Christmas eve watching

Kerstavond is bij ons in de familie een non-event. Er wordt samengekomen op kerstdag zelf, dus de avond ervoor kan ingevuld worden zoals we willen...

Vroeger deed ik met het zusje een filmavond, maar sinds ze een wederhelft gevonden heeft, is het enkel mezelf, de kat, de zetel en de tv (toevallig mijn beste vriendjes).

En dit jaar ging ik voor een avondje Netflixen.

Maar dan ook echt he, geen hankypanky hier.

Voor ik aan het eigenlijke kijken begin: waarom is het de laatste tijd zowat onmogelijk om films te maken die niet langer dan 2 uur duren? Elke film die ik bekeek, duurde meer dan 2 uur (2u20min, 2u5min en 2u17min). Het kan ook met wat minder he mensen...

Ik "beperkte" mijn kijkgedrag tot films die de laatste tijd op Netflix verschenen en die heel wat buzz kregen (en nee, The Irishman is daar niet bij, want 3u29min op wat gangstergedoe zitten kijken? Niet met de deze ze).

Eerste op het kijkplan was The king, het ver twee en een half uur durende epos over koning Henry V van Engeland.



Ik wou eerst niet naar deze film kijken omdat Thimotée Chalamet de hoofdrol speelt en ik zwaar problemen heb met zijn arrogante kop. Maar om een koning te spelen is een arrogante kop eigenlijk wel welkom. Daarom: hij speelt de rol niet slecht, maar is het nu zo moeilijk om zijn ogen eens helemaal open te doen??? Dezelfde opmerking gaf ik al bij Beautiful boy. 't Is niet omdat je een getormenteerd personage speelt dat je zelf heel de tijd met half beloken ogen en een vertrokken grijns op je gezicht moet staan acteren. En dat doet hij hier ook weer. Waar werd die jongen opgeleid?

De film zelf ziet er passend grauw en grijs uit en bepaalde oorlogsscènes zijn meer dan indrukwekkend te noemen - hoewel ik onwillekeurig aan The battle of the bastards uit Game of Thrones moest denken. Maar dan komt Robert Pattinson ten tonele als de dauphin van Frankrijk en de hele sfeer van de film wordt doorbroken met deze evil clown die blijkbaar in een andere productie zat te acteren. Maar hij heeft wel het meest hilarische moment van de film op zijn naam staan.

Al bij al niet slecht dus, maar niet iets om in de cinema te gaan zien.

Daarna was het de beurt aan The two popes, waarin Anthony Hopkins en Jonathan Pryce gestalte geven aan de laatste twee pausen.



Deze film loopt ook in de cinemazalen (kwestie van Oscarnominaties te kunnen binnenhalen) en verdient het wel om op een groot scherm gezien te worden. Ik bekeek hem dus op mijn bescheiden (ahum) schermpje thuis.

Anthony Hopkins speelt de gereserveerde paus Benedictus, een man die eigenlijk in het verleden leeft en nog liefst in het Latijn zou converseren met zijn ondergeschikten. Daartegenover staat Jonathan Pryce als de joviale en geliefde paus Franciscus en de combinatie van die twee werkt wonderwel.

Je leeft mee met de beslissingen die Benedictus moest nemen - waaronder aftreden - en kan niet anders dan glimlachen wanneer hij door Franciscus op sleeptouw wordt genomen bij meer wereldse dingen, zoals bv. pizza eten.

Van mij mag deze film alle Oscars krijgen die ze er naar willen werpen, het is een heel geslaagde film geworden. Alleen had ik zonder het veel te uitgebreide Argentijnse geschiedenislesje gekund.

Een kleine "smet" op deze verder voortreffelijke film.

Laatste aan de beurt was Marriage story, de film die in menig eindejaarslijstje ergens bovenaan eindigde, dus die moest ik gewoon bekijken.



Ook deze draait nog in de zalen, eveneens om aan Oscars te geraken, en ook deze verdient het om op groot scherm gezien te worden (vandaar dus een kijkbeurt in mijn eigenste thuisbioscoop).

Laten we beginnen met het voor de hand liggende: Scarlett Johansson speelt de rol van haar leven en Laura Dern is gewoon magnifiek. Twee Oscarwaardige vertolkingen, zoveel is zeker.

Mijn grootste probleem ligt bij Adam Driver, ik zie die jongen écht niet graag spelen, hoewel ik moet toegeven dat hij wel een degelijke acteur is. Dat hij de hele film met zijn Kylo Ren/Ben Solo kapsel rondloopt, hielp echter niet veel. Raar om een Star Wars personage in een film over een echtscheiding te zien... Maar hij heeft mij ook aangenaam verrast in deze film: blijkbaar kan hij een aardig stukje zingen en daar heeft zijn veel te diepe stem wél impact (anders is het enkel gruwen bij mij).

En ook hier mogen ze van mij elke mogelijke Oscar naar gooien die er bestaat, Marriage story is een puik stukje cinema met grootse vertolkingen.

De avond werd verder afgesloten met het kerstconcert van Robbie Williams op één en nog een aflevering van The witcher als slaapmutsje.

Van een productief dagje/avond gesproken.