevreemdend, maar o zo mooi.

Van op de achterflap:
"Emma Donoghue's writing is superb alchemy, changing innocence into horror into tenderness. Room is a book to read in one sitting. When it's over you look up: the world looks the same but you are somehow different and that feeling lingers for days"

Zelden zo'n puur boek gelezen en ik ben zeker dat ik mijn beste boek van 2011 hiermee te pakken heb.

1 opmerking:

  1. Evelyne, je maakt me nieuwsgierig naar dit boek.
    Als je nu al zegt dat dit voor jou het beste boek van 2011 is ...
    Ik zal tijd maken om dit te lezen.

    BeantwoordenVerwijderen