397 p.
Vertaald uit het Engels: Indelible
Aangezien ik momenteel zowat alles wat Karin Slaughter bijeengeschreven heeft ongelezen in mijn boekenkast heb staan (buiten enkele uitzonderingen), vond ik het tijd om daar iets aan te gaan doen en er eindelijk eentje van te lezen.
Het werd het vierde deel in haar Grant County reeks, Onzichtbaar, aangezien ik de vorige drie wél al gelezen heb (maar niet in mijn boekenkast heb staan).
In deze thriller volgen we twee aparte (of toch niet) verhaallijnen: in de "huidige" tijd wordt het politiekantoor van Grant County het toneel van een gijzeling. Twee zwaarbewapende jongemannen dringen het kantoor binnen en na wat in het rond te hebben geschoten en wat mensen gedood te hebben, wordt de rest van de aanwezigen - waaronder dokter Sara Linton en haar zwaargewonde ex-man politiechef Jeffrey Tolliver - gegijzeld.
De andere verhaallijn speelt zich jaren daarvoor af, wanneer Sara en Jeffrey elkaar pas hebben leren kennen en hij haar meeneemt naar zijn geboortestadje Sylacauga. Waarom hij dat juist doet is zelfs hem een raadsel want hij blijkt een vader in de gevangenis en een alcoholverslaafde moeder te hebben. Die laatste weet Sara zo te schofferen bij hun eerste ontmoeting dat Sara gewoon de benen neemt... Even later is er een schietpartij in het huis van Jeffrey's beste vriend Robert, waar een vermeende indringer door Robert werd doodgeschoten. Wanneer dan ook nog het geraamte van een lang geleden verdwenen meisje in een grot wordt gevonden, is het hek helemaal van de dam in Sylacauga.
Op zich zou je denken dat dit wel een ok gegeven voor een boek is, maar zelf vond ik er jammer genoeg niet zo heel veel aan. Ik geraakte niet echt in het verhaal en vooral de afschuwelijk slechte Nederlandse vertaling stuitte mij meermaals tegen de borst. Er staan gewoon zinnen in het boek die niet eens als Nederlands kunnen beschouwd worden en sommige woordkeuzes deden meer dan eens mijn wenkbrauwen fronsen. (Desperaat. Echt? Wie gebruikt dat woord nu? 't Is niet omdat er in het Engels desperate staat dat je het zo letterlijk moet gaan vertalen he...) Dit maakte het zoveel moeilijker om het verhaal te volgen, het leek wel vechten met de tekst met momenten. Hoe die Paul Syrier aan zijn vertaaljobje geraakt is, is één van de grote mysteries van de 21ste eeuw.
Wanneer ik dan naar het verhaal zelf kijk, is het ook een rommeltje. Het was wel steeds duidelijk in welke verhaallijn we zaten, maar het was niet steeds duidelijk wie nu aan het woord was en wie die personen waren. In de Sylacauga verhaallijn worden dan ook nog eens zoveel nieuwe personages geïntroduceerd, dat ik ze niet meer uit elkaar kon houden op den duur...
Pfff... ik wou dit echt een goed boek vinden, maar meer dan een mager drietje zat er niet in. Omdat er nog veel slechtere boeken zijn en ik Karin Slaughter nog het voordeel van de twijfel wil geven.
Maar hopelijk lees ik voor het jaar uit is nog iets wat mij wel helemaal kan bekoren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten